Vikan - 06.07.1950, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 26, 1950
5
■ NINIIMIIIIHIIMHIIIIINIIIHIf
Ný framhaldssaga:
iiuiistiiiiiiiiiiiiiiiinii
FJOLSKYLDAN FRA GREENLANE COTTAGE
Eftir NINA BRADSHAW
„Mér virðist þið hafa lag á að una ykkur vel
hér í sveitinni,“ sagði Alison hlæjandi. „Ég
er því miður hrædd um, að ég mundi ekki geta
það. Ég er ekta Lundúnarbúi. En auðvitað er
gaman að skreppa hingað um helgar," bætti hún
við. „Hvaða dásamlegi ilmur er þetta?"
„Það eru páskalilíur," sagði Joan. „Það vex
heilmikið af þeim meðfram þyrnigerðinu. Já,
það er yndislegt hér í Primsworth."
„Já, það er gaman að sjá, hvað þið eruð á-
nægð," sagði Alison og gekk í áttina til hússins.
„Nú verður Frank víst að fara aftur yfir í „græna
broddgöltinn". — Ég ætla að fylgja honum
áleiðis."
4. KAFLI.
Þegar Alison kom hálfri klukkustund siðar
til baka frá þvi að fylgja Frank yfir í „græna
broddgöltinn", þar sem hann ætlaði að skipta
um föt fyrir matinn, tók hún eftir þvi, þegar hún
var rétt komin að hliðinu, að eitthvað óvenjulegt
var á seiði. Móðir hennar, Kitty, Joan og Rósa
Veronica stóðu saman í garðinum og töluðu hver í
kapp við aðra og góndu upp á þakið. Alison gat
í fyrstunni ekki séð, hvað þær voru að góna á,
vegna þess að stórt linditré byrgði útsýnið, en
þegar hún var komin framhjá tréinu, sá hún
Willie og Joy, sem sátu uppi á þakinu og héldu
sér dauðahaldi hvort í sinn reykháf.
„Hvernig í ósköpunum hafa þau komizt þarna
upp?“ spurði Alison og flýtti sér til þeirra.
„Ég veit það ekki. Ó, Alison, þau renna niður
og steinrotast," kveinaði móðir þeirra og neri
saman höndunum.
„Nei, áreiðanlega ekki. Haldið ykkur fast
krakkar!" hrópaði Alison upp til þeirra.
„Ég get það ekki! Ég get það ekki! Ég dett!
Mig svimar," æpti Joy, sem var viti sínu fjær
af hræðslu.
„Þvaður," sagði Alison napurt. „Lokaðu aug-
unum og haltu þér fast. Við náum ykkur niður
eftir augnablik. — Þau hafa augsýnilega farið
út um gluggann á mömmu herbergi, hann ér
nefnilega opinn," sagði Alison, þegar hún hafði
litazt um, til þess að athuga, hvernig hún gæti
hjálpað börnunum niður. „Og svo hafa þau klifr-
að upp rörið og þaðan upp á þakið. — Þakstein-
arnir eru ósléttir og mosavaxnir, svo að þetta
hefur ekki verið erfitt fyrir þau, sem eru í skóm
með gúmmísólum. Þegar Willie hefur verið kom-
inn alla leið, hefur hann dregið Joy upp í reip-
inu, sem hann hefur um mittið. En nú er annað
mál að komast niður, og þau eru alveg viti sínu
fjær af hræðslu." — Willie var raunar náfölur
og ringlaður að sjá, en hann sagði ekkert.
„Hvað eigum við að gera?" spurði Kitty ráð-
þrota. „Við eigum engan stiga, og ég veit ekki
hvar hægt væri að fá hann lánaðan. Það eru
engin hús i nágrenninu — aðeins nokkur fá-
tælcra hreysi við endann á þessum vegi þarna, og
þar á fólkið áreiðanlega engan. Bara að ein-
hver okkar gæti klifrað upp á þakið og rennt
börnunum niður i reipinu! Hvað ætli að það sé
langt?"
„Halló, hvað er að? Nú, það eru krakkarnir,
sem eru uppi á þakinu!" var sagt dimmri, karl-
mannlegri röddu.
Þær sneru sér allar við og sáu þá háan, úti-
tekinn mann, sem gelck brosandi i áttina til
þeirra.
„Já, þau klifruðu þarna upp, og komast nú
ekki niður aftur —- — og þau eru svo hrædd,"
útskýrði Kitty í snatri, og leit á manninn von-
leysislega. „Við eigum engan stiga, sem er nógu
langur." Hún sagði honum frá áformi sinu um
að klifra upp á þakið til þeirra og hjálpa þeim
svo niður með reipinu.
„Það er víst einasta leiðin," viðurkenndi ungi
maðurinn. „Ég skal klifra út um gluggann, þvi
það er augsýnilega þar, sem unga fólkið hefur
farið."
„Já, komið með. Ég skal vísa yður veginn,"
svaraði Alison og gekk á undan inn í húsið.
Hinar, sem urðu eftir fyrir utan, sáu hann
skömmu síðar koma út um gluggann, reyna styrk-
leika rörsins og klifra síðan upp eftir því. Kitty
var á nálum um, að þakrennan mundi ekki geta
borið hann, en hún var augsýnilega ný og traust.
Willie og Joy gleymdu alveg hræðslunni, á með-
an þau fylgdust áhugásöm með hverri hreyfingu
hans.
Á undarlega skömmum tíma komst hann upp
á þakið, og augnabliki síðar sat hann klofvega
yfir mæninn. Þar sem Joy var yngri, vildi hann
fyrst hjálpa henni niður. Hann fékk Willie til
þess að leysa af sér reipið, sem hann hafði um
mittið og batt það um sig sjálfan. Til allrar
hamingju var það sæmilega langt og sterkt. Hinn
enda reipisins batt hann utan um Joy, og lét
hana renna niður þakið, því næst renndi hann
sér sjálfur niður og lyfti henni yfir þakbrúnina,
og lét hana síga niður til Kittyar, sem tók á
móti henni opnum örmum. Á sama hátt fór
hann með Willie.
„Viðbjóðslegu krakkaasnar! Til hvers voruð
þið eiginlega að flækjast þarna upp?“ spurði
Alison, sem var aftur komin út í garðinn.
„Við vorum bara að leika okkur. Við þóttumst
vera i fjallgöngu," útskýrði Willie hálf skömm-
ustulegur en þó hreykinn; hreykinn vegna þess,
hvað mikið hafði gengið á til þess að bjarga
þeim, en skömmustulegur vegna þess, að hann
hafði verið hræddur. „Það eru engin fjöll í ná-
grenninu, svo að við neyddumst til að klifra upp
á þakið. Hversvegna eigum við ekki heima þar
sem eru fjöll?" spurði hann.
„Þið eruð aumu eiturplönturnar bæði tvö. Far-
ið upp í herbergin ykkar og verið þar, þangað
til ég kem,“ sagði Alison og leit brúnaþung á
Willie, sem hló og deplaði augunum framan í
unga manninn.
„Þakka yður kærlega fyrir hjálpina við að ná
þeim niður," sagði Kitty hlýlega, þegar hann
sneri sér að henni, „ég veit ekki hvað við hefð-
um gert án yðar hjálpar. Við höfum aðeins búið
hér I fáeina daga, og börnin hafa orðið all ó-
stýrilát."
„Eruð þið Shelgreave fjölskyldan?" spurði
hann brosandi.
„Já, við fluttum hingað til Primsworth á mánu-
daginn var,“ svaraði Kitty og horfði aðdáunarfull-
á þennan háa, sterkbyggða mann. Hann er ekki
fríður, sagði hún við sjálfa sig, en hann er mjög
aðlaðandi. — Hann var í hæfilega slitnum sum-
arfötum. Hver gat hann verið?
Hann sagði henni, hver hann var, rétt eins
og hann hefði lesið hugsanir hennar.
„Ég heiti Larry Kestonville," sagði hann og
aðgætti hvernig hún tók því.
Hann brosti hæðnuislega, þegar hann sá eftir-
væntingarfullan glampa, sem þegar kom í ljós
í augum hennar.
„Verið þið sæl.“ Hann bjóst til brottferðar. „Ef
ég get hjálpað ykkur með eitthvað seinna, lát-
ið mig þá vita."
„Það er þegar eitt,“ sagði Alison, eins og hún
hefði skyndilega fengið hugdettu. „Viljið þér
fara upp og flengja hann bróður minn? Það
er venjulega ég, sem verð að gera það, en ég
veit, að hann finnur ekki fyrir þvi, og að hann
bara hlær að mér. En í þetta skipti á hann skil-
ið að fá duglega ráðningu. Hann og Joy litla
hefðu geta drepið sig, ef þér hefðuð ekki komið."
Larry Kestonville brosti glettnislega.
„Nú, það var þessvegna, sem strákurinn depl-
aði til mín augunum, þegar þér sögðuð, að þér
ætluðuð að koma upp seinna," sagði hann. „En
ég skal áreiðanlega ganga frá honum fyrir yður.
Sýnið mér hvar hegningin á að fara fram."
Willie, sem beið brosandi eftir þvi, að systir
hans kæmi, fölnaði, þegar björgunarmaður hans
kom inn með spanskreyr í hendinni. Fáein tryll-
ingsleg öskur gáfu til kynna, að Larry Keston-
ville væri sæmilega sterkur.
5. KAFLI.
„Hann er mjög myndarlegur. Kannist þið nokk-
uð við hann?" spurði Alison, þegar hann var
farinn.
„Tja, við höfum heyrt heilmikið um hann,“
svaraði Kitty. „Frú Twitchell er eins og lifandi
fréttablað. Hún segir okkur allt, sem skeður í
bænum. Larry Kestonville er einhver umræddasti
og ævintýralegasti maðurinn hér í nágrenninu.
I rauninni er hann Bowisdale lávarður, en hann
vill ekki láta ávarpa sig þannig. Fyrir tveim
árum bjó hér Bowisdale lávarður ásamt þrem
sonum sínum. Synir hans dóu hver á fætur öðr-
um. Fyrst sá yngsti, hann féll á norðvesturvíg-
stöðvunum, hann var hermaður i stríðinu. Annar
lenti í bílaárekstri og dó, en sá elzti dó viku
síðar í flugslysi. Þetta hljómar dálítið ósenni-
lega, en það er satt. Þetta var mikið áfall fyrir
gamla manninn, hann fékk hjartaslag og dó. Ein
grein af ættinni bjó í Ástralíu. Kenstonville eldri,
sem fluttist þangað, hafði verið rekinn frá fjöl-
skyldunni vegna þess, að hann hafði gifzt
frammistöðustúlku, sem hafði unnið á Sirlowe
Court, ættaróðalinu. Þessi grein ættarinnar hafði
engin sambönd við ættina, sem leit niður á þau.
Þau voru bændafólk eða eitthvað því um líkt.
Þessi Larry Kestonville er síðasti afkomandi ætt-
arinnar — — — ég á. við eini karlmaðurinn.
Hann á þrjár eða fjórar frænkur, sem búa í
Sydney. Þær eru allar fátækar, þó að þær eigi
ríkan móðurbróður. Faðir hans------eða kannske
var það afi hans — fluttist með Kestonville og
þjónustustúlkunni, sem hann giftist, til Ástra-
líu og græddi mikla peninga þar. Larry er að vísu
erfingi hans, en sem stendur er hann ekki vel efn-
aður. Þegar elzti sonur Bowisdale lávarðar dó,
gerði hann nýja arfleiðsluskrá, þar sem hann arf-
leiddi fjarskylda frænkur sínar að öllum pening-
um sínum, svo að auðæfin lentu ekki í hönd-
um neinna hinna áströlsku sveitamanna. Þetta
mátti hann að vísu gera, en titilinn gat hann
ekki tekið frá þeim. Larry átti búgarð í Nýju
suður Wales. Hann gaf ekki mikið í aðra hönd,
svo að Larry seldi hann, þegar hann erfði titil-
inn og fór hingað til Englands og settist að á
ættaróðalinu. Hann vissi ekki, að hann erfði
enga peninga. Að vísu hefur hann dálitlar tekjur
af rekstri ættaróðalsins, en þær eru mjög rýrar.
Meiri hluti Kestonvilleauðæfanna eru tekjur af
námum og sykurekrum, sem lentu ekki í hans