Vorið - 01.12.1949, Side 36

154
VORIÐ
snemma. Á morgun á að klifa
Blátind, og þá er betra að vera
vel undirbúinn.
(Ásta og Hulda bafa skrafað
saman í hljóði og skrifað.)
ÁSTA: Við erum hérna með svo-
lítið yfirlit um daginn, sem við
höfum bangað saman. Eigum við
að raula það? (Fá þeim blöð).
HINAR (athuga blöðin): Jú, jú. —
Við syngjum það. (Syngja).
(Lag: Pálína.)
Það var einu sinni lómur, hann
emjaði svo hátt.
Hátt, hátt, hátt, liátt, svo ósköp sárt
og hátt.
Tvær yngismeyjar héldu, að hann
ætti voða bágt.
Ætti bágt, ætti bágt, ætti voðalega
bágt.
Með hjartað niðri í maga þær
hlupu strax af stað.
Þær hlupu, hlupu, til hjálpar strax
af stað.
Þær sögðu: „Herra lómur minn. —
Ó, elskan. — Hvað er að?
Hvað er að? Hvað er að? Hvað er
eiginlega að?
F.n lómurinn, hann vildi ekki vit-
und við þær fást.
Við þær fást, við þær fást, ekki vit-
und við þær fást.
Hann kunni ekki að meta hina
mildu meyjaást,
hina mildu og sólheitu yngismeyja
ást.
Og skátamey fór einu sinni
skemmtiferð í liús.
í hús, í hús, í „berlegt" sveitahús.
Þar ætlaði að gleypa hana ofurlítil
mús,
svo agnar, agnar, pínulítil mús.
Tvær yngismeyjar fóru í ástargrasa-
leit.
í ástargrasa- og alls kyns blóma-
leit.
Þær kveiktu logheitt kærleiksbál
hjá kálfi uppi’ í sveit,
hjá rauðsk jöldottum kálfi, kálfi
uppi í sveit.
Tvær lentu í „ástandinu", eins og
áður vildi ske.
Eins og alltof, alltof tíðum áður
vildi ske.
Svo má víst segja, að endað dagsins
ævintýri sé,
á enda, á enda allt ævintýrið sé.
BJÖRG: Eigum við ekki að æpa
fyrir skáldunum?
HINAR: Jú. — Hyllum hirðskáld-
okkar. Húrra, húrra, húrra,
húrra!
ERLA:. Svo sleppum við öllu glens-
inu, og syngjum eitthvað gott og
alvarlegt undir svefninn.
ÞORA: Við syngjum „Kvöldljóð"
og „Nótt“.
HINAR: Samþykkt í einu hljóði.
(Söngur).
(Lag: My Bonnie.
Á fjallstfn.dum logar nú ljómi.