Vikan - 02.06.1949, Síða 5

VIKAN, nr. 22, 1949
5
.. Ný framhafdssaga: ..........
Dóttir miljónamæringsins
4
Sakamálasaga
eftir Lawrence G. Blochman

„Þér hafið vonandi ekki sagt hershöfðingjan-
um, að ég hafi ætlað að heimsækja hann?“
„Nei, en — —“
„Lofið mér þvi að gera það ekki.“
„Hví skyldi ég ekki gera það. Hann mundi
verða mjög upp með sér af því.“
„Jú, sjáið þér til. Ein vinkona min sagði, að
■ég skyldi koma mér í mjúkinn hjá honum. En
hún lét þess ekki getið, að hann væri aflóga.
Og ég sem hélt, að suður-ameriskir hershöfð-
ingjar dæju allir á fertugsaldri."
„Rodriguez hershöfðingi er á eftirlaunum.“
„Ein ástæðan enn til þess að láta hann liggja
á milli hluta.“
„Ágætt," sagði Larkin. „Við getum þá rætt
um bróður yðar."
Dorothy rak í rogastanz. Hún sleppti handlegg
Larkins og leit upp til hans, hægt og athugandi.
„Bróðir minn? Ég á engan bróður," sagði hún
loks.
„Er hann ef til vill frændi yðar?“
„Við hvern eigið þér?“
„Mann, sem ég sá á þilfarinu í gærkvöldi.
Hann er svo líkur yður, að hann gæti vel verið
tvíburabróðir yðar.“
Unga stúlkan opnaði varirnar, en lokaði þeim
jafnskjótt aftur og brosti.
„Drekkið þér, Larkin?" spurði hún.
„Já, oft,“ svaraði hann, ,,en ég sé aldrei of-
sjónir, mér vitanlega. Fyrst þér eigið engan
bróður, hefur víst eitthvert kraftaverk gerzt í
sambandi við mig í gærkvöldi, en -----“
Lengra lcomst Larkin ekki, því að alda reið
yfir skipið og sjórinn gusaðist aftur eftir þil-
farinu og rennvætti farþegana, sem stóðu á
efra þilfarinu. Larkin greip ungfrú Bonner og
forðaði henni frá falli. Hann hélt henni enn, er
slcipið var aftur komið á réttan kjöl.
„Var þetta dómsdagur?" spurði hún. „Eða
hvað?“
. Fyrirboði," svaraði hann. „Fyrirboði um það,
að mjög náin vinátta sé í undirbúningi."
„Alltof náin,“ sagði hún. „Að minnsta kosti
til þess að geta dregið andann eðlilega."
Hún losaði sig úr faðmi hans.
,.Ég verð að fá mér þurr föt, Larkin," bætti
hún við.
„Verið þér nú ekki að hlaupa, rétt þegar við
erum að verða kunnug hvort öðru,“ mótmælti
Larkin og greip um handlegg hennar. „Þér eruð
ckki svo blaut. Auk þess langar mig mjög til
þcss að ræða meira um þennan hugsaða „bróður"
yðar. Ef hann væri nú til, eru þá nokkrar líkur
til þess, að hann sé um borð i Kumu-maru?“
„Ég er rennvot, Larkin. Gerið svo vel að sleppa
mér.“
, Ég heiti Glen.“
Dorothy brosti.
„Sleppið mér þá, Glen.“
„Þetta er strax mikið skárra. Ég held ég
sleppi yður, eftir að hafa lagt fyrir yður aðeins
eina spurningu í viðbót. Hversvegna skyldi sá
töfrandi unglingur Charles Frayle hóta manni
dauOa og tortímingu fyrir það eitt að nefna nafn
þessa hugsaða „bróður" yðar.“
Andlit hennar myrkvaðist allt í einu.
„Gerði Charlie það raunverulega?"
„Svo þér þekkið þá Frayle? Hver er hann?“
„Glen, ég get ómögulega svarað öllum þess-
um spyrningum, þegar tennurnar í mér glamra
af kulda. Og þér eruð sjálfur rennandi blaut-
ur. Þér fáið áreiðanlega lungnabólgu."
„Mundi yður þykja fyrir því?“ spurði Larkín.
„Já, auðvitað. Ég mundi alveg sturlast, ef þér
færuð yfir áður en ég hef getið þrisvar. En í
alvöru talað, Glen, farið inn og fáið yður þurr
föt. Svo getum við drukkið saman rommtoddý
og bundið enda á þetta tal okkar um „hugsaða"
hluti.“
„Er þetta loforð?"
„Upp á æru og trú! En verið þér nú fljótur."
Larkin flýtti sér en ekki til klefa síns. Hann
flýtti sér til loftskeytaklefans. Larkin hitti þar
fyrir ungan Japana með gleraugu og í einkennis-
búningi, sem var að minnsta kosti þremur núm-
erum of stór í hálsmálið.
„Konnichi — wa!“ sagði loftskeytamaðurinn.
„Waru tenki desu.“
„Já, rétt,“ sagði Larkin. „Ég ætla að fá að
senda skeyti.“
„Wakarimasen," sagði loftskeytamaðurinn.
Larkin rétti höndina inn og náði sér í nokk-
ur eyðublöð. Hann skrifaði:
Beasley, Sevseanews, San Francisco. Gefðu
upplýsingar bróður Dorothy, ef hann er til.
Held hann sé um borð.
Larkin rétti loftskeytamanninum skeytið.
' „Allt í lagi, góði?“ spurði hann.
„Allt í lagi,“ svaraði loftskeytamaðurinn.
Larkin gekk til klefa síns til þess að hafa fata-
skipti.
Er hann ætlaði að opna dyrnar, varð hann þess
var, að einhver fyrirstaða var. Hann ýtti með
öllu afli á hurðina og tókst að opna svo mikið, að
hann gat séð, hver hindrunin var. Rodriguez
hershöfðingi lá endilangur á klefagó'fmu. Skyrta
hans var öll rauð og hvítt hár hans einnig rautt.
Larkin hringdi þegar á þjóninn og hélt hend-
inni á bjöllunni, þar til hann var kominn á stað-
inn.
Larkin beygði sig yfir hershöfðingjann, reisti
hann upp til hálfs og sá, að gamall rakhnífur
lá undir honum.
Larkin þreif hnífinn og skoðaði hann gaumgæfi-
lega.
„Hvert í logandi," sagði hann.
Þjónninn gaf frá sér ámátlega stunu og starði
með forundrun inn í klefann.
„Sækið dr. Bioki,“ skipaði Larkin.
I sama bili tók hershöfðinginn að andvarpa.
Svo reif hann upp augun og horfði á Larkin,
fullur skelfingar.
„Ladron!" muldraði hann. „Asesino. Morðingi
og illmenni!"
„Takið þessu með ró, hershöfðingi," sagði
Larkin.
Seint og um síðir kom dr. Bioki. Hann var
spikfeitur og seinn í vöfum. Er hann hafði stun-
ið og dæst góða stund, gat hann hafið starf
sitt, að rannsaka hershöfðingjann.
Hópur farþega hafði safnast saman á gang-
inum. Larkin sá Willowby, Cuttle, frú Greeve,
tvo Japana, þjóninn og auk þess tvo háseta. Og
aftan við hópinn, í dyrunum á klefa D, sá hann
Dorothy Bonner standa.
Unga stúlkan fylgdist vel með því, sem var
að gerast og Larkin var að reyna að gera sér
ljóst, hvaða geðbrigði það voru sem lýstu sér
í stóru, blágráu augunum hennar.
„Þessi maður reyndi að drepa mig,“ stundi
hershöfðinginn. „Hann langar til þess að ryðja
mér úr vegi."
Larkin sneri sér við til þess að vita á hvern
hann benti, en uppgötvaði sér til undrunar, að
skjálfandi fingur hershöfðingjans vísaði á sig.
„Hægan," sagði dr. Bioki. „Þér megið ekki
ofreyna yður. Það er ekki hollt að tala með
skorinn háls.“
Hann skipaði fyrir á japöpsku og hásetarnir
tveir tóku hershöfðingjann og báru hann eftir
þverganginum, sem lá að salnum.
Dr. Bioki dvaldist örlítið. Hann gekk fyrir
Larkin og mælti:
„Má ég fá þennan hníf?"
Nú fyrst uppgötvaði Larkin, að hann stóð með
blóðugan hnífinn í hendinni. Hann rétti lækn-
inum hnifinn andmælalaust. Læknirinn hneigði
sig kurteislega og gekk burt.
Læknirinn var ekki fyrr horfinn en Larkin
gekk að klefa D og barði að dyrum.
3. KAFLI.
Dorothy opnaði kýraugað. Hún var með vara-
lit í höndunum.
„Jæja, Dorothy," sagði Larkin. „Segið mér,
hver það var, sem gerði það.“
„Gerði hvað?" Hið sakleysislega upplit henn-
ar sannaði næstum alveg, að hún vissi ekkert.
„Hver reyndi að sálga hershöfðingjanum með
rakhníf ?“
„Hvernig í ósköpunum ætti ég að vita það?“
„Þér hafið ágætt útsýni frá kýrauganu á .
kleíadyrum yðar.“
„Ég var að skipta um skó og sokka,“ svar-
aði hún, „svo að ég hef alls ekki haft neinn
tíma til þess að hafa gát á samferðamönnum
rnínurn."
„Eruð þér viss um, að þér hafið engan séð
fara inn í klefa minn, ekki einu sinni mig
sjálfan ?“
Dorothy svaraði ekki alveg strax. Hún spegl-
aði sig i þykkri gluggarúðunni og lauk við að
mála sig.
„Nú er bezt, að ég spreyti mig í þriðja sinn.
Þér eruð leynilögreglumaður," sagði hún loks.
„Skakkt ennþá."
.»Hví í ósköpunum er yður þá svona hugleik-
ið að vita, rneð hverjum hætti hershöfðinginn
hlaut þennan áverka?"
„Meðal frænda minna er það viðtekin regla
að halda upp æru sinni — nú og svo var verkn-
aðurinn framinn i klefa minum."
„En hvað kemur þetta yður við?“
„Ég er anzi smeykur um að maður sá, er
ætlaði að svipta hershöfðingjann okkar lífi, gruni
mig um að vera flæktan í mál þau sem ollu
því að hershöfðinginn er á leið til Japan. Nefnd-
ur maður hefur látið greipar sópa um föggur
minar, greinilega í von um að finna þar ein-
hver gögn grun sínum til staðfestingar. Og er
hann fann þar ekkert markvert, hugði hann,
að honum mundi borgið ef hann gæti látið líta
svo út sem ég ætti sök á aðförinni að Rodriguez
hershöfðingja."
„Hvernig vitið þér þetta allt?“
„Ég veit þetta ekki,“ svaraði Larkin, „en ég
get mér þess til. Enda býst ég við, að grunur
minn sé réttur. Það var rakhnífurinn minn, sem
notaður var. Árásarmaðurinn hefur stolið hon-
um er hann braut upp töskur mínar."
Hún glápti á hann.
„1 nótt?"
,,Já, í nótt.“
Dorothy rétti höndina út um kýraugað. Hún