Vikan


Vikan - 12.05.1949, Blaðsíða 12

Vikan - 12.05.1949, Blaðsíða 12
12 VTKAN, nr. 19, 1949 Ný framhaldssaga: "i"",",i"m"""ii,","i,«i"ii"nii,ni,H!,,lllII„,,„ll„lllllll||||IIIf|I|(,|1|Ii|I||||I||I1||I1iI,il|I|||I11IM1|1I|||ll|||m1iM1|||Iimi11I1|I11111ii1111|111Ii1|II1|||iI1I|1III1 Oóttir miljónamæringsins Sakamálasaga eftir Lawrence G. Blochman Beasley var loksins búinn að finna Glen Lar- kin. Hann sat og lét fara vel um sig í hæginda- stól í St. Francis bamum og virti langa fæt- urna fyrir sér í gegnum viskyglasið. „Guði sé lof, að ég fann yður!“ sagði Beasley og þurrkaði svitann af enninu með handarbak- inu og varpaði öndinni feginsamlega. „Höfðuð þér misst sjónar af mér?“ spurði Lar- kin og horfði spyrjandi á yfirmann sinn. „Ég hef látið leita að yður í öllum veitinga- húsum í San Francisco," svaraði Beasley. „Eruð þér ódrukkinn ?“ „Svo að segja,“ svaraði Larkin. „Eftir nákvæm- lega hálftíma á ég að hitta unga stúlku og ég er að fá mér mátulega mikla hressingu til þess að ég geti virzt vera skemmtilegur, sannfærandi og þar af leiðandi ómótstæðilegur. Ég finn, að ég . .. . “ „Eruð þér búinn að fá nýja vegabréfið yðar?“ greip Beasley fram í fyrir honum, stuttur í spuna. „Já, ég fékk það í morgun. En hvað er eigin- lega um að vera?“ „Standið þér þá á fætur, maður! Farið upp í herbergið yðar og takið saman dót yðar. Þér hafið ekki nema einn tíma til umráða!" Beasley tók að toga í hægra handlegg Lar- kins, til þess að ná honum úr hægindastólnum. En Larkin var sterkari. „Einn tima?“ Hann virti yfirmann sinn fyrir sér með forvitnissvip og fékk sér góðan sopa af viskýinu. „Beasley, væri ekki vissara. fyrir yð- ur að tala við lækni á morguh ? Ég á tiu daga eftir af friinu minu. Eg legg ekki af stað fyrr en í næstu viku.“ „Þér farið í kvöld!" sagði Beasley einbeittur. „Með Kumo-maru“. „Ég fer ekki fyrr en á föstudag og þá með . .. ." „1 öllum guðanna bænum, maður, þetta er full- komin alvara!" Beasley greip aftur fram í fyrir honum. Ég hef þegar pantað far fyrir yður með Kumo-maru. Þér eigið að fara með skipinu og verðið að gera það!" „Hvers vegna verð ég að fara? Búist þér ef til vill við því, að Kumo-maru muni farast eða einhver önnur stórtíðindi gerist?" „Nei, en . . . .“ Beasley leit í kringum sig til þess að ganga úr skugga um, að enginn nema Larkin hlustaði á hann, þegar hann ljóstaði upp leyndarmálinu. „Dot Bonner fer með skipinu. Við erum alveg nýlega búnir að komast á snoð- ir um það.“ „Dot Bonner? Ég er engu nær,“ sagði Larkin. „Hver er það?“ Beasley tók andköf af undrun, hann trúði ekki sínum eigin eyrum. „Þér spyrjið, hver það sé! Viljið þér ekki gera svo vel að segja mér, hvar þér hafið verið síð- asta hálfan mánuðinn? Dorothy Bonner hefur verið á forsíðum allra blaða í Ameríku og lit- myndir hafa birzt af henni í tímaritunum." „Ég er í fríi," sagði Larkin og tæmdi úr glas- inu. Ég hef verið í fríi síðan ég fór frá París og ég á frí, þangað til ég tek við starfi mínu í Tokio. Það stendur i samningum minum! Og blaðamaður á ekki að lesa blöð, þegar hann er i fríi. Það er óhollt!" „Ég veit, að það er nokkuð til í þessu. En nú er mikið um að vera. Ég skal skýra málið fyrir yður. Dorothy Bonner er dóttir P. G. Bonner, silki-miljónamæringsins, sem svipti sig lífi fyrir nokkrum dögum, eftir lögreglurannsókn, sem þingið hafði fyrirskipað. Dóttir hans hvarf strax „Bláa lestin“ er nú búin og hefur orðið mjög vinsæl, eins og gert hafði verið ráð fyrir. Nú hefst í blaðinu ný sakamálasaga, sem er um leið ástarsaga. Hún er mjög spennandi frá upphafi til enda, gerist að miklu leyti á japanska sldpinu e.s. Kumo- maru, sem er á leið frá Banda- ríkjunum til Yokohama. Slyngur fréttaritari er látinn elta Dot Bonn- er, en faðir hennar er nýlega lát- inn með undarlegum liætti. Hún hef- ur teldð sér far með sldpinu, strax eftir jarðarför föður síns. Á skipinu eru grunsamlegar persónur og margt undarlegt gerist um borð í því . . . og búið var að jarða gamla manninn og hún hefur ekki sézt síðan, þangað til í kvöld. Stúlk- an er efni, Larkin, ágætt efni. Hér er eitthvað óhreint í pokanum, einhver brögð í tafli, sem snerta heilar þjóðir. Þetta er milliríkjamál. Einn þingmaðurinn kallaði Bonner japanskan njósn- ara og lögreglan er alls ekki viss um, að um sjálfsmorð hafi verið að ræða. Sumir halda, að hér sé nýtt Stawinsky-mál á ferðinni, með til- búnu sjálfsmorði o. s. frv. Við-viljum fá yður til að ná tökum á stúlkunni .... “ „1 sannleika sagt, Beasley," nú var það Lar- kin, sem greip fram í fyrir hinum, „finnst mér þetta vera alltof mikill skortur á hugmyndaflugi af manni í yðar stöðu. Þér hafið fundið stúlk- una, hvers vegna náið þið ekki tökum á henni og birtið alla söguna, áður en skipið fer? Þá gæti ég fengið að vera í friði þessa tíu daga, sem ég á eftir að vera í San Francisco. Mér þykir vænt um borgina. Hér fær maður góðan mat og hér getur maður drukkið visky innan um siðað fólk og „Talið þér ekki svona fávíslega, Larkin!" sagði Beasley, mjög æstur. „Við getum ekki eyðilagt þetta einstaka tækifæri til að vera einir um gott efni, bara til þess að þér hafið það náðugt. Hugsið þér málið, maður! Engin önnur frétta- þjónusta getur komizt í samband við stúlkuna, eftir að þið eruð komin af stað. Þér hafið hana út af fyrir yður, út af fyrir yður aleinan í að minnsta kosti tuttugu og sex sólarhringa!" „Eruð þér gengin af göflunum, Beasley? Það er nógu slæmt að þurfa að vera sextán sólar- hringa á sjó, þegar maður er ekki sjóhraustur .... Nei .... Jói! Meira visky!" „Og sendið það upp í herbergið hans, Jói," bætti Beasley við. „Nú eru aðeins þrjú kortér eftir, Larkin. Þetta er skipun frá New York." Larkin bölvaði þessum skipunum frá New York í sand og ösku, en fór þó upp. Beasley elti hann, til þess að vera alveg viss um, að Larkin hætti ekki við allt saman á síðustu stundu. Hann sat á rúmbríkinni á meðan Larkin tíndi eigur sínar æfðri hendi úr skúffum og skápum. Larkin hafði skilið eftir óhrein föt í öllum heimsálfum, þegar hann þurfti skyndilega að hverfa á brott til starfs, sem þoldi enga bið. „Það var heppni fyrir „Seven Seas" fréttaþjón- ustuna", hugsaði Beasley forstjóri San Francisco- deildarinar, að þeir höfðu mann eins og Larkin til að taka við Tokio-skrifstofunni, meðan ástand- ið var svona austur þar. Og heppni var það líka, að Larkin skyldi geta tekið við Bonnermálinu. Glen Larkin var ágætur blaðamaður, sem lét sér ekki allt fyrir brjósti brenna og hann hafði á örstuttum tíma orðið ákaflega góður fréttaritari. Hann var orðinn nógu gamall, nýlega þrítugur, til að vita, að það var hægt að varðveita brotin í buxunum og vera samt góður blaðamaður. Og hann gat komið í legghlífum og með staf á blaðamannaráðstefnu í utanríkisráðuneytinu og verið þó jafnglöggur á, hvernig málum var hátt- að. Hann hafði vaxið í starfi sínu, en þó ekki látið ýmsan óvana ná tökum á sér, sem slíku er oft samfara. Honum þótti það alltaf mikils- verðara, sem skeði í kringum hann, heldur en það, sem henti hann sjálfan. Um helgar gat hann enn sent skeyti, sem ekki var kapítuli í sjálfsævisögu mikils manns. Hann var enn, eins og hann hafði alltaf verið: Fyrsta flokks frétta- ritari. „Gerið svo vel," sagði Beasley skyndilega 'og rétti Larkin tvö gul umslög, troðfull. Þér skul- uð hafa þetta með. Það er allt, sem ég gat fundið og yður má að gagni koma til að kynna yður forsögu málsins. Það eru eintómar úrklipp- ur um P. G. Bonner og stúlkuna." Larkin brosti aðeins, tók við umslögunum, stakk þeim milli skyrtna og hélt áfram að setja í töskuna. Hann var hár vexti og ekki sérlega grannur og hann leit verulega vel út, hugsaði Beasley. En þetta var eiginlega ekki fullkomlega rétt, því að Larkin nálgaðist það að vera fallegur maður. Það var gott, að hann var ekki fallegur! Það sem á vantaði, gerði það að verkum, að hann var skemmtilega karlmannlegur á að sjá. Nefið var nærri grískt! Ef efri vörin hefði verið ofurlítið minni, ef hakan hefði ekki staðið al- veg eins mikið fram, þá hefði hliðarsvipurinn verið eins og á fornri styttu, en þá hefði hann líka skort þann styrkleika, sem hann hafði. En að augunum var ekkert hægt að finna. Þau voru stálgrá og alltaf bros í þeim, eins og hann væri ávallt að skemmta sér, dálítið illkvittnislega, yfir einu eða öðru. Þetta voru einmitt augu, sem konur hlutu að elska — og margar konur höfðu elskað þau, hugsaði Beasley með sér. „Þá er ég tilbúinn," sagði Larkin og lokaði síðustu handtöskunni. „Af stað!" Leiguvagninn rann til á þokublautri steinlagn- ingunni um leið og hann beygði niður á hafnar- bakkann, nákvæmlega sjö mínútur fyrir mið- nætti. Nokkrir tollverðir og lögregluþjónar voru hjá landganginum og horfðu með tortryggni, sem tilheyrði starfi þeirra, á þær fáu hræður, er komn- ar voru til að kveðja og biðu þess með óþreyju, að skipið legði af stað. Larkin stökk út úr vagn- inum, sýndi farmiða og vegabréf og fullvissaði sig um, að farangurinn færi um borð. „Jæja, verið þér þá sælir og góða ferð," sagði Beasley. „Hafið samband við mig daglega um loftskeytastöðina. Ég skal fljótt láta yður vita, hvort ég óska þess, að fá eitthvað frá yður strax frá Honolulu." Larkin þrýsti hönd hans, en hreyfði sig ekki úr stað. Skyndilega var hann gripinn óskiljan- legum ímugusti við að fara um borð. Það var

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.