Vikan - 16.12.1948, Síða 33

JÖLABLAÐ VIKUNNAR 1948
33
Skipskettir
En fjandi var hún þrá! Flestir aðrir kettir
mundu hafa sætt sig við að halda til frammí.
En þessi skipshafnar-kisa gerði það ekki, þrátt
fyrir allar refsingarnar. Hún snerti ekki súpuna,
var alltaf öðru hvoru á ferli á nóttunni að mjálma
og leita og hætti að þrífast, og stundum stalst
hún jafnvel inn í hinn forboðna helgidóm.
Ef einhver hefði fylgzt vel með þessu hátterni
kisu, mundi hann hafa veitt því eftirtekt, að
um hálfsmánaðartími leið jafnaðarlega milli
þessarar yfirtroðslu hennar á skipsaganum. Og
einn maður fann líka þetta lögmál. Það var
brytinn.
Einn sunnudag eftir að ég hafði hjálpað honum
á frívakt minni, gaf hann mér stórt býtings-
stykki. Hnausinn var svo stór, að mér var fyrir-
sjáanlega ómögulegt að ljúka honum í einu; það
var sjaldgæft að brytinn sýndi slíka rausn, og
ég þakkaði fyrir mig með nokkurri undrun.
,,Ég skal segja þér, drengur minn, að ég tók
eftir því strax í fyrsta sinn, þegar þú skiptir um
hálshnýtið á kettlingunum,“ sagði hann allt í
einu fyrirvaralaust.
„Skipti? Kettlingunum?" át ég stamandi
eftir honum og stóðst ekki hið rannsakandi
augnaráð hans.
„Þetta var fjári vel leikið af þér,“ hélt hann
áfram, og mér líkar það vel, að reynt sé að
skipta sem jafnast gæðum lífsins. En það gæti
hent sig, að sumir aðrir hér á skipinu tækju
aðra afstöðu til málsins, og þá gæti orðið há-
vaði.“
Ég þakkaði honum fyrir aðvörunina og hann
virtist lesa úr augum mínum spumingu, sem var
í huga mér, því hann hélt áfram: „Þegar kettl-
ingarnir voru ósköp litlir, í eldhúsinu hjá mér,
gerði ég örlítið n*ark í eyrað á öðrum þeirra,
til þess að ég gæti þekkt þá sundur. Síðan
hefi ég lítið skipt mér af litlu greyjunum, en
get alltaf þekkt þá af þessu eymarmarki. — Ég
er viss um að þeir strjúka í land þegar færi
gefst,“ bætti hann við.
Eftir að ég hafði lofað að fara varlega fram-
vegis, fór ég á afvikinn stað, þar sem ég gæti
boröað býtinginn minn í næði og íhugað, hvernig
ég gæti bezt unnið að því, að réttlætinu yrði
framvegis fullnægt.
Ég lá endilangur á stafnþilfarinu í forsælunni.
Allt í einu var kisa komin og fór að nudda sér
upp við mig. Það voru aðeins tveir dagar til
næstu skipta, og hún virtist nú vera að sækja
um styttingu á tímanum! Kettlingarnir voru nú
farnir að venjast þessum skiptum á hlutverkum,
og í seinni tíð hafði ekki borið eins mikið á ó-
þægilegum afleiðingum af skiptunum eins og
áður. Þegar ég leysti hnýtið af skipstjóra-kisu
og hnýtti það á skipshafnar-kisu, virtust þær
kunna hvor sitt hlutverk, og hin afsetta skip-
stjóra-kisa flýtti sér, ósköp aumleg í látbragði,
fram í skotið sitt, eins og hún vildi ekki horfa
upp á hamingju stallsystur sinnar. Svo skiptu
þær aftur um hlutverk eftir hálfan mánuð. At-
höfnin var ósköp einföld og alltaf sú sama: að
leysa hálshnýtið af annarri og binda það á hina.
Við vorum búnir að vera marga mánuði í sigl-
ingum. Við höfðum fyrir löngu farið frá Spáni.
Þaðan sigldum við til Vesturheimseyja og vor-
um nú á siglingu í Mexíkóflóanum á leið til
Pensacola á Flóridaskaganum til að sækja timb-
urfarm.
Kettlingarnir voru nú næstum því fullvaxnir
og svo fallegir og hraustlegir þrátt fyrir allt,
að ekki varð betur kosið. Mér þótti ákaflega
vænt um þá og var hnugginn yfir því að verða
bráðum að leggja niður þetta hlutverk mitt sem
örlagadis þeirra. Kisa — skipshafnarkisa í þetta
sinn — kom til mín, þar sem ég sat í þessum
þönkum, setti upp kryppu og malaði. Hún nudd-
aði sér upp við fótinn á mér, leit svo upp til
að sjá hvernig ég tæki þessu, kom svo til baka
og endurtók sama leikinn, til að koma sér I
mjúkinn hjá mér. Þetta endaði eins og venju-
lega með því, að ég fór að strjúka henni.
Þegar skipstjórinn vaknaði morgun einn,
nokkrum dögum síðar, ætluðu augun út úr höfð-
inu á honum af undrun. Það var líka ástæða til.
Við fótagaflinn á rekkju hans, þar sem skip-
stjóra-kisa var oft vön að sitja um fótaferðar-
tímann, voru komnir tveir kettir. Báðir voru
nákvæmlega eins, báðir voru með rautt hnýti og
á báðum hnýtunum stóð með útklipptu prent-
letri, sem límt var á borðana, skýrum stöfum:
Skipstjóra-kisa. — Skipstjóra-kisa.
Skipstjórinn var i hjarta sínu bezti karl, og
það má ekki dæma hann of hart af atvikinu
með vindilinn. Hann fann neistann í glettninni
og þessi brella skemmti honum. Allt fór því eins
og bezt varð á kosið. Upp frá þessu var ekki
framar neinn sérstakur skipshafnarköttur eða
sérstakur skipstjóraköttur, heldur voru nú báðir
kettirnir jafn réttháir; báðir fengu nú að sofa i
búrhorninu, báðir fengu sama fæði, báðir gátu
nú sleikt sólskinið saman eða gengið saman á
þilfarinu. Hingað til höfðu þeir notið þessa hvor
í sínu lagi, en nú gátu þeir notið þess í félagi
— og það var mikill munur.
Menn furðuðu sig stundum á þvi, hvað skips-
hafnarkisa var fljót að venjast umskiptimum, s.i
þeir tveir, sem vissu ástæðuna eyddu því veniu-
lega, ef um var talað.
Stöku sinnum eftir þetta tók brytinn á rausi:
sinni og gaf mér vænt stykki af býtingnum
góða, og lét venjulega fylgja því einhver um-
mæli af þessu tagi: „Það var ekki svo vitlaust
hjá þér, þetta með kettlingana — og það fór
betur en ég bjóst við.“
Venjulega sagði ég á ensku, — ég var líka
tekinn til við erlendu tungumálin: „Kærar
þakkir," en bætti svo við á sænsku (með sjálf-
um mér): „Gamli, góðhjartaði Grautar-Halli!“
Ól. Sv. þýddi.
Ríkisútvarpið
Ltvarpsauglýsingar
berast með hraða rafmagnsins og
áhrifum hins talaða orðs til um 100
þúsund hlustenda í landinu.
Afgreiðsla auglýsinga er á IV. hœð i Landssímahúsinu.
&
&
f
&
&
t

.1

Afgreiðslutími er:
Virka daga kl. 9.00—11.00
nema laugardaga
Laugardaga kl. 9.00—11.00
Sunnudaga kl. 11.00—11.30
Athygli skal vakin á því að sím-
stöðvar utan Reykjavíkur og Hafnar-
fjarðar veita útvarpsauglýsingum
móttöku gegn staðgreiðslu.
Afgreiðslusími 1095
Ríkisútvarpið
a-
&
&
&
&
&
&

1
I
&
$