Vikan - 20.10.1995, Qupperneq 8

hann sagði ‘Nei, svo sannarlega ekki. En hvað ég hef verið mikill
kjáni.’ Og ég brosti til hans og sagði að þetta skipti engu máli.“
„Ég get vel ímyndað mér hvernig þetta hefur litið út,“ sagði Sir
Henry.
Jane Helier hnyklaði brýnnar. „Sjáum nú til - hvernig ætti ég að
halda áfrarn?"
„Þú gætir sagt okkur um hvað þetta snerist, vina mín,“ sagði
fröken Marple, í svo góðlegum tón að enginn gat grunað hana um
að reyna að vera kaldhæðin. „Til dæmis geturðu sagt okkur frá
mistökum unga mannsins og frá innbrotinu."
„Ó, já,“ sagði Jane. „Ja - þessi ungi maður, hann hét Leslie
Faulkner, hafði samið leikrit. Reyndar hafði hann samið nokkur
leikrit, en ekkert þeirra hafði verið sett upp. Og hann hafði sent mér
þetta ákveðna leikrit, svo að ég gæti lesið það. Ég vissi ekki um
það, því auðvitað berast mér hundruð leikrita til að lesa, en ég les
fá þeirra sjálf - aðeins þau sem ég þekki eitthvað til. Jæja, svo
virðist sem Faulkner hafi fengið bréf frá mér - en auðvitað var það
ekki í rauninni frá mér - þið skiljið - “
Hún hikaði áköf og þau fullvissuðu hana um að þau skildu hvað
hún ætti við.
„Þar stóð að ég hefði lesið leikritið og mér hefði líkað vel við það,
og honum var boðið að koma í heimsókn. Og heimilisfangið var til-
tekið - Glæsistaðir, Árþorpi. Faulkner var gífurlega ánægður og kom
að Glæsistöðum. Þjónustustúlka opnaði dyrnar og Faulkner bað um
að fá að hitta ungfrú Helier, og hún sagði að ungfrú Helier væri við
og byggist við honum. Síðan vísaði hún honum inn í stofuna þar
sem hann mætti konu. Og hann hélt að þar væri ég á ferð - sem
virðist vera dálítið furðulegt, vegna þess að hann hafði séð mig á
sviði auk þess sem Ijósmyndir af mér eru vel þekktar, er það ekki?“
„Um allt land,“ flýtti frú Bantry sér að segja. „En það er oft mikill
munur á Ijósmyndum og myndefninu, vina mín. Og það munar gíf-
urlega miklu á leikurum, eftir því hvort þeir eru að leika eða ekki.
Og hafðu það í huga að það eru ekki allar leikkonur sem standa sig
jafn vel og þú á sviðinu."
„Jæja,“ sagði Jane, í lítið eitt blíðari tón, „það kann að vera. En
VIKAN
6