Vikan - 19.03.1992, Blaðsíða 6

TEXTI: JÓHANN GUÐNI REYNISSON / LJÓSM,: BRAGI Þ. JÓSEFSSON O.FL
HETJULEG BARÁTTA VILBORGAR VIÐ VEIKINDIN:
ÉGHÉLTAÐÉG
MYNDIDEYJA
- EN BARÐIST ÓTRAUÐ
Eftir aðstæðum og útliti um lífslíkur ungrar konu á ákveðnu tímabili síðastliðins
árs hefði enginn látið sér detta í hug að þessar iínur ættu nokkurn tímann eftir
að birtast lesendum Vikunnar. Dauðinn blasti við. Á þessari og næstu síðum
munum við kynnast konunni, lækni og miðli sem hafa komið við sögu þeirrar
fyrstnefndu og eru sammála um að bati hennar eftir heilablóðföll og lömun í
kjölfar þeirra sé með ólíkindum. Reyndar greinir menn á um hvort almættið hafi
með kraftaverki gripið í taumana þegar konunni var vart hugað líf eða að um út-
skýranlegt tiifelli hafi verið að ræða því fram koma meðal annars læknisfræði-
legar sem og yfirnáttúrlegar skýringar.
Þessi einstæða saga hófst í júlí árið
1991 þegar átta og hálfur mánuður
var liðinn af meðgöngutíma Vilborg-
ar Kristjánsdóttur, ungrar konu í
Reykjavík. Þá var hún lögð inn á
sjúkrahús með blóðtappa í fótlegg. Síðan
þetta átti sér stað hefur ýmislegt á daga henn-
ar drifið og saga hennar er vægast sagt stór-
kostleg.
„Ég var búin að vera með stanslausan verk
í fótlegg allan daginn, hann var allur orðinn
blár og tvöfaldur af bólgum. Ég gat þó gengið
inn á spítalann, aðeins hölt reyndar, en um leið
og ég kom þangað gat ég ekki stigið í fótinn.
Þá var mér gefið kvalastillandi lyf og blóðþynn-
ingarlyf sem síðar reyndist örlagaríkt. Meira
var ekki hægt að gera fyrir mig að svo stöddu
og ég var lögð inn. Þetta var aðfaranótt
fimmtudags og læknarnir veltu því fyrir sér
hvort þeir ættu að fjarlægja blóðtappann eða
taka barnið strax með keisaraskurði," segir
Vilborg. Á mánudag var slagur látinn standa,
drengurinn var tekinn með keisaraskurði.
Hann fæddist fjórtán merkur, stór og stálsleg-
inn þrátt fyrir að tvær og hálf vika væru enn eft-
ir af meðgöngutímanum.
ROSALEGAR KVALIR
Næstu tíu dagar báru meö sér uggvænleg tíð-
indi. Hlutar blóðtappans (einnig kallað blóð-
segi) voru farnir af stað og bárust með blóðrás-
inni til lungnanna. Á tíunda degi segist Vilborg
hafa verið viðþolslaus af kvölum, sérstaklega í
baki og öxlum, kvölum sem hún hélt að tákn-
uðu endalok hennar og dauða. „Sársaukinn
var rosalegur þegar tappinn var kominn í lung-
un og tveir skammtar af sterku lyfi slógu ekkert
á kvalirnar. Þá þurfti ég að halda mér í keng og
ég fékk kulda- og hitaköst til skiptis. Ég gat
ekki einu sinni grenjað þó ég fegin hefði
viljað," segir hún og getur í dag jafnvel brosað
aö þessu, tvíræðu brosi reyndar.
„Ég andaði mjög hratt og ef til vill hef ég
bara gleymt að gráta því ég hugsaði um það
eitt að lifa þetta af, að berjast á móti. Þá gaf
læknirinn mér meiri háttar gott lyf og mér leið
ótrúlega vel eftir það. Þegar ég spurði hann
hvaða lyf þetta væri vildi hann ekki segja mér
það. Ég sveif hreinlega," bætir Vilborg við og
þessi orð segir hún með sælutón. Hvað þarna
linaði þjáningar hennar fær hún sennilega
aldrei að vita.
Eva var ekki lengi í Paradís. Skömmu síðar
fékk Vilborg heilablóðfall. Þetta var um hádegi
og hún ætlaði að hringja í Steinar, manninn
sinn, úr svítunni sinni en svo kallar hún her-
bergið á fæðingardeildinni. Hún mundi ekki
númerið. Það skildi hún alls ekki og við þetta
bættist lömunartilfinning. „Ég varð rosalega
hrædd því þetta haföi aldrei komið fyrir mig
áður. Ég dofnaði í andlitinu og fékk ógurlegan
höfuðverk. Þá var heilablæðingin örugglega
byrjuð og þegar Steini kom sagði hann að ég
hefði byrjað aö rugla eitthvað, hélt reyndar að
ég hefði verið að grínast," segir Vilborg. Þegar
hún hafði ruglað í Steina dágóða stund missti
hún meðvitund. Og tveimur dögum síðar fékk
hún annað heilablóðfall. Helgangan var hafin.
Vilborg var í dái næstu tíu daga. í Ijós kom
við röntgen- og sneiðmyndatökur að bjúgur,
sem myndast innan höfuðkúpunnar við heila-
blóðfall, var mjög mikill og hann þrýsti mikið á
heilann. Meðan hún iá á gjörgæsludeild fékk
hún tvisvar mikla krampa en læknum tókst að
koma líkamsstarfsemi hennar aftur í eðlilegt
ástand þegar þetta gerðist. Talið var að hún
ætti ekki langt eftir ólifað, aðeins væri tíma-
spursmál hvenær Vilborg Kristjánsdóttir
kveddi þennan heim. Hún var samt ekkert á
því að kveðja einn eða neinn og eftir að hún
komst til meðvitundar var hún flutt yfir á lyf-
lækningadeild þar sem við tóku batahorfur
sem engan óraði fyrir.
LÖMUÐ OG MÁLLAUS
„Þegar ég vaknaði var ég lömuð og mállaus,"
segir Vilborg og ekur sér til í sæti sínu. Hún
lætur fara vel um sig og hreyfir sig og talar eins
og veikindi hennar hafi aðeins verið vondur
draumur. „Ég var alveg lömuð hægra megin
en rétt gat hreyft vinstri höndina, án þess þó að
hafa stjórn á henni. Læknarnir, sem fylgdust
með mér, voru alltaf að fá mig til að brosa til að
sjá viðbrögðin í andlitinu. Og ég brosti, öll
skökk og skæld. Með tímanum fóru þeir að
tala um hve brosið væri orðið gott og ég hugs-
aði með mér hvernig undangengin bros hefðu
eiginlega verið," segir Vilborg, hlær við og
bendir á efri vörina þar sem eiga víst að vera
tvær hrukkur sem engir nema sérmenntaðir
læknar taka eftir. Þetta eru einu ummerki þess
að Vilborg hafi verið lömuð en það er mjög al-
gengt að fólk sem lamast beri lýti vegna þess
ævilangt. Blaðamaður sér ekki einu sinni aðra
hrukkuna, hvað þá hina!
Og Vilborg hélt áfram að láta sér batna,
langt fram úr vonum lækna. Hægri hliðin fór nú
að gera vart við sig en hún hafði ekkert getað
hreyft hægri höndina. Máttur hægri handar
kom skyndilega að fjórum vikum liðnum. „Ég
var sofandi og mig dreymdi að hendur mínar
væru bundnar fastar þannig að ég gat ekki
hreyft þær. Síöan fer um hægri höndina ótrú-
lega mikill hiti og þá er ég viss um að einhver
öfl að handan, kannski læknarnir hans Einars,
hafi verið að lækna mig,“ segir hún, sposk en
þó af einhverri sannfæringu sem engin skýring
er til á I vorum veraldlega heimi.
Hún gerir sér grein fyrir því að sagan er
ótrúleg. Vilborg er greinilega öllum viðbrögð-
um vön við sögunni en í einlægni og sakleysi
hlýtur að slá að mörgum þeirri hugsun að slík-
um hlutum sé hvorki hægt aö hafna né hampa
því sannanir fyrir kraftaverkum af þessu tagi
eru í raun nægar fyrir þá sem hafa upplifað
þau og trúa að þau hafi átt sér stað. „En hvort
sem það var Einar einn eða hvað sem þetta nú
var þá trúi ég því að máttur bænarinnar sé
mjög sterkur ef allir leggjast á eitt. Það var J
eins og ýtt væri á takka, skyndilega skaust K
handleggurinn upp eins og gorkúla," segir M
Vilborg en bætir þvi við að henni hafi ver- 'A
ið sagt að undirmeðvitundin búi lamaðan fl
sjúkling undir það að fá mátt að nýju im
þannig að hann fær stingi í viðkomandi 9
líkamshluta. „En ég þekki vel muninn fl
á hita og sting," segir hún sannfærð fl
um að þetta hafi ekki veriö neinir fl
stingir.
Ó VIKAN 6. TBL, 1992