Vikan - 15.04.1948, Síða 7

VIKAN, nr. 16, 1948
7
Eftir tuttugu ár —
Framhald af bls. 4.
inn og sagði að Smith. oskaði eftir sam-
tali.
„Nei, það er ekki sá sami og í dag,“
flýtti hún sér að segja, þegar hún sá undr-
unarsvipinn á Jeanne. „Hann . . . hann er
. . . ég á við að yður muni lítast vel á
hann . . .“
„Hvað vill hann mér?“
„Hann spurði hvort það gæti verið eitt-
hvert starf hér laust fyrir sig.“
„Hefir hann meðmæli?" spurði Jeanne
stuttlega.
„Nei, en . . .“
„Hefir hann einhverja þekkingu á verzl-
unargrein okkar?“
sem við vorum. Þú getur sagt þeim, að ég hafi
.allt í einu fengið sólstungu. Það getur verið satt,
sem þú segir, að þú hatir mig.“
„Við höldum til Hollywood,“ sagði Cherry. „Ég
get ekki eytt hveitibrauðsdögum mínum í þess-
um tötrum, Múlli!“
Hún lá i faðmi hans og ýmist hló eða grét.
Hann kyssti hana, en hún losaði sig.
„Flýtum okkur,“ sagði hún og þau óku áfram.
„Hjónaband okkar verður vafalaust ófriðsamt,“
sagði hann. „Þú ert algjör andstæða þeirrar
. konu, sem ég hafði hugsað mér að gæti orðið
konan mm--------og ég hefi viðbjóð á kvikmynd-
unum þínum —.“
„Og hvað mig snertir, þá fer ég aldrei með
þér í þessi ævintýraferðalög þín. Hvað segir þú
við þvi?“
„Ég veit ekki,“ sagð' Anthony og var hugsi.
„Kannske hætti ég þeim og sný mér að atvinnu-
grein þinni. Ég gæti átt mér íramavon í þeirri
grein." Hann gaut til hennar homauga. „Keppi-
nauturinn gæti kannske haft taumhald á þér, frú
Araberton ?“
„Kannske," viðurkenndi hún. En þá flaug henni
í hug Boycie og amma hennar. „En Boycie mun
.skilja mig og hún mun segja Lucy van Steeden
fréttina — og Lucy van Steeden mun —.“
„Amma mun sennilega svifta mig arfi,“ sagði
hún.
„Það er ekki hollt fyrir þig að hafa meira fé
undir höndum en það, sem ég get látið þig fá,“
sagði Anthony. „Þegar hún kemst að því, finnst
henni tilgangslaust að gera þig arflausa!"
„Sennilega hleyp ég frá þér minnst tuttugu
sinnum á ári og þú jafnoft frá mér — og-------,“
stamaði Cherry.
„Við leitum alltaf aftur hvort til annars,“ sagði
Anthony blíðlega og þrýsti henni fast að sér
um leið og hann tók stýrið með annarri hendi.
„Við erum bæði hálfvitlaus, við eigum sammerkt
með það; það vitum við. En við eigum engu
siður saman fyrir það og við elskum hvort
annað.“
Anthony herti ferðina.
„Ég vona, að þér sé ekki kalt?“ sagði hann.
„Við eigum langan akstur fyrir höndum. Ég ek
þér heim og bið meðan þú setur niður fötin þín.
Ég læt þig fá hálftíma til þess. Síðan tek ég
sjálfur dótið mitt á hótelinu —.“
„En hvert er svo förinni heitið?“ spurði Cherry,
„til himnaríkis eða helvítis?"
„Ég veit ekki,“ svaraði hann. „En skiptir það
nokkru máli?“
yNei,“ svaraði Cherry. „Ekki ef ég fæ bara
að vera hjá þér.“
— ENDIR —
„Nei, en . . .“
„Góða ungfrú Grant . . . verið ekki
svona teprulega viðkvæmar. Segið Smith
að fara.“
Lorna fór aftur fram í fremri skrifstof-
una, þar sem ungi maðurinn beið.
„Jæja?“ spurði hann eftirvæntingar-
fullur. „Heppnaðist það?“
„Því miður gat ég ekkert gert. Mér þyk-
ir það svo leitt . . .“
„Góða mín . . . það er ekki yðar sök,“
svaraði hann glaðlega og fór. En tveimur
mínútum síðar kom hann aftur.
„Mig langar svo til að fá að hitta yður
aftur,“ sagði hann alvarlega. „Gætuð þér
ekki lofað mér að sjá yður seinni part-
inn í dag — eftir skrifstofutímann . . .“
„Til hvers?“ spurði Lorna.
„Það er einmitt það sem mig langar
til að segja yður þá.“
Þau stóðu þögul í nokkrar mínútur og
horfðust í augu. Síðan brosti Lorna.
„Ég fer götuna meðfram skurðinum
heim i kvöld,“ sagði hún.
Þegar Smith skömmu eftir fór út úr
húsinu, horfði dyravörðurinn á eftir hon-
um og hugsaði með sér að pilturinn hlyti
að hafa fengið stöðuna, sem hann hefði
sótt um. Annars væri hann ekki svona
glaður á svipinn.
Jeanne fór snemma heim frá skrifstof-
unni þennan dag. Hún reikaði hægt eftir
breiðum, skuggasælum veginum, sem lá
með fram skurðinum. Hún settist á bekk
og horfði út yfir Ijósgráan vatnsflötinn,
þar sem trén sþegluðust með ljósgræn, ný-
útsprungin blöð sín. Hún og Kristófer
höfðu einmitt setið saman á þessum sama
bekk fyrir tuttugu og tveim árum, þá ung
og hamingjusöm.
Allt í einu þreif hún dauðahaldi í hlið-
ararm bekkjarins. Kristófer kom gang-
andi til hennar, ungur og spengilegur eins
og í gamla daga. Jafnvel í þessari f jarlægð
þekkti hún höfuðburð hans, sem einkenndi
hann svo mjög og öruggt göngulagið.
Þetta var Kristófer — og þó var þetta
ekki hann.
Þegar ungi maðurinn var kominn að
bekknum tók hann kurteislega ofan.
„Má ég setjast?“ spurði hann.
„Gjörið þér svo vel,“ svaraði Jeanne'og
reyndi að tala rólega.
„Ég er nefnilega að bíða hér eftir
stúlku,“ sagði hann.
„Ég skil,“ muldraði Jeanne. Hún horfði
á hendur hans, þegar hann dró fram vindl-
ing og kveikti í honum. Þetta voru hend-
ur Kristófers, langar, grannar en þó vöðva-
stæltar hendur með skakkri löngutöng.
„Læknishendur!“ hugsaði Jeanne. „Já,
þetta hlaut að vera Dermod, sonur Kristó-
fers.“
Hún horfði í augu hans. Þau ljómuðu af
gleði og kæti. Og bros lá í hrukkunum við
augnakrókana.
„Hann er hamingjusamur,“ hugsaði Je-
anne. „Jafnvel þótt hann fái ekki að verða
læknir!“
I sama bili sá Jeanne hvar ung stúlka
kom gangandi eftir veginum. Dermod
spratt á fætur og flýtti sér á móti henni.
Þegar hann náði henni, sneru þau við og
gengu hægt sömu leið og hún hafði komið.
„Þetta var þá Loma!“ tautaði Jeanne í
hálfum hljóðum. Hún sat lengi og starði
fram fyrir sig. En hvað hann hafði verið
hamingjusamur á svipinn, þegar hann
skundaði til móts við hana. Góðmennskan
hafði ljómað úr svip hans — svona voru
menn þegar þeir voru ástfangnir.
Jeanne hrökk upp úr hugsunum sínum.
Síðan stóð hún upp og hraðaði sér heim.
Iiún þurfti að ráðstafa einu sem fyrst.
Tveim dögum síðar var stjórnarfundur
hjá fyrirtækinu. Jeanne sat fyrir borðs-
endanum með skjöl og reikninga fyrir
framan sig.
„Hvað viðvíkur útibúinu í Birming-
ham,“ sagði hún, „þá vil ég stinga upp á
að Herberth Carruther taki við stjórn
þess. Hann er tuttugu og sjö ára og hefir
starfað við fyrirtækið í sextán ár og hefir
ljómandi góð meðmæli. En það er annað,
sem ég vil tala um við ykkur. Það var
einu sinni minnzt á það að koma á fót úti-
búi í VesturEnglandi, en ekki varð þó af
því, þar sem óttast var að það gæti orðið
rekstrarhalli á því. En nú vil ég að þessari
hugmynd verði hrundið í framkvæmd. Ég
hefi hugsað mér að leggja sjálf fram fé
til þess. Ef halli verður á því, verð ég ein
fyrir tapinu. En ef hins vegar kemur í
ljós eftir tvö ár að þetta útibú ber sig vel,
rennur það inn í aðalfyrirtækið eins og
hinar deildirnar, og ég vil aðeins fá 3%
í vexti.“
„Þetta er glæsilegt tilboð,“ sagði einn
deildarstjórinn. „Hafið þér hugsað yður
hver ætti að taka við stjórn þess, ungfrú
Chalmers?“
„Já, ég held að ég hafi fundið þann
rétta,“ svaraði hún fastmælt.
Það var orðið áliðið sumars. Það hafði
verið kveikt upp í arninum á skrifstofu
Jeanne Chalmers sökum þess hve kalt var
í veðri. Það logaði glatt og eldurinn varp-
aði ljóma á eitthvað gyllt á hendi Lornu
Grant.
„Trúlof unarhringur! ‘ ‘ sagði Jeanne
SKRÍTLUR
1. kona: Og allt í einu heyrði ég eitthvert
þrusk, þaut framúr og sá þá fót standa fram-
undan rúminu.
2. kona: Og’ þar hafði þá innbrotsþjófurinn
falið sig?
1. kona: Nei, það var maðurinn minn. Hann
hafði heyrt þruskið á undan mér.
Kennarinn: Hvað hefurðu mörg rifbein?
Nemandinn: Ég veit það ekki, mig kitlar svo,
að það hefir aldrei verið hægt að telja þau.
Jónas: Mikið kenni ég I brjóst um þig, kæri
vinur.
Gunnar: Nú, hvað kemur til?
Jónas: Konan mín fékk sér nýjan hatt í gær
og ætlar að heimsækja konuna þína í kvöld!