Vorið - 01.03.1934, Blaðsíða 3

VORIÐ
19
hann haföi gert rétt, er hann
varð við bón gömlu konunnar.
Nokkrum dögum síðar fór
Hannes á skíðum út á eyðimörk-
ina. Hann ætlaði að leita að
nokkrum hreindýrum, sem höfðu
villzt frá aðalhjörðinni, en hann
fann hvergi nokkur spor eftir
þau á eyðimörkinni. Ef til vill
höfðu úlfar eða birnir orðið þeim
að bana. Hannes leitaði lengi og
var kominn langt frá tjöldum föð-
ur síns, en allt var árangurslaust,
og nú var byrjað að snjóa.
Hannes vissi það vel, að þaö
var hættulegt að vera úti á eyði-
mörkinni í dimmviðri og hríð,
og sneri því undireins heim á leið.
Hann fylgdi slóðinni sinni t;l
baka, en snjónum hlóð svo niður,
að slóðin hvarf, og hann sá ekk-
ert í kringum sig, en þó hélt hann
óhikað áfram, því hann vissi, að
ef hann settist um kyrrt, myndi
það verða hans bani, því frcstið
var svo biturt.
Þannig hélt hann lengi áfram.
Snjókoman var hin sama, en
Hannes fór nú að finna til svo
mikillar þreytu, að honum fannst
hann ekki geta komist lengra. En
ef hann mætti nú hvíla sig ör-
litla stund, aðeins augnablik, þá
myndi hann geta haldið áfram.
En í sama bili rak hann annað
skíðið sitt í stein, og féll í dún-
mjúka mjöllina. En hvað honum
leið vel þarna í snjónum. Hann
fann alls ekkert til kulda, hann
ætlaöiað hvíla sig þarna í fáeinar
mínútur. En mínúturnar urðu
margar. Honum hvarf allur mátt-
ur, augun lokuðust, og hann
stein-sofnaði. úti á eyðimörkinni
heyrðist ýlfrið i hungruðum úlf-
um. —
--------Þegar Hannes vaknaði
lá hann í rúmi í ókunnugu, hálf-
dimmu Lappatjaldi. Hann var all-
ur vafinn hreindýraskinnum, og
á miðju tjaldgólfinu brann eldur.
»Drekktu þetta piltur minn«,
heyrði hann nú sagt við hlið sér,
og þegar hann leit upp, sá hann
gula og skorpna andlitið á Maríu
gömlu. Hún hélt á tréskál með
Hvar búum við nú?