Vikan - 12.05.1949, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 19, 1949
5
Framhaldssaga:
* Beishuw* dryhkur —
I Ástasaga eftir Anne Duffield
Þau voru glöð og haming'jusöm í návist hennar
og Celía leitaðist við að vera eins oft með þeim
og hún framast mátti. Og samvistir þeirra urðu
æ tíðari, er Lance gaf sig minna að henni, eftir
því sem stundir liðu fram.
Því oftar sem hún sá þau, því vænna þótti
henni um þau, en þeim mvm sterkari varð einnig
þessi hálfbældi grunur, sem Alec hafði lætt inn
hjá henni, að ekki væri allt með felldu á eynni.
Þótt eyjarskeggjar væru afarviðkvmnanlegir i
framkomu, voru þeir að ýmsu leyti mörgum öld-
um á eftir samtíð sinni. Þeir voru ákaflega hjá-
trúarfullir og illa að sér í mörgu. Þeir trúðu
statt og stöðugt á galdra og fordæðuskap, for-
ynjur, drauga og tröll. Þessu var svo varið einn-
ig með Annettu og Guy.
Hann • sagði Celíu ýmsar óhugnanlegar sögur
og næsta fáránlegar. En samt var eins og kalt
vatn rynni milli skinns og hörunds á henni, er
hann var að útmála fyrir henni, hvernig margt
dularfullt og óskiljanlegt gæti gerzt utan skyn-
heima dauðlegra manna. Og þetta var þeim mun
ógurlegra, sem hann trúði þessu öllu eins og
heilögum sannleika. Meðal annars sagði hann
henni þessa sögu: Hann var staddur niðri í
einum svertingjakofanum, þar sem gömul og
vitur negrakerling framdi seið. Þau sátu öll í
hvirfing, enginn eldur logaði nema kulnandi
glæður í eldstónni.
Gamla konan hafði sært fram anda manns
eins, er hafði fyrirfarið sér með því að skera
sig á háls. Og allt í einu birtist hönd, bara hönd,
sem hélt á rakhníf milli vísifingurs og þumal-
fingurs. Síðan hafði hnífurinn færzt milli hinna
fingranna þriggja. Höndin gekk í hring fyrir
hvers manns sjónir, en hvarf síðan.
,,Hver er „meiningin" með þessu?" spurði Celía
og skalf frá hvirfli til ilja, ekki af því að hana
hryllti svo mjög við sögunni, heldur vegna þess,
hversu Guy lagði einlægan trúnað á hana.
Guy kvað þetta ekki hafa neina „meiningu",
þetta sannaði aðeins galdramátt þessarar gömlu
konu.
„Hræðileg sjón,“ sagði Celía og reyndi að
láta ekki á neinu bera. „En þú hefur ekki látið
hana klípa í nefið á þér!“
„En ég sá hana, Celia!“
„Þú sást eitthvað, sem hreyfði sig. En hreyf-
ingarnar hafa verið framkvæmdar með snúru.
Eða þú hefur verið dáleiddur. Ég veit, að þess-
ar manneskjur geta dáleitt, eða álíta, sig geta
það.“
Guy hristi höfuðið. Ekkert gat breytt skoðun
hans og trú. Hún fann til mikillar gremju við
föður Guys, við alla feður á eynni, sem leyfðu
börnum, eða að minnsta kosti gerðu þeim fært,
að vera vitni að svona skopsýningu. Auðvitað
var unga fólkinu bannað að fara niður í svert-
ingjakofana, en það fór samt. Ekki aðeins til
þess að sitja fundi með særingamönnum, held-
ur og af ýmsum öðrum ástæðum. Celía hafði
komizt að því af samtali við herra Horner og
ungfrú Flett, — Hún hafði komizt að ýmsu.
„Vondur staður." Orð Alecs hljómaðu henni í
eyrum.
Hvað hugsuðu f oreldrarnir ? Hvað hugsaði
Lance? Guy hefði átt að hafa eitthvað fyrir
stafni. Það hefði átt að senda hann í burtu —
I skóla, og síðan út í heiminn, til þess að hann
gæti rutt sér sína eigin braut. En Lance hafði
aldrei viljað vera án hans, það vissi hún.
Hún áleit ekki, að Guy færi niður í svertingja-
hverfið í sama tilgangi og flestir aðrir á hans
reki. Þeir, sem þekktu hann, gátu aldrei trúað
því á hann. En þótt Celía hefði ekki áhyggjur
í þessu tilliti, sóttu á hana aðrar hugsanir. Ef
þau Annetta elskuðu hvort annað, fannst henni
eðlilegast, að það yrði gert heyrinkunnugt fyrr
en síðar.
Hún gekk þess ekki dulin, að þau áttu oft
fundi með sér, einmitt þegar Annetta átti að vera
háttuð og sofnuð. Hún vissi, að þau eyddu mörgum
stundum saman um borð í litla seglbátnum og
kanúanum hennar Annettu. Hún áleit ekki, að
þau aðhefðust neitt óviðurkvæmilegt. En hún
vissi, að þau voru bæði mjög ástfangin, skap-
rík og blóðheit. Guy var skilgetinn sonur föður
sins, hann hafði erft ófyrirleitni og tillitsleysi
Lancings. Og Annetta var stórfögur, ung, sak-
laus og blóðheit. Celíu fannst það stórhættulegt,
hversu þau voru mikið ein saman, en hún sá
engin bótaráð, sem dygðu. Það var erfitt að
tala um slíkt við Lance. Hann var sízt ráðaþurfi.
Og Olga — það mundi ekki vera til neins að
tala við hana. Hún mundi annað hvort ekkert
gera úr því eða rjúka á Annettu með óbóta-
skömmum. Olga gætti oftast skapsmuna sinna,
en við og við rauk hún upp í ofsabræði, og þá
var ekki gott að verða á vegi hennar. Eitt sinn
hafði Celía til að mynda séð Olgu gefa Annettu
utan undir. Hún gekk á milli, en fékk ekki ann-
að en ónot hjá Lance fyrir. Og Annetta hafði
orð á þvi við hana siðar að skipta sér ekki af
slíku, það mundi aðeins gera illt verra.
Celía var farin að halda, að sagan um hjóna-
band Olgu hefði tvær hliðar. Henni flaug í
hug, hvort faðir Annettu hefði ekki fyrirfarið
sér, og hvað gat hafa komið honum til þess?
Hann hafði verið mjög ástfanginn af Olgu. Hafði
þessi ótamda skapbræði hennar bundið enda á
hjónaband þeirra? Eða var það eitthvað verra?
Gat það verið að Olga notaði eiturlyf ? Hvað
gat skýrt þessi undarlegu „köst", sem hún fékk
annað veifið?
„Ég vildi óska, að ég gæti tekið Annettu frá
henni," hugsaði hún með sér og undraðist, hvers
vegna hún hefði stjúpdóttur sina hjá sér, þar
sem hún virtist ekki hafa á henni neina ást,
þótt hún hefði auðvitað látið henni í té ríkmann-
legt heimili, vingjarnlegt frændfólk og allt, sem
hún bað um. Þrátt fyrir það, var þetta undar-
legt ástand.
Nótt eina sváfu þau Lance í húsi Guys. Það
stóð allf jarri húsi Mayleysystranna í sedrusviðar-
skógi einum. Ekki alllangt þaðan stóð hús þeirra
þeirrar Mayleysysturinnar, sem menn höfðu ekk-
ert samneyti við.
Það var fullt tungl. Celía minntist þess, að
Annetta hafði stundum komið inn á það efni,
en þá hafði Lance jafnan sett hljóðan. Ekki
vissi Celía til þess, að neitt óvenjulegt hefði
borið við þær nætur, en hún minntist þess samt,
að þá var óvenjumikill hljóðagangur í svert-
ingjahverfinu, bumbur voru barðar, lófum klapp-
að saman með taktföstum smellum, söngur —
og Við og við villt hróp. En það hafði alltaf
verið skýrt svo, að svertingjarnir væri að halda
trúarhátið eða jamboree, og hún hafði látið sér
það lynda.
En þetta kvöld hafði hún verið venju fremur
eirðarlaus og langaði ekki til að sofa. Hinsvegar
var Lancing þreyttur. Það hafði verið þreytt
kappsund þá um daginn, og þeir feðgar höfðu
tekið þátt í þvi af lífi og sál. Báðir voru þeir
staðráðnir í að ganga snemma til hvílu. Celía
fór að eins og þeir vildu og gekk upp í svefn-
herbergi sitt. Þar settist hún við opinn glugg-
ann, án þess að kveikja.
Ekkjuhúsið var aðeins ein hæð. Dyr voru á,
er sneru út að flötinni, er umlukti húsið og
mátti heita rjóður í skóginum. Celía sat rétt
hjá glerdyrunum og rcyndi að sefa þandar taug-
ar sínar með því að horfa út í nóttina, friðinn
og fegurðina. Þegar tunglskin var á, líktist Blan-
que álfaheimum. Svo bjart var, að Celía gat
greinilega séð hvert blóm i reitnum á bak við
flötina. Skuggarnir, sem trén köstuðu frá sér,
voru mjög dökkir. Engin grein, ekkert blað,
ekkert grasstrá bærðist. Ekkert hljóð heyrðist
nema óslitið öldugjálfrið við ströndina og hér
inni í skóginum var það mjög dauft. Það jók
jafnvel fremur en minnkaði hina djúpu kyrrð.
En samt — samt var eins og allt væri á iði.
Ósýnileg öfl virtust leysast úr læðingi og hefja
leik og störf. Eða var þetta ef til vill ímyndun?
Celia sagði við sjálfa sig, að það hlyti svo að
vera. En taugar hennar vildu ekki trúa því.
Þegar visið blað datt af vínviðnum fyrir utan
dyrnar, hrökk hún við eins og skotið hefði verið
úr byssu rétt við hlið hennar.
Andartaki siðar hrökk hún enn við, og nú
vegna þess sem hræðilegra var. Hún sá mann-
veru skjótast milli trjánna. Hún hafði komið
hlaupandi yfir flötina, en síðan horfið í skugg-
ana af trjánum. En Celíu duldist ekki, hver
þarna- var á ferð. Það var Guy.
Ótti hennar við óvissuna hvarf nú eins og
dögg fyrir sólu. Nú fann hún, að það var eitt-
hvað áþreifanlegt, sem hún hafði að óttast. Að
Guy læddist svona inn í skóginn á þessum tíma
dags, gat ekki verið af öðru en þvi, að hann
vildi ná fundi Annettu.
Celía reis umsvifa- og umhugsunarlaust á fæt-
ur og veitti honum eftirför. Hún vissi ekki, hvert
hann hafði stefnt, en gat þess til, að hann mundi
hafa farið í áttina til Sedrushlíðar. Celía hljóp
yfir flötina og var horfin jafnskjótt inn í skógar-
þykknið.
Ekki hafði hún lengi farið, er hún fann það,
sem hún leitaði að. I rjóðri einu fyrir framan
hana voru þau Annetta og Guy. Hún hafði ætl-
að sér, ef hún fyndi þau, að senda Guy heim,
en fylgja Annettu upp að Sedrushlíð. Hún hugð-
ist tala við þau rólega, en skýrt og skorinort
og gera þeim skiljanlegt, að leynifundir þeirra
yrðu að taka enda. En í þess stað stóð hún hreyf-
ingarlaust á bak við sedrustré og gat ekki fengið
af sér að fara lengra. Hún var næstum lömuð
af að líta þá fegurð, er hún sá.
Þarna stóðu þau — þetta unga fólk — í tungls-
ljósinu. Annetta var í hvítum kjól, Ijósa hárið
hennar, sem logaði eins og gullglitrandi perlur,
flæddi niður á herðar henni, andlit hennar var
fölt, en brúnu augun djúp að sjá eins og botn-
laus stöðuvötn. Guy stóð við hlið hennar — hár
og grannur, taugaóstyrkur og æstur, eins og
Lancing, svarthærður og magur. Þetta gat vel