Vikan - 02.06.1949, Side 12

12
VTKAN, nr. 22, 1949
þar í skugga. Morgunverðurinn stóð á borðinu.
Það var aðeins lagt á borð fyrir einn, hálf mel-
óna lá á íshellu, heitt brauð, hvítt smjör, Guava-
hlaup og rjúkandi kaffikanna.
Celía hafði nú runnið fyrsta og örðugasta
skeið meðgöngutímans. Hún var miklu hressari
nú upp á síðkastið og hafði góða matarlyst.
Hún leit líka betur út, hún var ekki eins mögur
og tekin og áður.
Hún settist við litla borðið og leit vonaraug-
um á hlaðið silfurfat, sem Horace setti fyrir
hana. Er hann var farinn, andvarpaði hún og
leit á hina réttina.
Henni hafði þótt þetta heita brauð svo ljúf-
fengt, en nú var hún orðin leið á þvi. Hún ósk-
aði þess, að hún ætti eina sneið af ensku brauði,
köldu, jafnvel dálítið þurru. Eða ristað brauð.
En Jinny kunni alls ekki að búa það til. Hún
hefði líka viljað gefa mikið fyrir eina teskeið
af marmelade — marmelade, sem búið væri til
úr beiskum appelsínum — í staðinn fyrir þetta
dýsæta Guava-hlaup. 1 fyrstu fannst henni það
ákaflega gott, en nú var hún orðin dauðleið á
því. Hún var líka þreytt á þessum sífellda,
þunga blómailmi. 1 kjarrinu bak við hana voru
skríkjandi páfagaukar. Þeir fundust henni eitt
sinn yndislegir, en nú var öðru máli að gegna.
Hana langaði til þess að heyra í enskum skógar-
þresti — eða kráku.
Hún áttaði sig fljótt, að svona tilfinningar
mátti hún ekki láta Ieiða sig í gönur. Það náði
engri átt, að byrja daginn með svona hugs-
únum. Hún borðaði morgunverðinn — þegar
hún var byrjuð, naut hún hans prýðilega — og
er hún hafði lokið snæðingi gekk hún yfir flöt-
ina í oliuviðarlúndinn.
Celía vaknaði venjulega snemma á morgnana
og naut þess ávallt að anda að sér hressandi
morgunsvalanum, áður en sólin var komin of
hátt á himinhvolfið. Lance fór yfirleitt seinna
á fætur. Stundum vaknaði hann þó fyrir allar
aldir og fór út til þess að fiska. Þau snæddu
nær aldrei saman morgunverð.
Celia gekk með varúð niður múrsteinsþrepin.
Hún hafði fyrir löngu beðið Lance að láta lag-
færa þau, og því hafði verið lofað, en ekki ból-
aði enn á efndum. Það var einnig margt annað,
sem gera þurfti við á Fairfax, en Lance dró á
langinn. Hann bar því við, að hann vantaði pen-
inga, og Celía vissi, að það var rétt, Lance átti
1. Maggi: Eríu búinn að cælr'a cir.'.iunnabó!:-
ira þína?
T.aggi: Já.
2. Maggi: Er afi búinn a^ sjá hana?
lítið lausafé. En hún vissi það líka, að seglbát-
urinn var alltaf í stakasta lagi, og hestar hans
fengu góða umhirðu. Það hlaut að kosta hann
mikið fé. Og alltaf gat hann útvegað nóga pen-
inga, ef hann þurfti að ferðast eitthvað.
Jæja, Lance var nú einu sinni svona! Það
voru allir svona á Blanque, þetta dásamlega,
kærulausa fólk. Að aldrei skyldi henda þá alvar-
legt ólán, var Celíu óskiljanlegt. Það hlaut að
vaka yfir þeim eitthvert alsjáandi auga, sem
hlíft gæti þeim fyrir skakkaföllum. Menn voru
hér allir á gjaldþrotsbarmi, rændu Pétur til þess
að geta borgað Páli, átu og drukku eins og
kóngar og veittu gestum oft og ríkulega. Tilvera
þeirra var óviss, þeir höguðu sér eins og ábyrgð-
arlaus börn. Celía gagnrýndi ekkert í heyranda
hljóði. Hún geymdi það í huga sínum.
Hún gekk niður í stóra jurtagaröinn, fram hjá
bananalundinum og niður stíginn, sem lá til
strandar. Þar hafði hún uppgötvað Mangrove-
skóg, rakan, fullan með risavöxnum trjám.
Rætur þeirra uxu ofan jarðar og líktust afstór-
um slöngum. Hún hafði, fyrst er hún kom á
þenna stað, hrokkið í kút, þegar hún sá þessi
skrýtnu fyrirbrigði, þótt hún hefði séð fjölda
mangrove-trjáa annars staðar á 31anque. En
það var svo undarlegt, að hana langaði alltaf
að koma aftur á þenna stað. Hann bjó yfir mik-
illi fegurð, en djöfullegri. Þó var mjög friðsælt
þarna, þangað kom enginn og þarna var gott
skjól fyrir hinum ofsalega hita. Celíu þótti gott
að koma þarna, þegar hún var ein.
Hún settist á trjárót eina rétt við vatnið. Það
voru engar slöngur á Blanque, svo að það var
alveg hættulaust að fara ferða sinna þama um
vætusvæðin, sem virtust þó tilvalin gróðrarstía
allskyns óféta. Það var yfirleitt ekkert að ótt-
ast á þessari fögru eyju, hafði Celíu verið sagt.
Hún hallaði höfði sínu að trjástofninum og gaf
sig hugsunum sínum á vald.
Það voru alvarlegar hugsanir, en hún reyndi
ekki að forðast þær. Hún var að hugsa um það,
hvernig barninu hennar mundi líða á hairfax.
Hvernig mundi því farnast? Við og við skalf
hún af tilhugsuninni að þurfa að ala upp barn
hér á þessum stað. En hún reyndi að herða sig
upp og sýnast hvergi smeyk. Barnið mundi að
minnsta kosti verða kærkomið fjölskyldu, sem
Celiu þótti mjög vænt um. Lance mundi tilbiðja
það og Guy og Annetta mundu láta sér annt um
Raggi: Nei, ég skildi hana eftir á forstofu-
borðinu.
3. Afi (kallar): Raggi, Raggi!!
Raggi: Hana nú!
4. Raggi: Hann er búinn að sjá hana!!
má
Enska leikkonan Diana Dors er hérna stödd
á knattspyrnuvelli í Englandi, þar sem hún
þurfti að kynna sér allt viðkomandi knattspyrnu
fyrir næstu kvikmynd sína.
það hennar vegna. Það mundi fá góða uppbót á
því, sem annars vantaði hérna, það mundi lifa heil-
brigðu lífi undir beru lofti, sigla og læra að synda
áður en það gæti gengið. Það var hægt að hugsa
sér verri tilveru. En seinna, já seinna mundi Celía
standa fast á rétti sínum og senda það burtu frá
Blanque, hvað svo sem Lance segði, það yrði að
fara héðan burtu.
„Alec hjálpar mér í því efni,“ hugsaði Celía.
Alec! Hún sá hann fyrir sér ■— sá grá augun
hans, sem láu ajúpt undir háum og hvössum brún-
um eins og fjallavatn í Hálöndum, augun sem
gátu orðið svo hlýleg, svo óendanlega viðkvæm,
stórgert andlit, hranalegur munnur, sem aldrei
sást bros á. Hrúf rödd, sem virtist enn hrjúfari
vegna skozka málfarsins. En hún hafði líka heyrt
þessa rödd svo óendanlega blíða. Framkoman
hranaleg, hann sýndist ósmeykur við að segja
„meiningu" sína, en gat orðið blíð, næstum angur-
vær.
Alec! Hún sá fyrir sér gráýrótta hárið hans,
illa sniðin vaðmálsfötin og grófu skyrtuna. Alec,
sem var alveg eins og björn, en var þó aldrei
klunnalegur. Maður, sem var næsta óásjáanlegur
í hópi annarra manna, maður, sem hún hafði talið
leiðinlegan.
%
En það átti ekki við að vera að hugsa svo mjög
um Alec. Það náði engri átt, að láta hugann dvelja
við minninguna um mann, sem var þúsundir mílna
í burtu og mundi ekki sjást langan tíma. Celía
reyndi að má Alec úr huga sínum og hugðist
standa upp.
Svo tók hún að stara, hún sat eins og hún
væri lömuð. Blóðið stokkfraus í æðum hennar. Það
var einhver, sem lá í leyni fyrir henni. Það glytti í
svart andlit milli trjánna, og Celía fann, að um
langan tima hlaut maðurinn að hafa legið þarna
og fylgzt með sér.
Eitt andartak fannst henni sem hún mundi
deyja, deyja iir hreinni og beinni hræðslu, hinni
eðlislægu hræðslu hvítra kvenna við svarta menn.
Hún hafði hvorki getað hreyft sig né hrópað á
•hjálp, hún sat bara eins og steinrunnin væri. Það
voru aðeins augu hennar, sem voru með lífsmarki,
þau glenntust upp meðan hún starði á svarta and-
litið.
Svo — hún mundi það löngu seinna — tók
hjartað að berjast í brjósti hennar eins og vél.
Hún fann, hvernig straumur af viðbjóði fór um
hana alla, en nú gat hún þó bæði hreyft sig og
talað.
„Hvað ertu að gera þarna, Job?“
Hún heyrði sína eigin rödd og furðaði sig á
henni. Eðlisávísunin hafði hjálpað henni, hún
hljómaði köld og skipandi, það var rödd höfð-
ingjans.
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop