Bjarmi - 01.05.1908, Blaðsíða 4

76
BJARMI
ing og lærdómi barnanna í fi’anilíð-
inni; en það er ekki kristileg menn-
ing, sem þar er gert ráð fyrir eða
áherzlan lögð á, því að ef vér sveita-
prestar og alþýða úl um landið
skiljum lögin rétt, þá má lögunum
samkvæmt sleppa því framvegis, að
láta börnin læra kristileg fræði og
hefi eg heyrt, að fólk muni víða
ætla að nota sér þann lagastaf fram-
vegis. Löggjafarnir hafa líka fækk-
að prestunum og verið svo góðir
við þá, sem »settir vei'ða á«, að
»losa« þá við barnafræðsluna, sjálf-
sagt til þess, að þjóðin »losni« við
þá hættu, að börnin verði um of
kristilega hugsandi eða hlynt þeim
boðskap, sem þjóðkyrkjan lioðar.
En fyrst nú alþingið er svona frjáls-
lynt gagnvart þeim, sem kæra sig
ekki um nein kristin fræði, að lofa
þeim að sleppa við þau, þvi er það
þá ekki eins frjálslynt gagnvart hin-
um, sem langar til að læra eitthvað
gotl, að gefa þeim kost á því?
Horfurnar eru því ekki glæsileg-
ar í því tilliti, að löggjöíin vilji
styrkja og ella krislilegt trúarlíf í
landinu. Ríkið getum vér því ekki
reitt oss á, en hvert er þá að ílýja?
Til kyrkjunnar og starfsmanna
hennar.
En látum svo vera. — Hver þjóð
og hvert ríki hefir átt sín hrösunar-
tímabil, einkum þó undantekning-
arlaust, þegar vantrúin hefir setið í
öndvegi. Siðspillingartímar eins og
t. d. Sturlungaöldin hjá oss, eru
komnir fram af vantrú; veraldarvin-
ir og heimsborgarar, óendurfæddir
menn eru frumkvöðlar spillingarinn-
ar. Hjá slíkum mönnum er engrar
hjálpar að vænta fyrir kristilegt líf.
En þá dettur mörgum í hug, að í
kristnum löndum er þó sjálfsagl
hægt að fá aðstoð þeirra manna,
sem vigðir eru til þess að boða
Guðs orð rétt og hreint og hafa af
lijartanlegri meining og alvöru vilj-
að og lofað, að vita ekkert annað
á meðal safnaða sinna en Jesúm
Krist og hann krossfestan.
Yér, sem af hjarta óskum eftir
framförum í kristilegu trúarlífi á
landi voru, þurfum því að samein-
ast betur; vér erum all of dreifðir
og þjóðin er dreifð líka í skoðun-
um sínum. Rað eru svo margar
óheillavænlegar stefnur að gera varl
við sig nú á timum, og hér á landi
er sú slefna óttalegust, sem vill gera
litið úr Guðs orði í heilagri ritningu,
sem boðar, að ekki sé alt það orð
áreiðanlegt og sumir láta til sín
heyra enn þá svæsnari orð um ó-
áreiðanleik þess orðs, sem um ald-
irnar hefir staðið óhagganlegt og
verið þeim ljós á vegum, sem því
hafa trúað, og er enn.
Þessi stefna væri hættulaus, ef
formælendur hennar væru opinber-
ir óvinir kristindómsins.
En þegar þeir, sem telja sig vini
kristindómsins og hafa gerst opin-
berir starfsmenn Krists, gerasl for-
mælendur hverskonar vantrúarskoð-
ana. Hvað eigum vér þá að segja?
Eru líkindi til, að þeir, hve hátt
sem þeir kunna að vera settir í
kyrkjufélaginu, verði ötulir starls-
menn fyrir boðskap Jesú Krists, ef
þeir halda því fram, að orð hans
eða heilög ritning sé óáreiðanleg i
ótal greinum.
Það er meira en lítið, sem þykir
bera á þessu hér á landi, og hvar
getur vantrúin fengið betri byr í
seglin, en einmitt þegar slíkir sendi-
boðar Drottins svíkjast undan merkj-
unum?
Það er að vísu skiljanlegt, að van-
trúað og óendurfætt hjarta geti ekki
trúað öllu í Guðs orði, en hitt er
óskiljanlegt, að það geti þá fremur