Vorið - 01.03.1934, Blaðsíða 2

Vöftíí)
ÍÉ
sykui’, tóbak eða annað smávegis.
— Jóni Paiva var lítið um hana
gcfið. Hann sagði að hún væri
heiðingi, sem fengist við galdra
og allskonar kukl, og oftar en
einu sinni hafði hann hrakið
hana frá tjöldum sínum og hótað
henni að siga hundunum á hana,
ef hún kæmi aftur. Fólkið sagði,
að hún hefði reynt að koma ofan
í hann galdrakaffi, og reynt að
gera honum allskonar brellur til
að hefna sín á honum, en ekki
tekist.
Nú var hún komin heim að
tjalddyrunum til Hannesar, og
sannast að segja var hún líkust
gamalli galdranorn. Hún var lítil
: g ljót. Andlitið var gult og
skorpið. Augun voru nístandi og
fáeinar gráar hárflyksur löfðu
undan húfunni.
«Er pabbi þinn heima?« spurði
liún.
»Nei, pabbi er uppi í fjöllunum
hjá hreindýrunum«, sagði Hannes
og bætti svo við: »Þetta veizt þú
vel«.
»Getur verið«, tautaði María.
Hannesi leið alls ekki vel þarna
í návist gömlu konunnar. Hann
þekkti skoðun föður síns á henni,
og hann hafði líka heyrt hvað
fólkið sagði um hana. En ótti
hans við gömlu konuna stóð ekki
lengi, því nú kom honum einnig í
hug, að hvar sem hann færi, þá
væri guð með honum, og svo
hafði honum líka verið sagt það
í skólapum, aö allar þessar
galdrasögur væru aðeins tilbún-
ingur, svo að lokum spurði hann:
»Hvað vilt þú?«
María svaraði ekki undir eins.
»Viltu gefa mér fáeinar eld-
spýtur?« sagði hún svo eftir litla
stund, mjög auðmjúk í bragði.
»Eg er alveg eldspýtnalaus, og
eldurinn hjá mér er dauður, og eg
er alveg ráðalaus. Eg get ekki
launað þér neitt nú, en síðar skal
eg reyna að muna þér það«.
Hannes hugsaði sig um litla
stund. Hann hafði eldspýtukassa í
vasanum, vel hálfan, en pabbi
hans mundi ekki kæra sig um,
að hann færi að gefa Maríu
gömlu hann. Hann hafði oft
bannað honum að koma nálægt
þeirri norn.
En allt í einu fann hann til
meðaumkunar með þessari gömlu
fátæku konu, og tók nú eldspýtna-
kassann úr vasa sínum, fékk
henni og mælti:
»Gerðu svo vel, þú mátt eiga
eldspýturnar«.
Gamla konan hafði áreiðanlega
ekki búizt við því að fá eldspýt-
urnar. Fyrst varð hún undrandi,
en síðan himinlifani glöð. ófríða
andlitið hennar varð næstum því
fallegt af brosinu, sem breiddist
yfir það, er hún tók við þessarl
gjöf. Loksins hneigði hún sig
hvað eftir annað, þakkaði inni-
lega fyrir sig, og sneri svo frá
tjöldunum. Drengurinn horfði
undrandi á eftir henni, en hann
var glaður, því hann vissi að