Bjarmi - 01.05.1909, Blaðsíða 8

72
B J A R M I.
andi hagkvæmum tækifærum og ó-
væntum náðarríkum bænlieyrslum, og
ljós andans gerir jafnvel halta bein-
ingamanninn við hliðið djTÖlegan.
(Framh.).
J.
I
Elín Kristín Einarsdóttir.
Fædd á Hunkubökkum 2G. ágúst 18G8.
Brann inni við við húsbruna í Reykjavik
páskadagsnóttina 1909.
Itústir auðir eftir standa,
Áður par sem gleðin bjó,
Frá þeim upp til lifsins landa
Lögð var brautin fögur pó,
Er á loga lýstum vegi
,Leið pín sál á páskadegi
Burt úr heimsins harmadal
Heiðan upp í dýrðarsal.
Eftir mædd nú móðir þreyir.
Mjög var pung hin sára raun.
Dýrðarvon pó andinn eygir
Og hin björtu sigurlaun;
Jesús vanu þau vinum sinum,
Veitir hann pau anda þinum;
Það er von er veitir frið,
Veiku lijarta styrk og lið.
Systkin bera sorg í hjarta,
Systir varstu þeim svo góð,
Mynd pau eiga’ og minning bjarta,
Mikla fró á harmaslóð:
Alt til góðs pú vildir vinna,
Varst pvi gleði allra pinna.
Verk pín öll pú vanst i trygð,.
Veitir það oss gleði’ i hrygð.
Vertu sæl! Er sólir gyllir
Sérhvern páskamorgun skær,
Hún oss von og fögnuð fyllir,
Fögru skini á leiðið slær;
Jesús reis af dauðadvala,
Dýrð hann gefur liiminsala
Þeim er trúir; pungt varð hel
Þér, en lífið sælt. Far vel!
Fr. Fr.
Páll.
Saga eftir N. P. Madsen.
(Framh.).
„Hvað áttu að segja? — pú átt að
segja — þú átt að segja eitthvað“.
„Jæja, þá ætla eg að segja, að við
ættum að sjá manninn, áður en við
göngum af göflunum".
„Áður en við göngum af göflunum —
hver er að ganga af göflunum, Berta?“.
„Mór sýnist þú vera að því“.
„ Á sýnist þér það ? En sýnist þér
þá ekki líka, að það sé meira en fárán-
legt þetta altsáman, að, að —?“
„Að hvað?“
„Að heimilið okkar skuli verða fyrir
þessu — þessu, sem sumum getur verið
nógu gott, en sem eg held, að aldrei
hefði þó átt að komast inn á okkar
heimili; það er það, sem eg á við“.
„Hvers vegna þá, Lúðvig?11
„Hvers vegm3?“ Eg hélt eg þyrfti
nú ekki að segja þér það — að minna
þig á það. Vegna — já, hvað á eg að
segja — vegna stöðu okkar — mentun-
ar okkar — vegna samblendni okkar við
aðra o. s frv.
Gamla konan kallaði sér aftur á bak
í stóinum, tók gleraugun og setti þáu
með mestu viðhöfn á nefið, og leit svo
í kringum sig í herberginu stundarkorn,
eins og hún væri að grandskoða eit.t-
hvað. Þetta var alt af hennar vani,
þegar hún ætlaði að segja eitthvað, og
hafa mikið við. Að því búnu tók hún
gleraugun af sér aftur með sama við-
hafnarbragnum og mælti með þykkju-
svip:
„Lúðvig, eg lít nú svo á, að þú sórt
nú einmitt sjálfur búinn að gleyma
„stöðu okkar og mentun", eins og þú
komst að orði, því að menn í okkar
stöðu og með okkar uppeldi ættu ein-
mitt að skilja þess háttar tilbrigði, sem
hér er um að ræða, eða vera að minsta
kosti upp úr þvi vaxnir, að gera mikið