Vikan - 19.03.1992, Blaðsíða 14

BATI VILBORGAR LYGILEGUR_
Frh. af bls. 10
bata Vilborgar. „Þegar um blæöidrep er að
ræöa er líklegt aö bláæö hafi stíflast en ekki
slagæö. Eftir sem áður geta slagæöar flutt súr-
efnisríkt blóö til heilans, bjúgur og drep mynd-
ast þar sem bláæðin er stífluö en blóöiö kemst
burt eftir krókaleiðum í gegnum aörar bláæðar.
Mjög margt bendir til þess aö þetta hafi gerst
og einnig aö í því gæti legiö skýringin á mikilli
bólgu sem var í heila Vilborgar. Ef slagæð
heföi stíflast eru yfirgnæfandi líkur á því að
hún væri illa lömuö til langframa," segir Páll og
bendir á að fjölmargir prófessorar og sérfræö-
ingar hafi velt málinu fyrir sér enda var haldinn
sérstakur læknafundur um mál Vilborgar.
Hann tekur þó fram aö þeir geti ekki sannað
þessa kenningu en öll líkindi bendi í þessa átt.
„En viö vitum með algerri vissu að þetta lyf má
hún aldrei nokkurn tímann fá aftur," bætir
hann viö.

ÉG ER ENGINN
GALDRAKARL
Páll Torfi segir sjaldan hægt aö leiða líkur aö
því hvaöa sjúklingar fái þessa aukaverkun
blóðþynningarmeðferöar en færri en einn af
þúsund verði fyrir henni. Stundum sé þó hægt
að greina ástandið með því aö blanda saman
lyfinu og eðlilegum blóöflögum en hann segir
að yfirleitt sé ekki framkvæmd slík rannsókn,
sem er flókin og tímafrek, áður en blóðþynn-
ingarmeöferö er hafin því í flestum tilvikum sé
mikið í húfi og stuttur tími til umráða eigi aö
Frh. af bls. 12
handbendi minna manna. Ég geri engan grein-
armun á einu né neinu, fer ekki í manngrein-
arálit og þaö skiptir engu máli hver sjúkdómur-
inn er. Ég hef ólíklegustu dæmi um bata alvar-
lega sjúks fólks sem hefur haft samband við
mig eins og til aö mynda vegna beinkrabba og
þunglyndis," svarar Einar.
„Ég fann fyrst fyrir þessu fyrir mörgum árum.
Þá haföi ég lengi verið viss um aö annað og
meira væri til en þessi jarðvist ein en haföi
aldrei oröið var við neitt yfirskilvitlegt. Starf mitt
sem lækningamiðill hófst ekki fyrr en i ársbyrj-
un 1990.“ Varöstu hræddur þegar þú fannst
fyrst fyrir þessu? „Nei, ekki hræddur en því er
ekki að neita aö ég efaðist í fyrstu og spurði
sjálfan mig hvort þetta væri bara bull, hvort ég
væri aö veröa eitthvað skrítinn. Síöan hafa
takast að stööva blóðsegamyndun meö blóö-
þynningu.
„Vegna þess aö Vilborg var meö blæöidrep
í heila var hvorki stætt á því aö gefa henni
áframhaldandi blóöþynningarmeðferð af neinu
tagi né reyna aö leysa upp tappann þar sem
það hefði getað valdið meiri blæðingu inn á
heilann. Ef þaö gerist er illt í efni því heilinn
þenst út, þrýstist niður og sjúklingurinn getur
dáiö. Þannig aö það eina sem hægt var að
gera fyrir Vilborgu var að stöðva blóöþynning-
una. Þar af leiðandi var hún einnig í bráöri lífs-
hættu vegna blóötapþa í lungum, sem eitt sér
stofnaöi lífi hennar í hættu. Ómeöhöndlaö get-
ur slíkt valdiö dauöa. Af þessum ástæöum var
lítil „regnhlíf" eöa sía þrædd inn í holæðina,
stærstu bláæö líkamans sem flytur allt blóö frá
fótleggjum til lungnanna. Markmiöiö meö
þessu er aö sigta blóðið þannig aö blóötappar
berist ekki til lungna. Eftir aö þetta var gert
varö aldrei neinna vandamála vart í lungum
Vilborgar."
LEIST EKKI Á BLIKUNA
í nokkra klukkutíma eftir að læknar höfðu hætt
blóðþynningarmeöferð í æö og gefið Vilborgu
móteitur viö henni hélt henni áfram að versna.
„Hún var orðin gersamlega lömuð hægra meg-
in og missti síöan meövitund. Hún var sett í
öndunarvél á gjörgæsludeild og var þar marga
daga í dái. Okkur leist hreint út sagt ekki þann-
ig á að hún myndi nokkru sinni ná sér og eftir
að við tókum fleiri sneiðmyndir af höfði hennar
urðum við enn svartsýnni því mikill bjúgur
haföi myndast í heilanum. Síðan vaknaði hún
lömuö og mállaus en tiltölulega fljótt kom
glampi í augun á henni þannig aö viö vissum
aö hún fylgdist meö og máliö fylgdi í kjölfarið,
að vísu mjög stirt til aö byrja með en síðan hef-
ur hún náö sér alveg lygilega vel og maður
veröur ekki í fljótu bragöi var við neinar veru-
lega alvarlegar afleiöingar," segir Páll Torfi
Önundarson læknir um þetta sérstæöa tilfelli
og slær botninn í mál sitt meö þessum gæfu-
ríku oröum og bros á vör.
gerst svo margir stórkostlegir hlutir aö ég efast
ekkert.“
Einar vill taka fram aö hann geri aldrei lítið
úr störfum lækna og telur það mjög mikilvægt
atriöi. „Ég lenti sjálfur í mjög alvarlegu bílslysi
fyrir sautján árum og lá á sjúkrahúsi í fimm vik-
ur eftir það,“ segir Einar en hann slasaöist
meðal annars mikið á höfði, lá til dæmis með-
vitundarlaus í hálfan mánuö eftir slysiö. „Mér
finnst mjög mikilvægt aö læknar og menn and-
ans eigi samstarf um bata sjúklinga því vonin á
alltaf aö vera til staðar þó að hún virðist á
stundum öll vera úti. í Bretlandi eru góö tengsl
milli lækna og miðla og þaö tel ég mjög jákvætt
því öll erum viö að reyna að hjálpa hvert öðru.“
Af þessu spjalli okkar viö Einar Bjarnason
má sjá að hann velkist ekki í nokkrum vafa um
hæfileika sinn og telur þennan eiginleika - að
geta hjálpað náunganum hver sem hann er -
vera göfugastan allra. Hvort sem hann stundar
handayfirlagningu eöa fjarheilun þá eru skila-
boöin aö því loknu ávallt hin sömu: „Svo vona
ég bara að góöur Guö gefi þér þann kraft og
styrk sem þú þarft á að halda til aö halda góðri
heilsu. Meö þessum orðum enda ég hvert
samtal," segir Einar og vel er viöeigandi að
enda þetta viðtal á sama hátt. □
14 VIKAN 6. TBL. 1992