Bjarmi - 01.11.1909, Síða 1

BJARMI
= IÍRISTILEGT HEIMILISBLAÐ ===
III. árg.j lteylíj avík, 1. nóv. 1909. 22. inr
»Eg kenni í bvj ósli um fólk þettaa. Matt. 15, 32.
Kærleiki Krists
°g
vanþakklæti manna.
Héfir þú aldrei tekið eftir hinni
djúpu hrygð frelsara vors yfir þvi,
að menn tóku við gjöfum hans, en
ekki við honum sjálfum?
Það er allrar eftirtektar vert. Eins
og þú veizt, þá var það einn þátt-
urinn í starfi hans að ferðast um og
gera gott. Hann dreifði tímanlegum
áslgjöfum út frá sér lil allra liliða,
læknaði sjúka, lífgaði dauða eða
hjálpaði bágstöddum á annan liált.
Hann sýndi í þessu guðdómlegt ör-
læti.
Hvaða tilgang hafði hann með
kærleiksverkum sínum? Það líggur
i augum uppi. Þau áttu að laða
menn til að vegsama guð og þakka
lionum, og jafnframt því sýna þeim,
að liann væri sjálfur hinn eingetni
sonur föðursins, sendur lil að frelsa
mennina frá syndum þeirra. En svo
muntu Iiafa tekið eflir þvi, að þeir
voru svo fáir, svo sorglega fáir, sem
þágu ástgjafir hans eftir þessuin til-
gangi hans, þó að þeir tæki fegins-
hendi við þeim. Þeir vegsömuðu
ekki guð fyrir þær, og þeir trúðu því
ckki, að hann væri l'relsarinn — eini
hjálparinn í allri neyð, andlegri og
líkamlegri.
Hvernig stóð á því? Það var af
því, að þeir þóLtusl vera góðir, svo
góðir, að þeir æltu laun skilin af
guði fyrir trúmensku sína við liann,
svo rétllátir, að þeir þyrftu ekki guð-
legrar réttlætingar við, eins og eldri
sonurinn í dæmisögunni um týnda
soninn.
Þetta var orsökin.
En nú vissi frelsarinn, að þeir voru
allir týndir synir, ef þeim kæmi eng-
in hjálp að ofan. Þess vegna l'éll
honum svo sárt, svo sárl vanþakldæt
þeirra.
»Sannlega, sannlega segi ég yður;
þér leilið mín ekki, af því að þér
sáuð táknin, heldur af því, að þér
átuð af brauðunum og urðuð sadd-
ir«. (Jóli. 6, 26).
Það er sár tilkenning, sem lýsir
sér í þessum orðum frelsara vors.
Og það er auðvelt að skilja. Það
er fált, scm særir viðkvæma og ást-
ríka lund meira en einmilt þelta. —
Vér gælum fundið nóg dæmi i dag-
legu lifi voru því til sönnunar.
Og þegar vér mennirnir. sem liöf-
um svo lílið af viðkvæmni og ást-
ríki, finnum sárt til þess, ef einhver
tylgir oss af einberri hagnaðarlöng-
un, þá er eigi furða, þö að frelsara
vorn, með allri sinni óumræðilegu
guðlegu viðkvæmni og ástríki, læki
það sárt, þegar fólkið var að hrifsa
til sín ástgjafir hans, en vegsömuðu
hvorki föðurinn né trúðu því, að
hann væri kominn í heiminn til að
frelsa liið týnda.
Hvergi kemur það átakanlegar
fram en í þessu fáorða andvarpi hans
við líkþráa manninn: »Voru þeir ekki