Vikan - 16.12.1948, Síða 14

14
JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1948
í haust eftir langvinnan sjúkdófti og nú óskar
hann eftir stúlku, til að vera dóttur sinni til
aðstoðar. Á hún að stjórna heimilinu, líta eftir
barninu og gera annað slikt. Hann Vill um fram
allt fá enska stúlku — bæði unga og dugiega.“
,,Unga,“ át Celía upp eftir honum.
„Já, svona tuttugu og átta ára,“ svaraði
Tómas, ,,en ekki gamla kerlingarskrukku — mér
hefur skilizt að dótturdóttirin sé orðin sextán til
sautján ára gömul, og vill hann því fá félags-
skap fyrir hana, sem henni hæfir. Ég held að
Olga — hún er móðir telpunnar — skipti sér
lítið af dóttur sinni."
„Hvað er þessi Olga gömul?“
„Hún getur ekki verið eldri en þrjátíu og
fimm ára — hún var barnung, þegar hún giftist.
„Gæti tuttugu og sex ára gömul stúlka tekið
þetta starf að sér?“ spurði Celía.
„Tuttugu og —“ Tómas frændi gapti næstum
af undrun og hann starði á frænku sína, „þú
átt þó ekki við —“
„Jú, einmitt," svaraði Celía brosandi. „Held-
urðu að ég væri ekki hæf til þess?“
„Hæf? Hver sem næði í þig mætti lofa guð
fyrir. En hvað á þetta að þýða, barn ? Þér dettur
þó ekki í hug að rjúka héðan og yfir hálfan
hnöttinn. Þú þarft ekki að fá þér atvinnu. Þú
hefur sannarlega nóg fyrir stafni heima hjá
þér.“
„Nú hefi ég ekki lengur neitt að gera!“ sagði
Celía.
Aftur starði hann á hana og furðaði sig á
hljómnum í rödd hennar. Að hans áliti gátu hinar
systurdætur hans á engan hátt jafnazt á við
Celíu. Það gat verið að þær væru fríðari, en
honum fannst andlit Celíu samt alltaf geðþekk-
ara. Honum þótti vænt um augu hennar, svip-
mikinn munn og andlitslögun, sem hvorki var
ávöl né fögur, en festuleg og minnti á málverk
gömlu hollenzku meistaranna. Utlit hennar allt,
þrátt fyrir dökk augun benti til að hún væri
komin af hollenzkum eða norrænum ættum. Hann
hafði alltaf dáðzt að Celíu og tekið hana fram
yfir hina hrifandi Rosalind. Hún var góð stúlka,
svo látlaus og greind, en aldrei metin að verð-
leikum af fjölskyldu sinni. Hann hafði alltaf
verið reiður yfir því, hvernig fjölskyldan notaði
eftirlætisgoð hans, en aldrei viljað samt skipta
sér af því. Úr því að hún lét þau níðast á sér
eins og þeim þóknaðist, varð svo að vera, En
hvað höfðu þau gert henni núna, úr því að þessi
hljómur var í rödd hennar.
Celía sagði honum hvað þau höfðu gert henni.
Það var í rauninni afar einfalt — þau þörfn-
uðust hennar ekki lengur. Pam átti þegar að
giftast i næsta mánuði. Michael var kvæntur og
Tom trúlofaður. Michael, sem hafði erft gamla
húsið hafði ákveðið að selja það. Það var dýrt
að búa i því og honum hafði verið boðið hátt
verð fyrir það.
„Þannig sérðu, að ég verð þeim bara til vand-
ræða,“ sagði Celía giaðlega. „Meðan við höfðum
húsið og þau komu öil heim um helgar, auk
þess sem Pam var alveg heima, þörfnuðust þau
min. En nú breytist þetta allt. Ég hefi tekjur
af arfi mínum, en þær nægja mér ekki til að
lifa á.“
„Þú getur búið hjá systrum þínum, eða
bræðrum. Eftir allt, sem þú hefur gert fyrir
þau —“
„Það myndi aldrei blessast og mér dytti ekki
í hug að reyna það. Auk þess kæra þau sig ekki
um að hafa mig — sem er ósköp eðlilegt. Ég
myndi ekki kæra mig um að hafa systur mina
hjá mér, ef ég væri gift.“
„Þá geta þau bætt við þær tekjur, sem þú
hefur."
„Þau hafa ekki of mikið af peningum sjálf.
Og ég myndi aldrei geta þegið af þeim.“
„Þau ættu beinlínis að neyða þig til að þiggja
af þeim, óþokkarnir þau arna!“ Tómas frændi
var auðsjáanlega orðinn reiður. „Svo að þú
hugsar þér að vinna fyrir þér sjálf ? Og þau ætla
að lofa þér að gera það?“
„Ég hefi ekki ennþá minnzt á þetta við þau.
En ég verð að berjast fyrir tilveru minni sjálf.
Ég hefi bara svo litla hæfileika." Hún hló. „Ég
ætlaði einmitt að leita ráðlegginga hjá þér. En
þegar þetta tækifæri býðst mér þá —“
„Ég vil ekki ráðleggja þér, Celía, að fara til
þessarar f jarlægju eyju Carruthers. Carruthers er
sjálfur ágætis náungi og ríkur, en þetta er alltof
langt að heiman. Þú veizt ekki sjálf á hvað þú ert
að fallast."
,,Ég vil fúslega eiga allt á hættu. Ef mér
fellur ekki vel þarna, get ég alltaf komið heim
aftur. Mig iangar til að ferðast ■— ég hefi aldrei
farið neitt — ekkert séð af heiminum."
„Segir þú þetta í alvöru, barnið mitt?“
„Já, í fyllstu alvöru. Ég sárbæni þig, Tómas
frændi, ég þrái svo að komast héðan.“
„Þau hafa sært þig — gert þér eitthvað illt!"
tautaði hann.
„Ekki var það ætlun þeirra að gera það. Þau eru
einmitt afar áhyggjufull út af mér." Hún hló.
„Ég heyrði að tilviljun á tal Michael og Rosalind
og var ég samræðuefnið — ég gat ekki komizt
hjá því að hlusta —- þau kölluðu mig „veslings
Celíu sína". Eftir það vissi ég, að það var mál
til komið fyrir mig að fara. Ég get alls ekki sætt
mig við að vera „veslings Celía þeirra“.“
„Ég furða mig ekki á því.“ Nú var Tómas
frændl orðinn reiður aftur. Hann rétti úr sér.
„Jæja, Celía, þú skalt þá fara. Ég ætla að hringja
í Carruthers, kannske hann vilji hitta okkur
eftir leiksýninguna. Hann mun verða hrifinn af
að fá þig, hann er orðinn gjörsamlega ráða-
laus með mæðgurnar. Við ákveðum það þá og
svo getur þú farið heim í kvöld og sagt þínum
elskulegu systkinum, að nú þvoir þú hendur þínar
og yfirgefir þau. Það var alveg rétt hjá þér,
ef þér fellur ekki vel á eyjunni, getur þú alltaf
komið heim aftur. Þú ert fær um að sjá um þig
sjálf, þú ert að minnsta kosti nógu skynsöm."
„Það er þá ákveðið, að ég á að verða lagsmær
og nokkurs konar ráðskona," sagði hún og
brosti. Honum þótti alltaf svo vænt um þetta.
bros hennar.
„Þér hefur aldrei verið gefið tækifæri til að
verða nokkuð annað," svaraði hann. „En þeim
myndi ekki bregða meira í kvöld, þó þú varpaðir
sprengju mitt á meðal þeirra. Mesta löngun hefi
ég til að snúa þau öll úr hálsliðnum."
„Á eyju þessari vaxa fresíur, sem þekja jarð-
veginn í hvítum og ljósgrænum breiðum, og
ilmur þeirra berst tuttugu kílómetra leið út yfir
hafið."
Setning þessi kom upp í huga Celíu, þegar
hún sat ein í herbergi sínu sama kvöld. Einhvers
staðar hafði hún lesið þetta í bók. Setningin
Blessað
harnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Plýttu þér, elskan, þú ert að verða of seinn í vinnuna!
Pabbinn: Elsku litli stubburinn, yndið litla og augasteinninn hans pabba
síns! Pabbi kemur bráðum heim aftur!
Pabbinn: Mikill gæfumaður er ég! Ég á
yndæla konu og ástúðlegt, fallegt barn — allt
sem er þess virði að lifa fyrir!
Húsbóndinn: Vertu nú ekki að þessari vitleysu, telpa
mín! Er það nokkur ástæða til að segja honum upp, þó
að hann hafi gleymt að kyssa þig í morgun ?
Pabbinn: Það minnir mig á, að ég Pabbinn: Hún er farin! Og hún hefur tekið
gleymdi að kyssa elskuna mína áður en Lilla með sér! Ó, elsku konan mín, hvernig gat
ég fór! Ég verð að flýta mér heim aftur! ég gleymt þessu? Hvað á ég að gera?