Vikan - 04.07.2000, Blaðsíða 59

hvort sem er af því ég elska þig
en mér liggur mikið á þessum
pappírum, ég er ólöglegur hérna
í landinu, þú hlýtur að skilja það
manna best.“ Ég lét tilleiðast,
með semingi, skipti í snarheitum
um föt og klæddist svarta kjóln-
um.
Það var biðröð af fólki þarna
sem var að fara að gifta sig og
þegar röðin kom að því að skrá
okkur var spurt hver yrði vottur
hjá okkur. Við urðum hvumsa því
við höfðum auðvitað aldrei gert
þetta áður og þar sem undirbún-
ingurinn var sama og enginn þá
hafði okkur sést yfir þetta mikil-
væga atriði. Muhammed var ekki
á því gefast upp, sneri sér að
manninum sem stóð fyrir aftan
hann og bað hann um að vera
vottur hjá okkur. Það var auðsótt
mál, maðurinn var mexíkóskur
og sjálfur að ganga í það heilaga.
Það var því bláókunngur maður
sem skrifaði undir giftingarvott-
orðið okkar klukkustundu síðar.
Mér fannst vægast sagt ömurlegt
að bíða þarna ásamt hópi af fólki
sem allt var í sömu erindagjörð-
um. Allir voru svo glaðir, margir
með vini og fjölskyldu með sér og
konurnar voru næstum allar hvít-
klæddar og vel málaðar. Ég barð-
ist svo við grátinn þótt ég væri
að fara að játast mínum
heittelskaða því svona hafði ég
aldrei séð brúðkaupsdaginn
minn fyrir mér. Ég var í svörtum
kjól, sem ég óttaðist að myndi
boða ógæfu og var með gat á tán-
um á sokkabuxunum. Þegar röð-
in kom að okkur komst ég að því
að það átti að gefa okkur saman
frammi á gangi! Við stóðum upp
við handrið á meðan sveittur karl
gaf okkur saman og öll hin pör-
in, sem biðu eftir að röðin kæmi
að þeim, horfðu á athöfnina með
eftirvæntingu. ÞegarMuhammed
var að þylja ræðuna um að vera
mér trúr að eilífu og allt það,
gekk ræstingamaður fram hjá
okkur með vasadiskó á eyrunum
og ýtti ruslatunnum á undan sér.
Eg var gráti nær en fór samt að
flissa, ég var svo taugaveikluð.
Svo kom að því að Muhammed
átti að setja á mig hringinn en þá
hamaðist hann við að draga
gamlan hring af þrútnum fingri
mínum til þess eins að setja hann
aftur á sinn stað. Þá voru taugar
mínar búnar og ég fékk óstöðv-
andi hláturskast um leið og sárs-
aukatárin runnu niður kinnar
mínar og Muhammed fór að
hlæja líka. Loks var þessari
hræðilegu athöfn lokið og þá
klöppuðu allir áhorfendurnir
eins og að loknu góðu leikriti.
Enda komst ég fljótlega að því að
þetta var öllu nær leikriti en al-
vöru.
Fijótt skipast veður í lofti
Eftir að við höfðum verið gef-
in saman fórum við út að borða
á huggulegu veitingahúsi og skál-
uðum feimin í kampavíni. Ég var
þó langt frá því að vera sátt við
brúðkaupsdaginn minn. Það
vantaði ekki að veðrið væri fal-
legt, en mér var mjög heitt í
svarta kjólnum og því fegnust að
komast heim og skipta um föt.
Við tókum nokkrar myndir til
þess að eiga til minningar um
þennan dag. Brúðkaupsnóttin
var langt frá því að vera róman-
tísk því ég barðist við erfiðar til-
finningar og grét ofan í koddann
minn þar til ég sofnaði.
Næsta morgun vakti
Muhammed mig fyrir allar aldir
og sagðist vilja fara strax í Út-
lendingaeftirlitið til að sækja um
græna kortið. Mér fannst eins og
rýtingur hefði verið rekinn f
gegnum hjarta mitt. Snerist gift-
ing okkar þá bara um þetta græna
kort? Við vorum mætt klukkan
átta um morguninn á þessar
skrifstofur og biðum í langri bið-
röð eftir að fylla út umsókn. Þeg-
ar röðin kom að okkur kom hins
vegar í ljós að Muhammed varð
að vera giftur mér í tvö ár áður en
hann hefði rétt á því að gerast
bandarískur innflytjandi. Það er
skemmst frá því að segja að
Muhammed tapaði sér. Hann
bölvaði og ragnaði og sagði reið-
ur við mig: „Við verðum að skilja
straxl"
Ég var gjörsamlega niðurbrot-
in. Það var ekki liðinn sólarhring-
ur frá því að ég gifti mig og nú
vofði skilnaður yfir. Við settumst
inn í bíl, hann mjög brúnaþung-
ur og ég grátandi. Á leiðinni til
borgardómara véku svo von-
brigði mín og sárasauki fyrir mik-
illi bræði. Ég öskraði hatursfull
á hann og sagði að ég myndi
skilja við hann með ánægju fyrst
svona væri í pottinn búið. Ég var
útgrátin og með ekkasog þegar
við gengum í gegnum vopnaleit-
ina hjá borgardómaraembættinu,
í sama húsi og ég hafði gift mig
daginn áður. Fólki varð starsýnt
á mig en mér stóð alveg á sama
og tárin héldu áfram að streyma
niður kinnar mfnar. Það reynd-
ist ekki mögulegt að fá
hraðafgreiðslu á skilnaði en okk-
ur voru afhent skjöl til útfylling-
ar.
Tveimur dögum síðar flutti ég
frá Muhammed og bjó hjá kunn-
ingjakonu minni á meðan ég var
að jafna mig eftir þennan grát-
lega brúðkaupsdag. Ég lét fram-
kalla myndirnar og starði stund-
um á þær langt fram eftir kvöldi.
Ég var svo ástfangin á myndun-
um, þótt svipbrigðin virtust bera
vott um ákveðið óöryggi og svarti
kjóllinn var glæsilegur.
Ég fór heim til íslands
skömmu síðar og hitti
Muhammed aldrei aftur. Hinn
sögulega svarta kjól á ég enn í
dag en ég nota hann aldrei til há-
tíðabrigða. Hann er jarðarfarar-
kjólinn minn.
Lesandi segir
Hrund
Hauksdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
I Iciinilisfangið er: Vikiin
- „l.ífsrcynslusaga“, Scljavvgur 2.
101 Kcvkjavík,
Nclfang: vikan@frmli.is
Vikan
59