Vikan - 04.07.2000, Side 8

hún á annað borð
tekur sér fyrir
hendur. Nýlega
opnaði hún á Sel-
fossi veitingastað-
inn Kaffi Bistró þar
sem Fossnesti var
ákaflega vönduð vinnu
brögð. Sú kvöð var þó á styrkn-
um að ég varð að hafa eigin þátt
í „loftinu“ og ég var með vikuleg-
an morgunþátt þar sem ég ferð-
aðist með hlustendur um heims-
álfurnar og kynnti menningu við-
komandi landa. Eg komst yfir
sviðsskrekkinn og hafði mikla
ánægju af þessu, enda hafði ég
frjálsar hendur um efni og tónlist.
Ég spilaði þó nokkuð íslenska
tónlist og vona bara að stefgjöld-
in hafi skilað sér hingað heim. En
það er gaman að segja frá því að
eitt sinn þegar ég hafði spilað
óvenjumikið af tónlist Milljóna-
mæringanna og Hauks Morthens
hringdi hlustandi og spurði hvers
vegna suðræn sveifla væri svo
ríkjandi í tónlist á íslandi? Pað
varð fátt um svör hjá mér.“
Kaffihús með heims-
hornamatseðli
Skömmu eftir að Soffía kom
aftur heim til íslands fékk hún
vinnu á lítilli útvarpsstöð. Henni
bauðst fljótlega starf dagskrár-
stjóra og með því góða fólki, sem
þar starfaði jukust bæði hlustun
á stöðina og auglýsingatekjur til
mikilla muna. Soffía var ánægð
með starfið en neyddist til að
hætta vegna vanefnda útvarps-
stjórans með launagreiðslur og
óreiðu í rekstri stöðvarinnar.
„Það var mér mjög erfitt að hætta
því ég hafði lagt mikinn metnað
í að vinna vandaða dagskrá og
ég vissi að sú vinna var að skila
sér,“ segir Soffía.
Hún virðist hins vegar leggja
metnað sinn í að gera allt vel sem
Á siglingu við
strendur Ástralíu.
áður og þar býður
sjálfur heims-
hornaflakkarinn
upp á heimshorna-
matseðil og ilm-
andi kaffi. En hvers
vegna fór hún út í
veitingarekstur?
„Mérhefurlengi
fundist ríkja
ákveðið metnaðar-
leysi í veitingarekstri
við þjóðveg númer 1. Ekki eru
mjög mörg ár síðan að hamborg-
arar úr dósum voru seldir í vega-
sjoppum landsins og þótt margt
hafi breyst síðan þá má margt
betur fara. Starfsfólk veitinga-
staða á landsbyggðinni er al-
mennt illa þjálfað og áhugalaust
í starfi. Það er þó ekki við fólkið
að sakast því það er enginn fædd-
ur með vitneskju um það hvern-
ig eigi að þjóna. Það þarf að veita
því þjálfun og hvatningu. Oftar
en ekki er þetta ungt fólk sem
ætlar að stoppa stutt í starfi og því
er eins og engum finnist taka því
að kenna því almennilega. Við
hreykjum okkur af því að eiga
ferskasta fisk í heimi og að græn-
metið okkar sé óvenjugott en
ferðamenn fá ekki að smakka á
góðgætinu annars staðar en í
Reykjavík þar sem eru margir
spennandi veitingastaðir. Að vísu
er vert að minna á frábært fram-
tak eins og hjá þeim sem reka
Kaffi Lefolii og Við fjöruborðið
en fleiri þurfa að bætast við, að
rnínu mati.
Mér finnst sömuleiðis mikið
arðinum sínum úti í Tasmaníu.
vanta á vöruþróun í öllum mat-
vælaiðnaði hér. Landsbyggðin er
einnig langt á eftir höfuðborgar-
svæðinu. Ef við tökum Suður-
land sem dæmi þá er hér auðug-
asta matarkista landsins. Það eig-
um við að nýta okkur í öllu sem
gert er í ferðamannaþjónustu
hér. Til að ferðamenn staldri við
og skoði sig um þarf að bjóða
þeim eitthvað sem er eftirsókn-
arvert, afþreyingu, einstaka vöru
sem hvergi fæst annars staðar eða
góðan mat, helst auðvitað allt
þrennt. Ferðalangar og útlend-
ingar sem hingað koma eiga rétt
á að geta fengið góðan og fersk-
an mat og úr íslensku hráefni um-
fram allt. Ég legg mikla áherslu
á að versla við aðila hér á svæð-
inu og finnst að framleiðendur á
Suðurlandi ættu að taka höndum
saman og stefna að því að gera
þetta að sælkerafjórðungi lands-
ins. Svæðið hefur alla burði til
þess en hingað til hefur ekki ríkt
nógu öflug samvinna milli aðila
hér. Ég er að reyna að bæta úr því
hér þótt í smáu sé.“
Eðalkaffi og uppáhalds-
réttur Díönu prinsessu
„Það er ofboðslegur straumur
fólks sem hér fer í gegn árlega
en hingað til hefur ekki nóg ver-
ið gert til að fá það til að staldra
við hér. Bæjarfélaginu er nauð-
syn að gera meira til þess, enda
um mikilvægar tekjur að ræða.
Mér sýnist að þó að menn séu að
vakna til vitundar um þetta. En
ég ætla ekki bara að þjóna ferða-
mönnum. Heimamenn eiga líka
rétt á að geta farið út og borðað
ferskan og góðan mat á hagstæðu
verði.
Staðurinn heitir Kaffi Bistró,
fyrst og fremst vegna þess að ég
legg mikla áherslu á að vera með
gott kaffi. Ég er búin að vera í
sérlega ánægjulegu samstarfi við
Kaffibrennslu Akureyrar við að
þróa sérstaka blöndu fyrir stað-
inn og þeir eru búnir að senda
mér alls konar framandi (exot-
ic) kaffibaunir til að smakka. I
öðru lagi er svo heitið Bistró en
það stendur fyrir óformlegt og að
ekki séu hvítir dúkar og einkenn-
isklæddir þjónar heldur áhersl-
an lögð á veitingarnar sjálfar.
Matseðillinn er léttir réttir
með alþjóðlegu ívafi og þess
vegna kalla ég hann heimshorna-
matseðil. Hér verður hægt að
kaupa kaffi og veitingar og njóta
á staðnum eða taka með í bílinn.
Við komum einnig til með að
bjóða uppáhaldsrétt Díönu
prinsessu sem var „fish and
chips“ eða fiskur og franskar. Við
komum hins vegar ekki til með
að pakka matnum í dagblaða-
pappír eins og venja er í Bret-
landi heldur hef ég látið hanna
sérstakan pappír bara fyrir okk-
ur. Einnig verður boðið upp á úr-
val af samlokum og langlokum
sem við smyrjum að sjálfsögðu
sjálfar og allt brauð fáum við ný-
bakað frá bakaríi hér á Selfossi
sem við erum í samstarfi við.
Síðar er svo draumurinn að
vera með sérstakt sælkerahorn
þar sem seld verður hágæðavara.
Ég ætla að bjóða upp á eitthvað
af þeim kryddlegna laxi sem við
framleiddum í verksmiðjunni í
Ástralíu en enn sem komið er hef
ég ekki haft tíma til að sinna því.“
Soffía ljómar þegar hún talar
um þennan framtíðardraum og
það er augljóst að hana dreymir
stóra drauma. Stúlkan sú má hins
vegar alls ekki vera að því að líta
upp úr eldhúsverkunum en illa
hefur gengið að fá starfsfólk. En
yfirkokkurinn á Kaffi Bistró tek-
ur hlýlega á móti öllum gestum
sem þangað koma og sami metn-
aðurinn einkennir vinnu Soffíu
þar sem alls staðar annars stað-
ar. Til marks um það er að Kaffi
Bistró er skreytt freskum sem
Kristbergur Pétursson listmálari
málaði og minna myndirnar all-
ar með einum eða öðrum hætti
á hafið og arfleifð okkar Islend-
inga, fiskinn í sjónum.
8
Vikan