Vikan - 08.04.1948, Page 13

VIKAN, nr. 15, 1948
13
„Nei. Þú færð ekki blóm þessi,“
svaraði hinn vondi maður. „Ef þau
eru góð til lækninga mun ég selja
þau háu verði. En ég gef ekki eitt
einasta þeirra.“ Konan fór heim mjög
hrygg í huga. Drengnum batnaði
ekki. Eftir nokkra daga kom gamli
maðurinn til þess að grennslast eftir
heilsufari hans.
„Ég fékk ekki jurtina," sagði
veslings konan. En máðurinn hristi
höfuðið.
Hann mælti: „Nágranni þinn er
vondur maður. Og fyrir þetta mun
honum hegnt verða. En ég ætla nú að
svipast um eftir jurtum er sjóða má
og hægt er að hafa til þess að lækna
með drenginn." Svo fór gamli mað-
urinn og náði í jurtimar, sauð þær
inn albata. Konan var mjög þakklát,
og lofaði hjálpsemi gamla mannsins.
Hún mælti: „Kærar þakkir fyrir
drenginn minn. Við gleymum aldrei
hjálpsemi þinni."
Gamli maðurinn sagði: „Hefirðu
veitt því athygli, hvemig umhorfs er
í garði nágranna þíns?“
„Já,“ svaraði konan. Þar vaxa nú
einkennilegar plöntur. Þær em harð-
ar og sperrast í allar áttir. Sumar
brenna þá, sem á þeim snerta. Sum-
ar hafa brodda svo ydda sem nálar-
odda eða eru þyrnum líkar. Og jurtir
þessar hafa kæft plöntumar með
rauðu blómunum, sem þú sagðir að
gætu læknað drenginn minn."
Gamli maðurinn sagði: „Það em
hinar illu hugsanir og ágjarna hug-
1. mynd: Ef vér leggjum hestunum
beizli í munn, til þess að þeir hlýði
oss, þá getum vér stýrt öllum líkama
þeirra.
2. mynd: Sjá einnig skipin, svo stór
sem þau eru, og rekin af hörðum
vindum; þeim verður stýrt með mjög
litlu stýri, hvert sem stýrimaðurinn
vill.
3. mynd: Því að alls konar dýr og
fugla, skriðkvikindi og sjávardýr, má
temja og hafa mennirnir tamið, en
tunguna getur enginn maður tamið,
þessa óhemju, sem full er með ban-
vænt eitur.
4. mynd: Þá sagði Pétur við þá,
fylltur heilögum anda: Þér höfðihgj-
ar lýðsins og öldungar! Hr því að i
dag er haldin rannsókn yfir oss vegna
góðverks við sjúkan mann, um það
við hvað þessi maður er heill orðinn,
þá sé yður öllum vitanlegt og öllum
Israelslýð að í nafni Jesú Krists frá
Nazaret, sem þér krossfestuð og guð
uppvakti frá dauðum, einmitt fyrir
hann stendur þessi maður heilbrigð-
ur fyrir augum yðar.
Þegar illgresið útbreiddist.
Barnasaga
Fyrir löngu uxu engir þistl- og bjó til meðal. „Af þessu mun
ar, brenninetlur né annað illgresi á drengnum batna. En batinn hefði
jörðinni, og menn sem þá voru uppi komið fyrr ef jurtimar úr garði ná-
gerðu sér ekki grein fyrir því hve grannans hefðu fengist." Maðurinn
góð Jtjör þeir bjuggu við. En þá þeg- kvaddi og fór. Innan skamms kom
ar voru menn ólíkir á ýmsan hátt. hann í þriðja sinn. Þá var drengur-
Sumir voru ríkir, aðrir fátækir, sum-
ir vitrir sumir heimskir, margir góð-
ir og margir vondir.
1 þorpi nokkru átti kona heima.
Hún átti lítinn dreng. Hann veiktist.
Enginn gat læknað hann, og konan
var mjög sorgbitin.
Eitt sinn kom gamall maður og
heimsótti móður drengsins. Hann var
góðlegur og greindur. Hann mælti:
„Ég veit hvað drenguriim þinn þarf
til þess að koma til heilsu. 1 garði
nágranna þíns vex jurt með stórum,
rauðum blómum. Reyndu að fá hnefa-
fylli þína af jurt þessari, sjóddu þetta
og gefðu drengnum seyðið. Og mun
hann þegar verða albata."
Konan aðgætti jurtina. Hún var
ekki mjög falleg. En blómin voru
stór og blöðin mjúk. Konan fór til
nágrannans og fór þess á leit að hún
fengi af jurt þessari svo drengur
hennar kæmist til heilsu.
arfar nágranna þíns, sem breytt hafa
góðu jurtunum í garði hans í þistla,
brenninetlur og annað illgresi. Nú
hafa þær fengið yfirhöndina. Hann
mun ekki geta upprætt þær, og þær
munu breiðast út um allan heim, þar
sem vondir menn hafast við.“
Konan' svaraði: „Þetta er mikil
hegning. En saklausir mimu gjalda."
Gamli maðurinn tók til máls: „Alls
staðar eru vondir menn. Þeir eru
stærilátir, óvingjamlegir, lýgnir og
ódrenglyndir. Þess vegna mun ill-
gresið útbreiðast. En ef mennimir
bæta einhvemtíma ráð sitt og verða
vingjamlegir, hjálpsamir, friðsamir
og sannsöglir breytist illgresið í fög-
ur blóm, fegurri en rósir og liljur."
En nú er það hverjum manni sjáan-
legt að mennimir em ekki góðir,
því hvarvetna getur að líta þistla,
þyma, brenninetlur og annað illgresi.
Biblíumyndir
Ljósrákin frá vitanum.
Framhald af bls. 4.
„Dómari,“ hóf. Tessie mál sitt, þegar
hún mátti byrja varnarræðuna. „Með því
að beita ímyndunarafli okkar getum við
hugsað okkur þetta sem vatnið, þar sem
morðið var framið við. Ég ætla að biðja
vitnin, Farrel, Cramm og Hanstowe að
sýna mér hvar þeir voru staddir þegar
þeir sáu Ed Carney.“
Þáð virtist koma hálfgert fát á menn-
ina þrjá; en þeir sýndu nákvæmlega stað-
ina þar sem þeir höfðu bent á á uppdrætt-
jnum fvrr um daginn.
„Ágætt,“ sag*ði Tessie. Ed Carney leit
forviða upp. Honum fannst engin ástæða
vera til að vera strax sigurviss, þar ser.i
vitnin voru svona sammála með framburð
sinn.
„Dómari, má ég biðja um að hlerarnir
séu settir fyrir gluggana ...“
Dómarinn virtist hafa bara gaman að
þessu öllu og hann gaf bendingu um að
verða við beiðni Tessie. Hún var nú í sama
bili að kveikja á kertinu í miðju „vatn-
inu“.
„Dómari,“ hélt hún áfram. „Leyfið þér
að það séu slökkt öll ljós í salnum . . . nema
á litla ,,vitanum“ mínum . . . ?“
Dómarinn jánkaði því og brosti með
furðusvip.
„John Farrel viljið þér standa þar sem
þér segizt hafa verið um nóttina . . .“
Farrel gekk að vatnsskálinni, óstyrkur
og hr"ddur.
„Gjörið þér svo vel,“ sagði Teesie með
rósemd, „hér er lítill blýantsstubbur, sem
við segjum að sé bátur Ed Carneys. Setjið
hann á „vatnið“ þar sem þér sáuð hann.“
Farrel tók stubbinn og lagði hann á
,,vatnið“ án umhugsunar.
„Cramm, viljið þér nú standa, þar sem
þér voruð.“
Cramm kom hikandi.
„Og þér, Hanstowe ..."
Hanstowe skipaði sér á sinn stað.
„Bæði þér, Cramm og Hanstowe sjáið
nú blýantinn í ljósrákinni... er ekki svo?“
Málrómur Tessie var svo hæðnislegur og
sigrihrósandi að allir í salnum lögðu nú
við hlustirnar. Hvorki Cramm né Hanstowe
mæltu orð frá munni.
„Ég skal þá svara fyrir vitnin," sagði
Tessie og benti. „Hvorki Cramm né Han-
stowe sjá bátinn í ljósr’ákinni. Ef þeir ættu
að geta það verður að færa bátinn fram
fyrir Cramm og síðan fram fyrir Han-