Vikan - 22.01.1948, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 4, 1948
13
Tröllakóngurinn og vondu strákarnir
Barnasaga.
Uppi við Þórshamar stóð litla hús-
ið hans Péturs. Hús þetta hafði hann
erft eftir föður sinn, og hafði það
lengi gengið að erfðum frá föður til
sonar.
En það gekk fleira að erfðum í
þessari ætt. Meðal annars tryggð við
átthagana og snyrtileg umgengni ut-
an húss og innan. En þetta eru dýr-
mætir eiginleikar. Pétri þótti mjög
vænt um húsið sitt, og voru þau, hann
og konan hans, samtaka i því að gera
heimilið sem vistlegast. Pétur reis
árla úr rekkju, og gekk seint til
náða. Var hann sivinnandi allan dag-
inn. Hann lifði af handafla sínum.
Konan var einnig mjög dugleg.
Pétur hlakkaði til þess, er dreng-
imir hans yrðu uppkomnir. Hann von-
aði að þeim græddist fé, svo þeir
kæmust i stórbændatölu.
En eftir því sem drengimir stálp-
uðust, uxu áhyggjur Péturs þeirra
vegna. Jón og Óli vom níðlatir og
afar óþægir.
Það var vissulega leitun að svo
óþægum strákum.
Morgun einn vaknaði Óli mjög
snemma. Hann stökk fram úr rúm-
inu, þaut út að glugganum og gægð-
ist út. Sólin var að koma upp hinum
megin dalsins. „Hvað skyldi vera
þama bak við ásana i fjarska,“ sagði
Óli við sjálfan sig. „Það væri gam-
an að kynna sér það.“
„Jón,“ hvíslaði hann. Jón vaknaði
og néri stýmmar úr augunum.
„Hvað varstu að segja,“ spurði
hann.
Óli mælti: „EigUm við að strjúka
að heiman og leita ævintýra?"
„Já,“ sagði Jón, „það skulum við
gera.“
Hann var nú glaðvaknaður.
Þeir flýttu sér í fötin og leiddust
út í sólskinið. „Eigum við að fara
langt?“ spurði Jón.
„Á heimsenda eða lengra," svar-
aði Óli. „Við förum fyrst yfir ásana
þama og göngum niður hinum meg-
in. Svo fömm við yfir ána sem þar
er, og höldum áfram ferðinni út í
heiminn."
En efst uppi á ásnum hafði trölla-
kóngurinn sofið um skeið. Hann átti
þar ekki heima, en lagðist þar aðeins
til hvíldar, er hann kom þreyttur úr
langferð. Hafði hann sofið þama
nokkur ár, en var nú að vakna. Og
er Óli og Jón komu upp á ásinn, var
tröllakóngurinn þar fyrir.
„Hvaða smáskepnur emð þið?“
öskraði hann svo kvað við í skógin-
um.
Strákamir urðu frávita af hræðslu,
fleygðu sér kylliflötum niður á sina
þúfuna hvor og grófu andlitin. „Vægð,
vægð!“ hrópuðu þeir. „Við skulum
hætta að stela, ljúga, tala ljótt og
vera latir og óþægir."
,,Jæja,“ sagði tröllið. „Þið emð
þokkapiltar, — og lofið fullmiklu í
einu. En ég skal hreinsa úr ykkur
óþrifin."
Að svo mæltu batt tröllið strák-
ana saman á hárinu, greip þá upp
á þessu handfangi og hélt af stað.
Strákamir hljóðuðu og öskmðu,
spörkuðu út í loftið og létu öllum
illum látum. Þetta var svo sárt, verra
en hýðing.
En tröllið lét sig ólæti strákanna
engu skipta. Það hélt leiðar sinnar,
eins og ekkert hefði i skorizt. Er
tröllið spam við grenitrjánum með
klaufum sinum, hmkku þau í sund-
ur sem eldspýtur væm.
Þegar tröllið hafði gengið alllengi,
nam það staðar við hátt fjall og
mælti: „Hér á ég heima. Ég er trölla-
kóngurinn eða stórtröllið, öðru nafni."
Tröllið fleygði strákunum á jörð-
ina. Svo klóraði það á klettaþil, og
fjallið opnaðizt.
Svo komu þeir inn í skínandi sal.
Þar voru mörg smátröll að leika sér
að skínandi kúlum. Jón gaf Óla oln-
bogaskot. „Kúlurnar em úr gulli,"
hvíslaði hann. „Við reynum að ná
í eitthvað. Þá verðum við ríkir."
Stórtröllið leysti hárhnútana.
„Leikið ykkur svo fallega," mælti
það. „Þessi böm verða góð við ykk-
ur, ef þið komið vel fram." Strák-
arnir fóm að leika sér. Og Jóni tókst
að stinga einni gullkúlunni i vasa sinn,
án þess nokkur öæi.
En þess var skammt að bíða, að
eitt tröllabarnið saknaði hennar, og
hóf leit að henni.
„Hvar er gullkúlan mín?“ sagði
það. Enginn hafði séð hvað um hana
varð. Og enginn fann hana, hversu
mikið sem að henni var leitað.
Skyndilega snéri smátröllið sér að
Jóni og mælti: „Þú hefir tekið kúl-
una!“
Jón neitaði því. „Ég hefi ekki séð
hana," sagði hann. 1 sömu svipan
fékk Jón högg mikið í rassinn, svo
hann féll við.
„Þetta fékkstu fyrir að Ijúga,"
sagði litla tröllið. Jón stóð á fætur,
en fékk þegar annað högg. Var högg-
ið svo mikið, að hann féll á stein-
gólfið.
„Og þetta fékkstu fyrir að stela,"
sagði tröllastrákurinn.
Jón reis á fætur og hreytti úr
sér óþvegnum orðum.
„Og þetta færðu fyrir illyrði þín."
Að þessu sinni fékk Jón kinnhest
svo mikinn, að hann hentist út í
hom, en gullkjúlan valt úr vasa hans.
Klukku var hringt inni i fjallinu.
Litlu tröllin tóku saman kúlur sínar
og létu þær á hillu.
Jón og Óli stóðu kyrrir og lituðust
um. Svo spurðu þeir um það, hvort
ekki skyldi haldið áfram að leika sér.
„Heyrðuð þið ekki hringinguna?"
spurði eitt litla bamið. „Við eigum
að moka snjó. Takið rekur og kom-
ið með okkur.“
„Mokið þið; ég nenni því ekki,"
sagði Óli.
En hann hefði átt að þegja, þvi
tröllastrákurinn, sem sagði þeim að
moka, barði hann bylmingshögg, svo
hann datt á hausinn út í snjóskafl.
„Þetta fékkstu fyrir letina," mælti
tröllastrákurinn.
Bæði Jón og Óli vildu vera lausir
við að moka, en þeim var farið að
skiljast það, að hjá tröllakónginum
urðu menn að hlýða.
Og í tvo tíma mokuðu þeir. En
að þeim liðnum vom þeir með lúa-
verki í öllum kroppnum.
Svo kom kvöldið. Tröllabömin af-
klæddust, og gengu vel frá fötum
sínum. —
—- Bræðumir dvöldu nú hjá
tröllunum nokkum tíma. Kvöld eitt
sagði Jón við Óla, er þeir vom hátt-
aðir: „Það er skrítið, að menn líkja
óþægum bömum við tröll. Mér virð-
ast tröllabömin miklu betri og dug-
legri en við."
„Ég er á sama máli," svaraði Óli
og þeir þögðu drykklanga stund. Þá
mælti Jón: „Við vomm óþægir
heima."
„Já," sagði Óli. „Þegar við kom-
um heim aftur, verðum við betri."
Tröllakóngurinn hafði komið inn, án
þess drengimir veittu því athygli
Tröllið hafði heyrt hvað þeir sögðu.
„Jæja, strákar, fáið þið nú mikl-
ar barsmiðar hjá bömunum héma?"
Báðir drengimir svömðu: „Nei, nú
emm við ekki barðir. Ekki frá því er
við hættum að hegða okkur illa. En
í fyrstu áttum við ekki sjö dagana
sæla." „Eg er að fara í ferðalag,"
sagði tröllið. „Að líkindum fer ég
nálægt heimili ykkar. „Berðu pabba
og mömmu kveðju okkar," sagði Jón.
„Og segðu, að við séum orðnir góð-
ir drengir," mælti Óli.
„En viljið þið ekki kóma með mér
og segja þeim það sjálfir?" sagði
tröllakóngurinn og hló.
Og strákamir klæddust í skyndi.
Þeir kvöddu litlu tröllin og þökkuðu
þeim fyrir samvemna.
Svo lét stórtröllið þá í vasann og
gekk áleiðis til mannabyggða.
Eidspýtnaþraut.
Raðið 15 eldspýtum þannig, að fram
komi 8 jafnstórir ferhymingar.
Lausn á bls. 14.
Biblíumyndir

1. En á fyrsta degi vikunnar kem- 3. En er kveld var komið, þennan
ur María Magdalcna .< nsmma, með-sama fyrsta dag vikunnar, og dyr-
an ennþá var dimmt, til grafarinnar.um hafði verið lokað, þar sem læri-
og sér að steinninn hefir verið tek-sveinarnir voru, af ótta við Gyðing-
inn frá gröfinni. Hún hleypur þá og ana, kom Jesús og stóð mitt á meðal
kemur til Símonar Péturs. þeirra og segir við þá: Friður sé.
2. En María stóð hjá gröfinni úti með yður!
fyrir grátandi .... Þegar hún snéri 4..........Tómas svaraði og sagði:
sér við, sá hún Jesúrn standa þar, Drottinn minn og guð minn! Jesús
en hún vissi ekki að það var Jesús. segir við hann: Af því að þú hefir
Jesús segir við hana: Kona, hví græt- séð mig, hefir þú trúað; sælir ern
ur þú? þeir, sem fekki sáu, og trúðu þó.