Vikan - 04.07.2000, Blaðsíða 7

reykti kjötið sjálf með góðum ár-
angri upp frá því. Það var ekki
laust við að slátrarinn, sem van-
ur var meðhöndla úrvalskjöt í há-
gæðasteikur biði með eftirvænt-
ingarsvip þegar frúin með
skrýtna smekkinn nálgaðist
verslun hans. En Soffía gerði
fleira en að hrista upp í virðuleg-
urn slátrurum.
„Ég fór fljótt að búa til graf-
lax og graflaxsósu en það voru af-
urðir sem Ástralíumenn þekktu
lítið sem ekkert. Ég fékk því það
orð á mig að ég væri hinn mesti
sælkerakokkur. Við þurftum oft
að bjóða fólki heim og halda
samkvæmi og auðvelt var fyrir
mig að bjóða upp á laxinn. Ég
þróaði því alls konar maríner-
ingu á lax og bar hann fram
kryddleginn, steiktan, soðinn og
grillaðan. Fyrir hvatningu ýmissa
velvildarmanna fórum við hjón-
in út í að stofna verksmiðju þar
sem við framleiddum alls konar
fullunnar sælkeraafurðir úr laxi
og öðru sjávarfangi. Verksmiðj-
an sem við höfðum sett á stofn
varð hins vegar strax of lítil því
við önnuðum alls ekki eftirspurn.
Einnig rákum við okkur fljótt á
veggi þegar öflun hráefnis var
annars vegar en þeir sem fram-
leiða lax í Tasmaníu reykja hann
gjarnan og pakka í neytendaum-
búðir.“
Markaðssetii kengúrur og
strúta
Soffía gerði fleira en að búa til
sælkeralax. Fíún sá að margir
bændur sem ræktuðu strúta áttu
í erfiðleikum með að markaðs-
setja kjötið og í samráði við þá
bjó hún til kryddlög á kjötið og
fleira sem hjálpaði
þeim að gera vöru sína
neytendavænni. Litla
kengúran Skippý er
hinn versti vargur í
Ástralíu en hún heitir
Wallabee. Bændur
skutu hana unnvörp-
um því hún er grasbít-
ur og eyðileggur haga
hvar sem hún kemst í
hann. Kjötinu hafði
ævinlega verið hent
nema halanum sem
nýttur var í uxahala-
súpu þar til Soffía sá
það hjá slátraranum.
„Ég tók strax eftir hversu fal-
legt þetta kjöt var og velti fyrir
mér hvort ekki væri hægt að nýta
það betur. Kjötið er sömuleiðs
mjög fitulítið og hollt og ég þró-
aði þó nokkra rétti úr því í neyt-
endaumbúðir. Bændasamtökin
vildu markaðssetja þessar hug-
myndir mínar en þá komust
græningjar í spilið. Þeir töldu
kengúruna í útrýmingarhættu og
létu stöðva allar hugmyndir um
að nýta kjötið af þeim dýrum sem
þegar var búið að skjóta til að
vernda haga bændanna."
Þetta var ekki í fyrsta sinn sem
fallegt kjöt freistaði Soffíu. Eitt
sumarið var svo heitt í Tasman-
íu að snákar leituðu mjög í tjörn
sem var mjög nálægt húsinu
hennar. Þau hjónin þurftu að
drepa nokkra þeirra því þeir áttu
það til að gera sig heimakomna
og kostaði það miklar tilfæring-
ar að drepa einn þeirra. „Ég
hafði augastað á skinninu og fékk
þá hugmynd að búa til eitthvað
fallegt úr því eins og belti eða
tösku, svo ég hugsaði ekki um
<0
Sof'fía með Kristbergi
Péturssyni listmálara
sem skreytti veggi veit-
ingastaðarins.
annað en að varðveita skinnið og
bannaði Sveinbirni að nota ann-
að en lurk og miða á hausinn.
Þegar ég var svo búin að flá snák-
inn og sá hversu fallegt kjötið var
velti ég því dálitla stund fyrir mér,
áður en ég henti því, hvort það
væri ætt. Seinna frétti ég að
snákakjöt væri herramannsmat-
ur og víða væru þeir ræktaðir til
átu. Faðir minn heitinn, hafði
smakkað snákakjöt, enda mikill
sælkerakokkur sjálfur og sagði
það líkt kjúklingi. Svo er víst
einnig um krókódíl en hann er
vinsæll matur í Ástralíu."
Vildi komast í sveitina á
Íslandí
Þar sem eftirspurn eftir fram-
leiðsluvörum þeirra hjóna jókst
jafnt og þétt fluttu þau verk-
smiðju sína til Melborne til að
komast nær helstu mörkuðum.
Þau vonuðust til að hráefnis-
skorturinn myndi síður tefja fyr-
ir þeim, enda leit út fyrir að ein-
okun á innflutningi á ferskum
laxi yrði aflétt. Eftir mikla póli-
tíska baráttu sigruðu laxabænd-
ur og innflutningsbanninu var
viðhaldið. Eftir þó nokkra um-
hugsun ákváðu þau að selja
keppinautum sínum verksmiðj-
una og ekki skorti áhugasama
kaupendur.
„Við gátum því miður ekki
tekið besta tilboði sem okkur
barst því það gerði ráð fyrir að
við mundum skuldbinda okkur
til að vinna fyrir þá næstu fjögur
ár. Þá var ég orðin svo þreytt að
ég vildi bara komast heim í sveit-
ina til Islands."
Fleira hafði einnig breyst í lífi
þeirra hjóna því þau áttu orðið
lítinn son, Steinar Sævin, fædd-
an í Melbourne tveimur mánuð-
um eftir flutningana þangað.
Soffíu fannst einnig gott til þess
að vita að hann ælist upp á Islandi
innan um vini og vandamenn.
Úti í Tasmaníu hafði Soffía
komið nálægt fleiru en verk-
smiðjurekstri því hún starfaði
sem yfirráðgjafi hjá virtu fyrir-
tæki sem sérhæfði sig í sálfræði-
þjónustu og ráðgjöf til fyrirtækja
og stofnana og veitti m.a. lög-
reglu- og slökkviliðsmönnum,
sem þjáðust af áfallastreitu, með-
ferð og hjálp. Dag nokkurn var
hún einnig beðin að koma í út-
varpsviðtal og segja frá fslandi.
Soffía mætti með hálfgerðan
sviðsskrekk og segist hafa verið
svo taugaveikluð að hún talaði
viðstöðulítið án þess að hafa hug-
mynd um hvað hún sagði.
„Ég var síðan varla komin inn
úr dyrunum heima þegar síminn
hringdi. Á línunni var formaður
útvarpsnefndar stöðvarinnar
sem bauð mér að vera með eigin
þátt hjá þeim. Þetta var kona og
hún sagði að ég væri greinilega
fædd útvarpsmanneskja og að
mikill áhugi væri í Tasmaníu fyr-
ir að fræðast um framandi menn-
ingu og siði. Ég var síðan hvött til
að sækja um árlegan styrk á veg-
um ABC (Australian Broad-
casting Corporation) en þessi
styrkur er í boði fyrir útvarpsfólk
sem ekki hefur ensku að móður-
máli. Ég var svo heppin að hljóta
þennan styrk og öðlaðist ómet-
anlega reynslu þegar ég fékk að
læra allt um útvarp hjá ABC en
hjá þeim fjölmiðili eru viðhöfð