Vikan - 22.01.1948, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 4, 1948
Dr. Leidner hefir fylgzt með hverri hreyfingu
hennar og les út úr svipbrigðum hennar, að hún
hefur komizt að sannleikanum. Hann bíður ekki
boðanna. Næstu nótt tekur hann vatnsglas henn-
ar frá henni og setur glas með saltsýru á borðið
í staðinn. Þetta geri hann til þess að hún komi
ekki upp um hann og jafnframt til þess að vekja
grun á því, að hún hafi myrt frú Leidner og sið-
an framið sjálfsmorð. Til þess að gera þetta enn
sennilegra, setur hann kvamarsteininn undir rúm
ungfrú Johnsons.
Það er því engin furða, þótt ungfrú Johnson
hafi reynt í dauðateygjunum að skýra frá því,
sem hún hafði orðið að kaupa svo dýru verði að
komast að. ‘Giugginn .... glugginn’, sagði hún
og vildi með því gefa til kynna, að frú Leidner
hafi verið myrt á þann hátt, sem nú hefur verið
lýst, en morðinginn hafi ekki komið inn um dym-
ar, eins og hún hafði áður gefið ungfrú Leather-
an í skyn, til þess að villa henni sýn.
Þá hefi ég lokið við að skýra þetta fyrir ykkur.
Með þessari skýringu á gangi málsins kemur
hvert atriði heim við annað — hvert smáatvik
verður skiljanlegt og eðlilegt.
En ég hef engar sannanir fyrir því, að þannig
hafi þetta í raun og veru verið. Alls engar sann-
anir . ... “
Lengi eftir að Poirot hafði lokið máli sínu ríkti
alger þögn í stofunni.
Dr. Leidner hafði setið álútur og litið niður
fyrir fætur sér allan tímann meðan Poirot tal-
aði. Hann var þreytulegur og tekinn og virtist
mörgúm ámm eldri en fyrir nokkrum dögum, Að
iokum reisti hann sig litið eitt upp, horfði eins
og í leiðslu á Poirot og sagði lágt og hægt:
„Nei,“ sagði hann, „þér hafið engar sannanir.
En það skiptir heldur engu máli .... þér vissuð,
að ég mundi ekki neita sannleikanum .... ég hefi
aldrei neitað honum .... Mér finnst næstum
eins og ég sé feginn .... Ég er svo þreyttur . .. ."
Eftir nokkra stund bætti hann við: „Mér leiðist
J)etta með önnu. Það var ljótt og illa gert, en
það var í rauninni ekki ég, sem það gerði. Og hún
þjáðist svo mikið, þessi góða og göfuga sál. Nei,
það var ekki ég, áem myrti hana .... það var
hræðslan . .. . “
Það var eins og vottaði fyrir brosi á vömm dr.
Leidners, þegar hann sagði að lokum við Poirot:
„Þér munduð hafa orðið góður fomfræðingúr,
herra Poirot, ef þér 'hefðuð lagt það fyrir yður.
Þér hafið góða hæfileika til að sjá, hvemig liðnir
atburðir hafa gerst. Þetta var allt mjög svipað
því eins og þér sögðuð. Eg elskaði Lovísu og ég
myrti hana .... Ef þér hefðuð þekkt Lovísu, þá
munduð þér án efa hafa skilið mig .... já, ég held
þér skiljið þetta reyndar samt sem áður . .. . “
29. KAFLI.
Það þarf í rauninni ekki að segja þessa sögu
lengri.
Þeim tókst að handsama ,,séra“ Lavigny og
félaga hans, þegar þeir vom að stíga á skips-
fjöl í Beyrouth.
Sheila Reilly giptist Davíð Emmott. Ég býst
við, að þar hafi hún verið heppin. Hann veit
hvað hann viU, drengurinn sá, og heldur fastar
í taumana en veslings Bill Coleman mundi hafa
gert. Hann mundi aldrei hafa orðið annað en
húsköttur á heimilinu hjá henni.
Ég hefi aldrei farið til Austurlanda aftur. En
þótt einkennilegt sé, þá hefir mig oft langað
til að fara þangað aftur. Ég er komin á þá skoð-
un, að óhreinindin séu ekki eins óholl og fólk vill
vera láta!
Dr. Reilly heimsækir mig venjulega, þegar hann
er á ferð hér í Englandi. Það var hann, eins og
ég sagði í upphafi, sem fékk mig til að hripa
þessa frásögn niður. Um leið og ég fékk honum
handritið sagði ég við hann: „Þá er ég nú búin
að skrifa þetta og þér megið henda handritinu
eða halda því til haga, hvort heldur þér viljið.
Ég veit, að það em margar málfræðivillur í
handritinu og stíllinn er ekki sem beztur -— en
þarna hafið þér það!“ Og hann tók við því.
Mikið mundi ég verða undrandi, ef það birtist
einhvem tíma á prenti.
Herra Poirot fór strax heim, þegar málinu var
lokið. Ég hefi frétt, að hann hafi átt við mörg
mál síðan og jafnan gengið vel. Hann er slung-
inn, karlinn sá, en bág*t á ég með að fyrirgefa
honum, hvað hann stríddi mér á meðan á rann-
«sókn málsins stóð. Hann þóttist halda að ég
væri alls engin1 hjúkmnarkona og ég ætti ein-
hvern þátt í morðinu — og ég veit ekki hvað!
Þannig em oft þeir, sem yfir mann em settir,
til dæmis læknamir. Þeir gera að gamni sínu á
kostnað manns og taka ekkert tillit til tilfinn-
inga manns sjálfs!
Mér hefir oft orðið hugsað um frú Leidner
og velt því fyrir mér, hvemig hún var í raun og
vem .... Stundum finnst mér hún hafa verið
vond og miskunnarlaus kona -— en svo minnist
ég þess, hve góð og prúð hún var gagnvart mér og
hve rödd hennar var silkimjúk og hrein — og
hve hárið á henni var fallegt og allt það — og
þá finnst mér eins og ég ætti frekar að vorkenna
henni en álasa.
Ég get heldur aldrei annað en vorkennt dr.
Leidner. Að vísu veit ég, að hann framdi tvö
morð, en samt sem áður get ég aðeins kennt í
brjósti um hann. Hann var svo hrifinn af Lovísu
sinni. Það er hræðilegt að láta sér þykja svona
innilega vænt um nokkum.
Það er nú einhvem veginn þannig, að eftir því
sem ég eldist og hefi séð meira af sorg manna,
áhyggjum og þjáningum, þvi meir vorkenni ég
fólkinu og reyni að bera í bætifláka fyrir það.
Ég hefi stundum furðað mig á því, hvað orðið
hefir af öllum góðu siðunum og kennisetningun-
lun, sem hún frænka mín kenndi mér, þegar ég
var lítil. Hún var svo ströng og trúuð. Hún þekkti
alla nágrannana og vissi um bresti þeirra og gat
haft þá yfir afturábak og áfram ....
Jæja, þetta hefir þá reynzt rétt, sem dr. Reilly
sagði: Það er eins erfitt að hætta að skrifa og að
byrja á því. Ég vildi, að ég myndi eftir einhverri
góðri setningu til að enda mál mitt með. Ég er
helzt að hugsa um að biðja dr. Reilly að kenna
mér einhverja setningu á arabisku og ljúka frá-
sögninni með henni. Það mætti vera svipuð setn-
ing og herra Poirot notaði í upphafi frásagnar
sinnar. 1 nafni Allah, hins miskunnsama, hms
samúðarfulla ....
Já, eitthvað svipað þessu.
— ENDIR. —
Blessað
barniðl
Teikning eftir
George McManua.
Ókunnugur strákur: Halló, lagsi! Hvað heitirðu? Pappinn: Heyrðirðu þetta? Ég trúi varla mínum eigin eyrum!
Mamman: Hvort ég heyrði! Elsku litli angin okkar er farinn
að tala!
Mamman: Segðu það aftur — bara einu sinni,
mömmu! *
Pabbinn: Já, gerðu það, Lilli. Pabbi heyrði þig
fyrir Pabbinn: Segðu það aftur — bara einu
sinni, fyrir pabba: „Halló, lagsi! Hvað
tala! heitirðu?" —■ Bara einu sinni!
Mamman (í hjónaherberginu): Komdu nú í
rúmið, elskan, það er komin nótt; þú getur
vakið Lilla.
Pahbinn: Hann vaknar kannske og segir það
aftur. Ég ætla að bíða svolitla stund ennþá.