Vorið - 01.12.1949, Blaðsíða 11

VORIÐ
129
„Hvað áttu við?“ spurði stúdent-
inn.
„Sjáið þarna!“ Jóhann benti fram
fyrir sig. „Ef við hefðum ekið tutt-
ugu metrum lengra, hefðum við
ekið í ána.“
„Hvað áttu við?“ Stúdentinn
horfir skelfdur á hann. „í ána. . . ,
ég skil ekki. . . .“
„Við erurn villt.“ Nú getur Jó-
hann ekki leynt því lengur. „Og
hefði litli snáðinn ekki verið Jrarna
. . . . þá . . ,
Hann þagnaði skyndilega. Þau
hryllti öll við þessari tilhugsun. Að
vísu er ís á ánni, en hann er of
veikur til að bera vagninn.
„Þá eigum við honum að þakka
líf okkar.“ sagði stúdentinn. „Ég
veit ekki, hver hann er. En nú verð-
ur Jrú að finna rétta leið heim, Jó-
hann. Og það fljótt. Aumingja
drengurinn er að dauða kominn af
kulda.“
Hálfri klukkustund síðar ekur
vagninn heim að herragarðinum.
Stórbóndinn og frúin hlaupa niður
tröppurnar. Þau voru orðin hrædd
að híða svona lengi.
„En hvað er þetta?“Frúin æpir
upp yfir sig, Jtegar hún sér son sinn
stíga út úr vagninum með lítinn,
hálfdauðan dreng í fanginu.
„Fyrst skuluð Jrið ná í nokkrar
ábreiður til að hlýja honum. Þá
jafnar hann sig aftur. Á eftir get-
um við svo rætt um, hvað komið
hefur fyrir.“
„En þetta er þá hann Óli litli,
sonur Mads Hansen," sagði stór-
bóndinn, þegar þau komu upp
tröppurnar og inn i ljósið. Hvers
vegna ætli að hann sé úti í svona
veðri?1
Þegar Óli f'ann hitann streyma
um sig, og hann vaknaði af dvalan-
um, fór hann að gráta.
Stórbóndinn harfði á hann litla
stund, og kallaði svo út til öku-
mannsins:
„Jóhann, þú mátt til með að aka
yfir til Mads Hansen og sækja for-
eldra Óla. Segðu þeim, að drengur-
inn þeirra sé vel geymdur hér.“
Áður en Jóhann kemur aftur,
hefur stúdentinn skýrt frá viðburð-
inum um kvöldið úti í hríðinni. Og
hann dregur ekki undan, að það sé
Óla að þakka, að jrau komust heim
heilu og höldnu.
Óli er látinn segja frá, hvers
vegna hann hafi farið að heiman.
Hann skilur ekki, hvers vegna stór-
bóndinn brosir, þegar hann skýrir
frá jólastjörnunni, sem ratar ekki
til þeirra, en hann ætlaði að finna.
En það gerir ekkert, Jrví að þarna
koma pabbi lians og mamma.
Mamma hans tekur hann í fang-
ið og kyssir hann, en tárin streyma
niður kinnar hennar. F.n það eru
gleðitár. . . .
Þetta er undarlegt aðfangadags-
kvöld í „Krogstrup" í ár — allt öðru
vísi en venjulega. Gleðin hefur
sézt hér að völdum.