Vikan - 06.07.1950, Page 7

VIKAN, nr. 26, 1950
7
JÉG EK SVO ÁSTFANGIN
Framhald af bls. 7.
Ertu búinn að gleyma mér?“ Hún hló upp-
gerðarhlátri, þó hún hafi alls ekki ætlað
sér það. „Nú, ætlaðir þú að fara að
hringja til mín? Ó, þú þarft að tala við
mig? . . . Nei, ég hef ekkert sérstakt að
gera í kvöld . . . Auðvitað máttu koma
. . . Bless á meðan.“
Hún skellti heyrnartólinu á símann
og sat augnablik kyrr. Hún hugsaði
hvorki um, hvað hann ætlaði að segja við
hana, né hvað rödd hans hafði verið óeðli-
leg. Hún aðeins sat þarna, líkt og hún væri
stirðnuð. Síðan gekk hún hægt upp stig-
ann og fór aftur í svarta kjólinn.
Þetta var yndislegt kvöld. Tunglið
sendi milda silfurgeisla sína til jarðarinn-
ar og engispretturnar tístu hver í kapp
við aðra. Hún sat við hlið Davíðs á bekkn-
um bak við húsið. — En hann hélt hvorki
í höndina á henni né utan um mitti henn-
ar.
Hann sagði við hana: „Skilur þú, Sus-
an, það var vegna þess að mér leiddist,
þegar ég átti að fara að heiman. Ég vildi
helzt vera kominn í örugga höfn. Ég
vildi þekkja einhverja, sem ég gæti kall-
að stúlkuna mína. Einhverja, sem ég gæti
talað um, og sem vildi skrifa mér dag-
lega.“
Susan andvarpaði.
„En það var ekki aðeins þetta, Susan.
Mér geðjaðist vel að þér. Mér þótti það
vænt um þig, að ég hélt, að ég væri orð-
inn ástfanginn. En svo var ekki. Ég veit
það nú.“
„Hversvegna veiztu það núna?“ Hún
furðaði sig á, hvað rólega hún sagði þetta.
„Jú — eins og ég sagði áðan — þá
eignaðist ég brátt kunningja á háskólan-
um, og þegar þeir fóru út að skemmta
sér, buðu þeir mér alltaf með. Ég sagði
þeim, að mér þætti vænt um stúlku heima
í þorpinu mínu. En loks tókst þeim að
sannfæra mig um, að það er óhyggilegt
að binda sig á meðan maður er ekki eldri
en nítján ára. Þeir sögðu, að ég hitti
kannske aðra stúlku, sem mér þætti vænna
um.“
„Og svo fór.“ Susan fannst hún tæplega
vera hún sjálf, henni fannst hún miklu
frekar vera leikkona, sem væri að leika í
átakanlegri kvikmynd.
„Já,“ stundi Davíð. „En Susan, ég mun
aldrei gleyma þér. Ég vildi að við gæt-
um alltaf verið vinir. Þú skilur, að þegar
maður fer að sjá sig um í heiminum, þá
sér maður fljótlega, að það eru fleiri
stúlkur í heiminum en sú, sem býr í næsta
húsi. Og ég hitti stúlku, sem---------“
„Viltu fá hringinn þinn aftur?“ sagði
Susan rólega. „Þú vilt kannske lána henni
hann?“
„Hm, já, þú skilur, ég lána henni hann
líklega — og kannsk'e tuttugu öðrum, áð-
ur en ég kemst í örugga höfn. Kannske
kemur hann aftur til þín áður en yfir lýk-
ur, en------“
„Já, ég skil þetta prýðilega," sagði
UTSVARSSKRA
1950
c
Skrá yfir aðalniðurjöfnun útsvara
í Reykjavík fyrir árið 1950 liggur
Erammi almenningi til sýnis í skrif-
stofu borgarstjóra, Austurstræti 16,
Erá mánudegi 26. júní til laugardags
8. júlí n. k., kl. 9—12 og 13—16,30
(þó á laugardögum aðeins kl. 9—12).
Kærufrestur er til sunnudags-
kvölds 9. júlí kl. 24 og skulu kærur
yfir útsvörum sendar niðurjöfnunar-
nefnd, þ. e. í bréfkassa skattstofunn-
ar í Alþýðuhúsinu við Hverfisgötu
fyrir þann tíma.
Borgarstjórinn í Reykjavík,
25. júní 1950.
Gunnar Thoroddsen.
Susan. „En nú býst ég ekki við, að við
þurfum að segja meira hvort við annað.“
Davíð stóð á fætur. „Þú er ágæt, Susan.
Ég hef verið áhyggjufullur að undanförnu.
Framhald á bls. 14.
BUFFALO
BILL
Þegar njósnarinn kemur til baka Buffalo Bill: Ástandið er Buffalo Bill: Við skulum Indíánarnir gera áhlaup.
gefur Gulhandi skipun um að um- ægilegt. Hvað haldið þið, að bjarga þessu. Það er að visu Gulhandi hrópar: Við er-
kringja runnana. við getum varizt lengi? hvergi smuga til að laumast um búnir að ná þeim, þeir
Gulhandi: Enginn má komast und- Hermaðurinn: Það verður burt. geta ekki sloppið. Nú verða
an. ekki lengi. Við erum svo fáir. þeir loks að gefast upp.
Til allrar hamingju er Hickock Liðsforinginn: Hickock, þú Skyndilega stöðvar Hickock hest Hiekock og menn
og hans menn á leið yfir slétturnar. ratar. sinn. hans ríða út á orustu-
Hickock: Já, vaðið sem við eig- Hickock: Sjáið þið þarna! Þetta er völlinn.
um að fara á er þama. ugglaust indíánaárás, máske á Jó- Hickock: Þessa leið!
hönnu eða Buffalo Bill.
Hermaðurinn: Við skulum riða
þangað.