Vikan - 02.06.1949, Síða 4

4
VIKAN, nr. 22, 1949'
Krókur á móti bragði
Þýdd ástarsaga
TTún fitlaði skjálfhent við pentudúkinn
í kjöltu sinni. Neglur hennar voru
málaðar blóðrauðar og sumsstaðar náði
málningin út á sjálfa fingurna. Pingurn-
ir voru digrir með knýttum hnúum, negl-
urnar stórar og ferkantaðar, svo að skær
málningin fór sprenghlægilega illa við
þær. En ekki einungis sprenghlægilega,
heldur og grátlega.
Ég mælti: „Mér geðjast að höndum
þínum. Það eru góðar og heiðarlegar hend-
ur.“
„Gerir þú það?“ Hún brosti og leit á
mig. Síðan horfði hún snöggt undan og
eldroðnaði. Það snörlaði í henni, og ég
fann til undarlegra tilfinninga.
„Geðjast þér að nöglunum?“ spurði
hún. „Ég málaði þær sjálf. Þetta er í
fyrsta sinn, að ég nota naglalakk.“
„Einskonar tákn þíns nýja lífs.“
„Já,“ svaraði hún og leit á mig fljótt
og feimnislega. Skilur þú það? Ég vona
að þú gerir það.“
„Ég skil,“ sagði ég.
Hún var ljót, hvar sem á hana var lit-
ið. Hún var alltof stór, ekki feit, en ó-
skaplega beinamikil. Hárið var strýkennt
og nýja, ódýra permanentið gerði það
hálfu verra. Upplitið var hroðalegt, stór
munnurinri, nefið stórt, skemmdar tenn-
ur, allt minnti á klakaklár. En þrátt fyrir
allt hafði hún vissa kosti, sem mér gat
ekki sézt yfir. Allt eðli hennar bar þess
vitni, að hún mundi verða prýðis eigin-
kona og móðir — og það var ekki henni
að kenna, að hún var svona ljót. Karl-
menn hefðu vel getað þolað hana, þegar
þeir væru einu sinni búnir að sætta sig
útlitið. Hún bar heiðarleikann utan á sér
— hún viðurkenndi til að mynda, að hún
hefði nú í fyrsta sinn notað naglalakk —
og hún hafði líka kímnigáfu. En enginn
heilvita maður mundi nokkurn tíma geta
elskað hana. Ég hefði þorað að leggja
hausinn að veði fyrir því, að hún hefur
aldrei heyrt ástarorð af karlmannsvör-
um, þótt hún sé komin fast að fertugu.
Ég sagði: „Við getum ekki gifzt í þessu
ríki.“
„Jæja.“ Hún leit undirfurðulega niður
fyrir sig.
„Þetta byrjaði mjög skyndilega," sagði
ég. „Ég hef aldrei skrifað eftir bréfasam-
bandi áður. Og ég bjóst ekki við að svara,
þótt einhver skrifaði. En svo varð það
úr, að ég svaraði bréfi þínu og . . . Jæja,
þú veizt, hvernig þessu er varið öllu
saman. Ég held að við ættum að demba
okkur í það. Við getum keypt okkur bíl
og ekið til næsta ríkis á klukkustund."
Ég vissi, að ég gæti fengið hana til þess
að samþykkja. Það er svo einfalt að
blekkja manneskju, sem vill vera blekkt.
Ef það væri ekki, væri lítið upp úr „plötu-
slætti“ að hafa.
Ég get hugsað mér konu þessa heima
í litla kaupstaðnum í Iowa, þar sem hún
átti heima. Hún var að sálast úr leið-
indum, skrælna eins og jurt, sem hvergi
nær í vatn. Svo hefur hún skrifað, til
þess auðvitað að gera eitthvað, hafa ein-
hvern til þess að skrifast á við. Svo taka
bréfin að berast. Þau eru skrifuð af
skemmtilegum manni. Hann virðist vel
menntaður og í góðu gengi, fullur andríki
en einmana eins og hún. Og allt í einu er
svo komið, að hún ætlar að giftast hon-
um. Hann er laglegur og veit, hvernig
hann á að láta fólk geðjast að sér.
Þetta var alltof auðvelt. Þetta var hætt
að vera „spennandi“. Ég fann til með-
aumkvunar með þessum veslings kven-
manni, sem ég ætlaði að féfletta.
Ég sagði henni, að bíllinn mundi kosta
þúsund dollara. Ég vissi, að hún hafði
tólf hundruð í veskinu sínu — auk þess
hafði hún átt fasteignir í Iowa sem hún
hafði selt. Hún hafði komið með þetta
allt til þess að sanna, að hún hefði alltaf
sagt satt í bréfum sínum. Og ég hefði
getað fengið allt, jafnvel þótt hún hikaði
í fyrstu og segði: „Þú skrifaðir, að —
að . . . Ég ætla ekki að deila við þig, ég
hef alveg nóg, en þú skrifaðir, að þú
ættir svolítið af peningum."
Ég hafði alltaf búizt við þessu og hafði
svarið á reiðum höndum. Ég hef áður
'•kllHIHIMIMHHMHIMMMMMIIMHHMIMIIIIHMHIMMHMMHHHIHIIHIHMHIIMIHIIII
! VEIZTU -? I
: 1. Hvenær tókst Wright-bræðrunum að i
fljúga í fyrsta sinni?
I 2. Hvenær hófst reglubundið flug með |
farþega (og póst) milli Evrópu og É
Ameríku ? 1
| 3. Eftir hvern er ballettinn „Petrou- i
= chka“?
i 4. Hver er eðlisþungi basalts?
i 5. Hvert er bræðslustig vax?
: 6. Á hvaða lengd er vestasti tangi lands- i
ins og hvað heitir hann? E
E 7. I hvaða sýslu er Hrísey?
i 8. Hvenær er talið að alþingi hið forna i
hafi verið sett? É
E 9. Hvenær var fimmtardómur settur?
i 10. Hver samdi leikritið „Jósafat"?
i Sjá svör á bls. 14. É
'J ..I.MMIMIIMMI.IMMMMIIIIMMMMMMMMMMMMMMMI..
þurft að glíma við svipaða gátu. En ég
var orðinn leiður á þessum leik. Ég
skammaðist mín hálfpartinn, mig langaði
til þess að losna sem fyrst. Ég sagði: „Ég
hef sex hundruð á mér.“ Ég sýndi
henni fúlguna. „Láttu mig hafa fimm
hundruð, og ég legg til sömu upphæð.
Þá á ég eitt hundrað eftir. Það ætti að
vera nóg, þangað til bankar verða opnað-
ir á mánudaginn. Ég vil ekki eyða þínum
peningum á brúðkaupsferðinni.“
Hún rétti mér peningana og ég stakk
þeim í veskið hjá mínum. Ég skildi eftir
nóg á borðinu fyrir matnum. „Bíddu
hérna,“ sagði ég. Það er ekki nema spöl-
korn til bílasölunnar. Ég verð kominn aft-
ur eftir tuttugu mínútur.
„Ég bíð,“ svaraði hún.
Og þá spratt hún állt í einu á fætur
og rak mér rembingskoss, settist aftur,
eldrauð í framan og þorði ekki að líta á
mig. Það var undarlegt bragð í munnin-
um á mér, og ég hugsaði með mér. „Þetta
er í fyrsta sinn, sem hún kyssir karl-
mann. Fyrsta og síðasta sinn.“
Ég laut áfram og kyssti hana á ennið.
„Ég kem fljótt aftur,“ sagði ég og gekk
hratt út úr veitingahúsinu.
Ég vissi, að ég mundi aldrei sjá þessa
konu framar. En það færði mér enga
gleði. Leikurinn var orðinn of gamall. Ég
hafði ofoft tekið þátt í honum, ég var
búinn að nota öll brögð. Ef til vill mundi
það verða meira „spennandi“ að fara að
vinna heiðarlgg störf, hugsaði ég. Ég
gæti vafalaust orðið góður sölumaður og
ég hafði heyrt, að sölumenn kæmust mjög
vel af. Að öllum líkindum mundi ég hafa
meira upp úr mér, ef ég ynni heiðarlega
vinnu. En þetta hafði mér fyrr dottið í
hug, hafði samt alltaf tekið til við mína
venjulegu iðju aftur og sagði, að ég gæti
ekki þolað annað líf, það væri svo leiðin-
legt.
Ég varð þess var, að ég stóð fyrir fram-
an bílasöluna, þar sem ég hafði staðið
fyrir nokkrum dögum til þess að athuga
verðlagið, ef það skyldi hlaupa á snærið
fyrir mér. Bíllinn minn stóð allmiklu f jær
og ég hafði alls ekki ætlað mér að stanza
hérna. Ég get ómögulega skýrt það,
hversvegna ég nam staðar. Ef til vill var
það undirmeðvitundin, sem sagði mér, að
ég mætti ekki svíkja stúlkuna, ég yrði
að kaupa bílinn, eins og ég hafði lofað
henni. Það var að vísu fráleitt, að ég
mundi gera það, en af einhverium sökum
stakk ég hendinni niður í vasann, þar sem
peningarnir áttu að vera. Ég hélt hend-
inni í tómum vasanum æðistund. Það tók
mig alllangan tíma að skilja, hvað gerzt
hafði, skilja, hvað lá því að baki, að kon-
an kyssti mig. Mér datt ekki einu sinni í
hug að horfa yfir að veitingahúsinu, því
að ég vissi, að hún mundi vera farin það-
an og komin langt í burtu.
„Það hefur verið leikið á mig,“ sagði
ég upphátt. Og svo tók ég að hlæja. Ég
hló svo mikið og svo lengi, að mig verkj-
Framhald á hls. lJf.