Bjarmi - 01.01.1908, Síða 4

2
B J A R M I
ar hans, mun frelsa sálu frá dauða
og hylja fjölda synda» (Jak. 5,19—20).
Blaðið á að vera eins konar vöku-
maður, er kalli lil hvers og eins af
vinum Krists þessum orðum: »Vakna
þú og styrk liið annað, sem ællar að
deyja« (Jóh. Opinb. 3, 2).
Vér höfum átt mörgu hlýju alvöru-
orði að fagna á liðna árinu, bæði
opinberlega og þó einkum einslega,
meðal þeirra, sem er alvara með sína
trú. Þeim hefir þótt til sín vcra tal-
að, að þeir ættu ekki að grafa pund
silt í jörðu, heldur ávaxla það, guði
til dýrðar.
Pá fyrst er vér förum að lifa fyrir
aðra af kristilegúm kærleika, hver í
sinni stétt og stöðu, þá er lílið þess
vert, að það sé lifað. Til þess erum
vér af guði skapaðir og það er hlut-
verk kristindómsins að kenna oss að
lifa því lííi.
Eins og við mátti búast, þá höfum
vér líka sætt nokkrum mótmælum;
það cr gömul saga og þó altaf ný og
fyrir getur það komið, að höggvi sá,
er hlífa skyldi. En engum má það í
augum vaxa, því fyrst guð er með
oss, þá megnar enginn neitt á móti,
ef vér höldum áfram í öruggu trausti
til guðs, hæn og þolinmæði. Sú
reynsla er líka gömul og altaf ný.
Það er því nýárshvöt vor lil allra
vina Krists meðal þjóðar vorrar:
Verið trúir málefni frelsarans og ótl-
ist eigi! Minnist þessara orða spá-
mannanna og postulanna, þeirra sem
boðuðu fyrirheiti drottins og trúðu
þeim af öllu hjarta: »Ég mun alls
ekki sleppa þér og eigi heldur yfir-
gel'a þig, svo að vér getum öruggir
sagl: Drottinn er minn hjálpari, eigi
mun ég ótlast. Hvað geta mennirnir
gerl mér« (Hehr. 13, 5.-6.; sbr. ö.
Mós. 31, 8; Sáhn. 5(3, 11).
Að ytra frágangi munum vér húa
blaðið út eftir föngum og prýða það
með myndum, eins og áður. Og þar
sem vér nú höfum loforð ýmsra góðra
manna meðal leikmanna og presta
um að slyðja það og vonir uin enn
þá fleiri, þá treystum vér því, að
hlaðið geti orðið Ijölskrúðugra en á
liðnu ári, svo þó að el'nið og stefnan
verði hin sama, þá megi þar heyra
raddir íleiri manna víðsvegar að af
landinu.
Minnist þess, að vér erum að vinna
fyrir málcfni Krists, og hver sá, sem
styður hlaðið, á hvern hátt sem það
er, vinnur slikt hið sama, og jafn-
framt vinnum vér fyrir þjóð vora.
Svo óskum vér ölluin lesendum
vorum og öllum öðrum löndum vor-
um af lijarta gleðilegs nýárs, hvorl
sem þeir eru með oss eða móti. Vér
beruin hlýjan hug til allra.
Þrá æskumannsins.
))Flý þú æskunnar girndir«.
Fog hj'skuj) sat einu sinni hjá ung-
barnsvöggu. Þá fórnaði gamli guð-
hræddi maðurinn liöndum og mælti:
»Gott væri að liafa ungbarns sam-
vizku«. Frá vöggunni til elliáranna
og þó skemra sé lil tekið, þá er næg-
ur tíminn til þess, að samvizkan saurg-
ist. Hver af yður gelur svo hugsað
til þess tíma, er þér sátuð í keltu
móður, að yður komi þá ekki til
liugar, að þá var ekki alt hið illa
framið, sem þér lialið framið nú. En
það er ómögulegt að verða barn aftur
í bókstaflegum skílningi, hvað sem
oss kann að langa lil þess. Það
skildi Nikódemus líka, liinn vitri og'
lieiðarlegi ráðherra Gyðinganna og
þess vegna spurði hann: »Hvernig
getur maðurinn fæðst á ný, þegar
hann er orðinn gamall?«