Vikan - 16.12.1948, Síða 35

JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1948
35
BLAA LE8TIIM
Framhaldssaga:
Sakamálasaga eftir Agatha Christie
9
einhver þrá eftir viðburðaríku lífi. Ég skal segja
yður, ungfrú, það er reynsla mín, að maður fái
það sem maður þráir! Hver veit?“ Hann setti
upþ broslegan svip. „Kannske fáið þér meira en
þér sækist eftir.“
„Er þetta spádómur?" spurði Katrín brosandi
um leið og hún stóð upp frá borðinu.
Litli maðurinn hristi höfuðið.
„Ég spái aldrei,“ sagði hann hátíðlega. „Það
er að visu satt, að ég er vanur því að hafa rétt
fyrir mér — en ég hæli mér aldrei af því. Góða
nótt, ungfrú, ég vona, að þér sofið vel.“
Katrin fór aftur fram eftir lestinni og skemmti
sér yfir orðum litla mannsins. Hún fór framhjá
dyrum kunningjakonu sinnar og sá, að þjónninn
var að búa um rúmið hennar. Konan í minka-
skinnkápunni stóð við gluggann og horfði út.
Katrin sá i gegnum innri dyrnar, að hinn klefinn
var mannlaus, en teppum og töskum var hrúgað
í sætið. Herbergisþernan var þar ekki.
Þegar Katrin kom inn í sinn klefa, var sæng'
hennar uppreidd, og af þvi að hún var þreytt,
fór hún strax í rúmið og slökkti ljósið um
klukkan hálftíu.
Hún hrökk upp af svefni; hún vissi ekki, hvað
hún hafði sofið lengi. Hún leit á úrið sitt, en
það stóð. Sterk kvíðatilfinning greip hana og
magnaðist stöðugt. Að lokum fór hún fram úr,
fleygöi slopp yfir herðar sér, og fór fram á gang-
inn. Lestin var öll í svefni. Katrín opnaði glugg-
ann og sat við hann stundarkorn og teygaði
kalt næturloftið og reyndi árangurslaust að
bæla niður kvíðann. Hún ákvað loks að fara
fremst fram í vagninn og spyrja lestarþjóninn
hvað klukkan væri, svo að hún gæti sett úrið
sitt. En þegar þangað kom, var stóllinn hans
auður. Hún hikaði andartak og gekk svo inn í
næsta vagn. Hún horfði niður langan, dimman
ganginn og sá sér til mikillar undrunar, að mað-
ur stóð með höndina á snerlinum á klefanurð
konunnar í minkaskinnskápunni. Að minnsta
kosti sýndist henni það vera hennar klefi, en
sennilega skjátlaðist henni. Hann stóð kyrr
nokkrar sekúndur, sneri baki að henni og virtist
á báðum áttum. Svo sneri hann sér hægt við,
og þá sá Katrín, að hún hafði séð þennan mann
tvisvar áður — einu sinni í ganginum í Savoy-
gistihúsinu og i annað skipti í ferðaskrifstofu
Cooks. Hann opnaði hurðina á klefanum og fór
inn og lokaði á eftir sér.
Þeirri hugsun sló skyndilega niður í Katrínu,
að þetta væri maðurinn, sem konan hafði vei'ið
að tala um, maðurinn, sem hún var á leið til
fundar við.
En hún ýtti þessari hugsun frá sér. Sennilega
hafði henni missýnzt um klefann.
Hún fór aftur yfir í sinn vagn. Fimm mínútum
siðar hægði lestin ferðina. Það heyrðist lang-
dregið, ámátlegt væl í hemlunum, og nokkrum
mínútum síðar nam lestin staðar í Lyons.
11. KAFLI.
Morö.
Katrín vaknaði morguninn eftir í glaðasól-
skini. Hún fór snemma til morgunverðar, en
mætti hvorugum kunningja sinna frá deginum
áður. Þegar hún kom inn i klefann sinn aftur,
var lestarþjónninn að ljúka við að ganga frá
klefanum undir daginn.
„Frúin er heppin," sagði hann, „að það skuli
vera sólskin. Það er alltaf mikil vonbrigði fyrir
farþegana að koma í dumbungsveðri."
„Ég hefði áreiðanlega orðið fyrir vonbrigðum,“
sagði Katrín.
Maðurinn bjóst til að fara.
„Við erum dálítið á eftir áætlun, frú,“ sagði
hann. „Ég skal láta yður vita rétt áður en við
komum til Nice.“
Katrín kinkaði kolli. Hún settist við gluggann,
heilluð af sólbjörtu landslagi, sem leið fram-
hjá. Pálmatrén, dimmblár sjórinn og ljósgular
mimósurnar — allt bjó yfir ferskleik hinna
fyrstu kynna fyrir konuna, sem í fjórtán ár
hafði ekki þekkt annað en ömurleik hins enska
veturs.
Þegar lestin kom til Cannes, fór Katrin út og
gekk fram og aftur um brautarpallinn. Henni
lék forvitni á að vita eitthvað meira um konuna
i minkaskinnskápunni og leit upp í gluggann
til hennar. Gluggatjöldin voru dregin niður -—
einu gluggatjöldin, sem dregin voru niður í allri
lestinni. Katrín furðaði sig á þessu og þegar
hún fór aftur upp í lestina og inn eftir gang-
inum, tók hún eftir, að báðir klefarnir voru enn
lokaðir. Konan í minkaskinnkápunni var ber-
sýnilega ekki árrisul.
Skömmu seinna kom lestarþjónninn til hennar
og sagði henni, að lestin yrði komin til Nice
eftir nokkrar mínútur. Katrín gaf honum þjór-
fé; maðurinn þakkaði henni fyrir, en stóð kyrr.
Hann var eitthvað skrítinn. Katrin, sem í
fyrstu datt í hug, að þjórféð hefði verið of lítið,
sannfærðist nú um, að eitthvað annað og alvar-
legt væri á seiði. Hann var sjúklega fölur yfir-
litum og skalf allur, eins og hann hefði nýlega
orðið dauðskelkaður. Hann horfði á hana undar-
legum augum. Svo sagði hann allt í einu:
„Afsakið, frú, en eigið þér von á kunningjum
til að taka á móti yður í Nice?“
„Það býst ég við,“ sagði Katrín. „Af hverju
spyrjið þér?“
En maðurinn hristi bara höfuðið og tautaði
eitthvað, sem Katrín skildi ekki, fór burtu og lét
ekki sjá sig aftur fyrr en lestin hafði numið
staðar á stöðinni, en þá rétti hann henni farang-
urinn út um gluggann.
Katrín stóð nokkrar sekúndur á stöðvarpall-
inum og vistei ekki almennilega, hvað hún átti
að taka til bragðs. Þá kom ljóshærður, ungur
maður til hennar og sagði hikandi:
„Eruð þér ungfrú Grey?“
Katrín játti því, og ungi maðurinn brosti til
hennar engilbrosi Og sagði svo lágt
„Ég er Chuppy — eiginmaður Tamplin greifa-
frúr. Ég býst við að hún hafi minnzt á mig,
en kannske hefur hún gleymt þvi. Eruð þér með
farangursmiðann ? Ég týndi mínum, þegar ég
kom í vetur, og þér trúið þvi ekki, hvað mikið
gekk á út af þvi. Skriffinnskan í Frakklandi
er ekkert lamb að leika sér við!‘
Katrín tók upp miðann, og ætlaði að fara að
ganga af stað með manninum, þegar hvislað
var lágri, ismeygilegri röddu í eyra hennar:
„Viljið þér gjöra svo vel að bíða andartak,
frú.“
Katrín leit við og sá mann, sem bætti upp
lítilmótleik persónu sinnar með breiðum gull-
borðum á einkennisbúningi sinum. Maðurinn hélt
áfram: „Það eru aðeins nokkur formsatriði.
Frúin vill kannske vera svo góð að koma meö
mér. Fyrirmæli lögreglunnar —“ Hann lyfti
höndunum. „Sjálfsagt fjarstæða, en svona eru
þau.“
Chubby Evans hlustaði af mjög takmörkuð-
um skilningi, því að frönskukunnátta hans var
ekki upp á marga fiska.
„Þetta er Frökkum líktj“ sagði Evans. Hann '
var einn af þessum státnu, þjóðræknu Bretum,
sem éftir skamma dvöl í framandi landi finnst
þeir hafa fengið eignarétt á því og fá andúð á
hinum innfæddu. „Alltaf með einhverja reki-
stefnu. Þeir eru þó ekki vanir að ráðast á fólk
á stöðinni. Þetta er eitthvað sérstakt. Ég býst
við þér verðið að fara.“
Katrín fór með leiðsögymanni sínum. Hún
varð undrandi, þegar hann fór með hana að
hliðarspori, þar sem einn vagn úr lestinni stóð.
Hann bauð henni upp í vagninn, gekk á undan
henni niður ganginn og opnaði fyrir hana hurð
inn í einn klefann. Þar inni var skrautbúinn
embættismaður og með honum óásjálegur maður,
sem virtist vera skrifari. Embættismaðurinn stóð
upp kurteislega, hneigði sig fyrir Katrinu og
sagði:
„Ég bið yður afsökunar, frú, en það eru
nokkur formsatriði, sem þarf að fullnægja.
Frúin talar frönsku, vænti ég?“
„Nægilega mikið, vona ég,“ sagði Katrín á
frönsku.
„Það er gott. Gjörið svo vel að fá yður sæti,
frú. Ég heiti Caux og er lögreglufulltrúi." Hann
þandi út brjóstið, og Katrín reyndi að láta sér
þykja mikið um."
„Viljið þér sjá vegabréfið mitt?“ spurði hún,
„Hérna er það.“
Lögreglufulltrúinn horfði á hana með athyglí,.
og það rumdi eitthvað í honum.
„Þakka yður fyrir, frú,“ sagði hann og tók
við vegabréfinu. Hann ræskti sig. „En það, sem
mig vantar einkum, eru nokkrar upplýsingar."
„Upplýsingar?"
Lögreglufulltrúinn kinkaði hægt kolli.
„Um konuna, sem var ferðafélagi yðar. Þér
borðuðuð hádegisverð með henni í gær."
„Ég er hrædd um, að ég geti ekki gefið yður
miklar upplýsingar um hana. Við tókum tal
saman við borðið, en við erum alókunnugar hvor
annari. Ég hef aldrei séð hana fyrr.“
„Og þó,“ sagði lögreglufulltrúinn hvasst,
„fóruð þér með henni inn í klefann hennar eftir
hádegið og töluðuð við hana stundarkorn."
„Já,“ sagði Katrin, „það er rétt.“
Svo virtist sem lögreglufulltrúinn byggist við,
að hún segði eitthvað meira. Hann leit uppörv-
andi á hana.
„Já, frú ?“
„Hvað, herra?“ sagði Katrín.
„Þér getið kannske gefið mér einhverjar upp-
lýsingar um samtalið?"
„Það gæti ég,“ sagði Katrín, „en að svo komnu
máli sé ekki neina ástæðu til þess.“
Henni gramdist þetta. Henni fannst þessi út-
iendi embættismaður óskammfeilinn.
„Ekki neina ástæðu?" hrópaði lögreglufull-
trúinn. „Jú, frú, ég get fullvissað yður um, að
það er fullgild ástæða til þess.“