Menntamál - 01.11.1944, Blaðsíða 5

MENNTAMAL
151
„Kennslutækin hafa víst ekki verið margbrotin‘:“
segi ég.
„Þau voru helzt engin,“ svarar Friðrik. „Bækur þær,
sem ég þurfti að nota, bar ég' milli kennslustaðanna á
bakinu. Einn nemenda minna frá þeim tíma hefur haft
orð á því, hve eftirvænting sín hafi verið mikil, er ég dró
kassa upp úr poka mínum, lauk honum upp og tók fram
bækur mínar.“
„Og námsgreinirnar, hverjar voru þær?“
„Það var nú lesturinn. Skólabörnin voru á aldrinum
10—14 ára, svo að þau hefðu átt að vera orðin læs, þegar
þau komu í skólann. En það reyndist ærið misjafnt. Mörg
voru prýðilega læs, en önnur heldur sLrðari, svo að tals-
verður tími fór í að kenna þeim lesturinn, og sum varð
ég að taka í aukatíma, auðvitað án nokkurrar aukaborg-
unar. — Svo var skriftin, eins og ég minntist á áðan, og
réttritunin. Og mikla áherzlu lagði ég á reikningskennsl-
una, enda var þá töluverður áhugi fyrir reikningsnámi
ríkjandi hjá fólki þar um slóðir. Rjómabúin voru að rísa
upp og kaupfélög komin á fót og menn sem óðast að kom-
ast í skilning um, að nokkur kunnátta í meðferð talna
væri hverjum manni nauðsynleg. Ég kenndi reikningsbók
Eiríks Briem, en sú bók var of erfið og of dæmafá fyrir
misjöfn börn, þótt hún hins vegar væri mjög skýr og
glögg og kæmi mörgum námfúsum unglingi að ómetan-
legu gagni.“
„Og aðrar námsgreinar?“ segi ég.
„Langmest áherzla var lögð á kver og biblíusögur. Það
töldu foreldrar barnanna mestu máli skipta. Bæði þeir og
presturinn vildu láta læra kverið vel, læra það utan að,
en ég taldi, að mestu varðaði um andann. Svo kenndi ég
ofurlítið náttúrufræði og landafræði, mest munnlega. Is-
landssögu kenndi ég ekkert. Og teiknun og leikfimi var
auðvitað ekki nefnd á nafn.“
„Hvernig var með sönginn?"