Vikan - 16.10.1947, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 42, 1947
3
Þegar Friðar-Jamboree var slitið
„Allra daga kemur kvöld“ og það verður
svo að vera til að nýr dagur geti risið.
Hinir 12 sólskinsdagar á Jamboree voru
liðnir, það var erfitt að átta sig á því að
nú væri draumurinn búinn. Á næstu þrem-
ur dögum verður tjaldborgin í Moisson
horfin, fánarnir farnir og göturnar auð-
•ar. — Um „Allée des Notion“ liggur leiðin
að síðustu til baka, aftur fyllist vegur
þjóðanna sjmgjandi, sólbrenndum skátum
og nú er þeim vegi enginn endi settur:
til norðurs og suðurs, til austurs og vest-
urs halda skátarnir heim frá Jamboree Du
la Pax. — Frá „Friðar-Jamboree“ fara
þeim með boðskapinn um frið og bræðra-
lag til yztu endimarka veraldar.
Við vitum það nú að heimurinn hvílir á
höndum þeirra ungu. Allar þessar ungu
hendur eru tengdar rnn eitt markmið, að
byggja upp nýjan heim, og byggja hann
á grundvelli vináttu, skilnings og bræðra-
lags. —
Það á að slíta Jamboree í dag. Að afliðnu
hádegi taka skátarnir að streyma til
L’Arena — hins volduga leikvangs, þar
sem mótið var sett og þar sem allir stærri
leikir og sýningar höfðu farið fram. Nú-
er ekki raðað upp eftir þjóðum. Hvergi
meira á sama stað en ein sveit frá hverri
þjóð, með fána sinn og veifur. Þannig
mynda þúsundirnar breiðan, lifandi hring.
Inni í hringnum er Jamboree-hnúturinn
markaður á jörðina með hvítum strikum
og þar sem böndin fara undir eða yfir
hvert annað, þar eru hvítar, bogmyndaðar
brýr. Fyrir framan fánaturninn mikla er
geysistórt hnattlíkan. 42 skátar, einn frá
hverri þjóð, gæta hnattarins og halda
honum á sínum stað. Á upphækkuninni
miðsvæðis eru samankomnir allir stjórn-
endur mótsins, svo og allir fararstjórar
hinna ýmsu þjóða. Merki er gefið um, að
nú eigi slitathöfnin að byrja. Hún hefst
á því að franski skátakórinn, bæði drengir
og stúlkur syngja eitt lag, að því loknu
er tilkynnt um alla hátalarana að nú séum
við hér samankomnir í síðasta sinn til að
Skotar við íslenzka hliðið á Priðar-Jamboree.
Hekla er öðrumegin, Geysir hinumegin.
kveðjast og árna hver öðrum heilla og
góðrar ferðar út um víða veröld. Þessi
stutta tilkynning er sögð á frönsku, ensku,
þýzku og spænsku. Hnattlíkanið, tákn
þeirrar veraldar, sem við byggjum, er nú
hafið á loft, uppyfir hina margföldu skáta-
röð, sem stendur umhverfis allt svæðið.
Þúsundir ungra handa eru á lofti, til að
Páll Gíslason, fararstjóri íslenzku skátanna, með
fulltrúa Sameinuðu þjóðanna á Jamboree.
bera heiminn áfram, til að halda honum
uppi og hægt mjakast hið volduga hnatt-
líkan áfram yfir röðina. Það hvílir aldrei
á höndum einnar þjóðar. Það eru allra
þjóða hendur, sem halda heiminum uppi,
þær eru allar jafn góðar, jafn fúsar til
starfsins. Þetta var fagurt og þróttmikið
tákn um alþjóða samvinnu, um þann anda,
sem koma skal. Þegar hnötturinn hafði
lokið hringferð sinni á höndum skátanna,
og fánar þjóðanna skipað sér í kringum
hann, þá komu tákn hinna illu anda, þjót-
andi inná sviðið, það voru rauðir og svart-
ir púkar, sem réðust að hnettinum frá
öllum hliðum, en verjendur hans hrundu
áhlaupinu með því að velta yfir þá og
merja þá sundur. Þetta var áhrifamikið
táknmál, en þó svo einfalt og auðskilið.
Lafont, franski skátahöfðinginn og
J. S. Wilson, framkvæmdarstjóri alþjóða-
bandalagsins yfirgáfu nú sæti. sín á
„Tribuna" og gengu framá svæðið ásamt
öllum fararstjórum þjóðanna. Þeir tóku
sér stöðu á lágri upphækkun inní miðjum
hnútunum. Þar afhenti Lafont öll-
um fararstjórunum minjagrip um Jam-
boree France. Við hverja afhendingu tóku
allir skátarnir undir með fagnaðarhrópi.
Hin hæga og fasta rödd Wilsons barst
nú til f jöldans. Hann þakkaði frönsku skát-
unum fyrir hið óhemju mikla verk, sem
þeir höfðu innt af hendi til þess að skapa
möguleika fyrir þessu alheimsmóti, hann
þakkaði þeim sem byggðu borgina og sáu
svo vel fyrir öllum nauðsynjum. „Ég þakka
yður skátahöfðingi Frakklands og öllum
samstarfsmönnum yðar — ég þakka yður
fyrir hönd hins stóra skátaheims. Við hyll-
um yður og Frakkland — við förum héðan
með glæstar minningar um hamingjusama
daga í sambúðinni við yður —.“
Með sínum einkennilega snöggu hreyf-
ingum gekk Lafont að hljóðnem-
anum: „Þakkið ekki mér, þakkið þeim sem
störfin unnu. Þakkið frönsku Roverskát-
unum, frönsku skátunum og skátastúlk-
unum. — Það voru frönsku skátamir, sem
lögðu saman dag og nótt, það voru þeir
sem byggðu þetta og gerðu allt, sem þið,
gestir okkar hafið ekki gert sjálfir. Ég
þakka ykkur frönsku skátar — þið unnuð
ekki sjálfvun ykkur til heiðurs eða gróða
— þið unnuð til heiðurs Frakklandi og til
gróða fyrir anda skátahreyfingarinnar.
Ég þakka ykkur öllmn fyrir allt sem þið
hafið gert, og þið skátabræður, sem kom-
uð frá öllum löndum veraldar og eruð nú
að fara heim — ég þakka ykkur fyrir hinn
dásamlega skátaanda, sem hér hefir ríkt.“
Þýðir tónar kórsins bámst nú yfir svæð-
ið, hljómsveitirnar tóku undir og allir
skátarnir. Hendumar tengdust saman
hring eftir hring og allur hinn mikli skari
söng fullum hálsi bræðralagssönginn —
Auld Lang Syne:
Vorn hömndslit og heimabrag
ei hamla látum því,
að friðarbönd og bræðralag
vér boðum heimi í.
Nú saman tökum hönd í hönd
og heit þess minnumst við,
að tengja saman lönd við lönd
og líf vort helga frið.
Það var áhrifamikil stund að sjá allar
þessar tengdu hendur og heyra flutt á
svo mörgum málum sama heitið um frið
og bræ'ðralag.
Þegar síðustu tónarnir dóu út, hófst
gangan mikla um Jamboreehnútinn. Gang-
an um hnútinn tók meira en eina stund.
Pramh. á bls. 15.
Frá Friðar-Jamboree. Islenzki fáninn lengst til
hægri.