Bjarmi - 01.01.1908, Blaðsíða 8

6
15.1 A H M I
Síra Valdemar er skáld gleðinnar.
Það er jafnan mikil birla og lífsgleði
yfir öllu þvi, sem hann yrkir. Hann
vildi helzl kveða alla káta, ef liann
gæti. Hann vildi lielzt kveða allan
ófögnuð og ófarnað burt úr mann-
lífmu, ef hann gæti.
Og »íslands börn, þau cru vart of
kát«, því að fóstra vor með faldinn
bjarta er mislynd og gerir þeim oft
þungar áhyggjur. IJeim er því sönn
þörf á gleði, gleði, sem veitir oss
þrótt og luig til að lifa og deyja.
En Guð, sem skóp gleðina, lieíir
bundið hana, eins og annað, sínu skil-
yi'ði. þetta skilyrði er ekki vand-
fundið. I’að er þetla margreynda
lífsins orð, sem allir hafa heyrt-'
»Svo elskaði Guð heiminn, að hann
gaf í dauðann sinn eingelinn son,
lil þess að allir þeir, sem á hann
trúa, glatist ekki, lieldur hafi eilíft
Iíf« (Jóh. 3, Í6).
Þeir, sem ekki sinna þessu skil-
yrði eiga ekkert fyrirheiti um þrótt-
mikla, varanlega gleði. Þessvegna
þarf að kveða þennan fagnaðarboð-
skap inn í hvers manns hjarta, því
að engin gleði er ævarandi, nema sú,
sem byggist á náð Guðs í Kristi.
Og vér vitum, að enginn mundi
fagna því meira en síra Valdemar,
ef öll »íslands börn« j’rðu glöð í
Drolni vorum og frelsara Jesú Kristi.
I einum sálmi sínum snýr skáldið
sér að hvers manns hjarla og spyr:
»Iívað kreppir að þér?« Og svarið
verður á þá leið, að hver hafi sína
byrði að bera. En þá kveður hann
með innilegri triiargleði og kristilegri
karlmensku:
))Rétt þig, rélt þig upp,
þér réttir Jesús hönd«.
Vér óskum síunga og lifsglaða skáld-
inu á Stóranúpi bjartanlega gleðilegs
nýárs og óskum að honum endist
enn lengi aldur lil að kveða krisli-
lega lífsgleði inn í lijörtu þjóðar
vorrar.
B. ./.
Min vegna.
F. kaupmaður sat einu sinni mjög
alvörugefinn og hryggur á skrifstofu
sinni. Svo stóð á, að liann hafði
vísað ökumanninum sínum úr vist-
inni. Hann hafði liaft hinar mestu
mælur á honum. Hann hafði þjón-
að honum lengi með trú og dygð og
bar liann liið mesta traust til Iians.
En á seinni árum lmeigðist hann til
víndrykkju, og þegar engar áminning-
ar dugðu, þá sagði kaupmaður lion-
um upp vislinni. Oftar en einu sinni
liafði þjónninn lofað því með tárin í
augunum að hætta að drekka, og
þá tók kaupmaður hann aftur í sátt
við sig; en mi var hann tekinn til á
ný, og nú varð liann að fara fyrir
fult og alt. Þjónninn vissi það vel,
að ef húsbóndi hans sagði eitthvað
afdráttarlaust, þá var ekki lil neins
að fara fram á það, að hann tæki
orð sin aftur. Hann fór því þegjandi
burtu, fullur örvæntingar. Hann nam
staðar undir húsveggnum og hallaði
þreyttu liöfði upp að múrnum, ang-
urbitinn yfir þvi, að hann hafði mist
svona góða stöðu. Áhyggjan út af
heimilinu hans fylti lijarta hans.
I sömu svifum kom Gisbert litli,
sonur kaupmannsins, hlaupandi inn
úr garðinum. Hann horl'ði alveg for-
viða á ökumanninn og gekk lil hans,
tók í hönd honum og leit á hann
með spyrjandi augnaráði.
»Já, drengur minn«, sagði Jóhann
gamli hryggur í bragði. »Mér hefir
orðið mikið á og faðir þinn er afar-
reiður við mig. Ég ætla nú að fara
burt fyrir full og alt. En ef þú bið-