Bjarmi - 15.04.1912, Blaðsíða 3

B JARM I
59
í ljós, var ekki jarðbundið, ekki timabund
ið, lorgengilegt líf, heldur bundið við him-
ininn og eilífðina. Pað var óforgengilega,
eilífa lffið. Sannarlega höfum vér því á-
stæðu til að gleðjast, syngja sigursöngva,
lofgerðar og þakklætissöngva.
Og boðskapurinn, sem vér höfum heyrt,
englaboðskapurinn, sem hljómaði við frels-
arans opnuðu, tómu gröf, er þá einnig
þessu samsvarandi. — Það var ekki löng
prédikun, enda fáir tilheyrendur, nokkrar
konur, sem farið höfðu árla morguns út að
gröfinni, sem þær höfðu verið sjónarvottar
að á föstudagskvöldið, að lokað hafði verið
með stórum steini, og síðan var gröfin inn-
sigluð og varðmenn settir til að gæta henn-
ar alt til þriðja dags. —
Á föstud. langa hafði Jesús dáið og llk-
ami hans verið lagður í gröf og gröfin inn-
sigluð og vandlega gætt hennar af þar til
skipuðum varðmönnum. Á laugardaginn
hvíldi þar líkami hans, En árla páska-
morgunsins fyrir sólaruppkomu, fóru nokkr-
ar konur, sem höfðu þekt og elskað Jesúm,
og voru um þessar mundir í Jerúsalem, út
úr borginni og gengu til grafar hans, til
að líta eftir henni og veita lfkama hins
elskaða meistara hinn sfðasta virðingarvott
og kærleika með því að smyrja hann með
ilmsmyrslum, er þær höfðu með sér haft.
En þegar þær koma að gröfinni, sjá þær ■
að hún er opin, steininum, sem var næsta
mikill, hefir verið velt frá grafardyrunum.
Og við gröfina sjá þær engil Drottins, sem
stigið hafði niður af himni og velt frá
grafardyrunum hinum stóra steini og sezt
á hann ofan. Utlit hans var sem leiftur
og klæði hans hvít sem snjór. En varð-
mennirnir skulfu af hræðslu fyrir honum
og urðu sem örendir.
Þannig er orðuð hin einfalda og háleita
frásaga guðspjallsins um þann atburð, sem
mestur og afleiðingarfkastur hefir orðið á
þessari jörðu. Því að upprisa Drottins
vors og frelsara er grundvallar-atriði vorr-
ar kristil. trúar; þvf að hinn krossfesti,
upprisni, lifandi frelsari er þunga-miðja
kristindómsins. Sannarlega höfum vér því
ástæðu til að gleðjast, lofsyngja á þessari
dýrðlegu hátíð. — Sannarlega er hún sigur-
hatíð og hátíð llfsins og ljóssins.
Það er einkennilegt og sameiginlegt fyrir
þessar tvær stórhátfðir kristninnar, jólin og
páskana, að hin fyrsta prédikun á þeim
báðum er ekki flutt af mönnum, heldur af
englum himinsins. —
Á jólunum boða þeir fögnuð, sem veit-
ast mun öllu fólkinu, það er öllu mann-
kyni, dýrð í upphæðum guði, frið á jörðu,
og velþóknan yfir mönnunum.
Á páskunum boða þeir upprisu frelsar-
ans, og flytja hina fyrstu páskaprédikun
fyrir konunum, sem komnar voru árla morg-
uns til grafarinnar. — Og hvað er svo
innihald þessarar prédikunar? Hún bendir
oss á nokkrar órækar og fullgildar sann-
anir fyrir upprisu Drottins.
Fyrsta sönnunin fyrir áreiðanleik og trú-
verðugleik upprisunnar er það, að hún er
ekki boðuð af mönnum, sem oft getur
skjátlast, heldur af vitundarvottum, sem ekki
gat skjátlast, himinsins heilögu sendiboðum
og sannorðu vottum. Þeir vissu, hvert er-
indi konurnar áttu út að gröfinni, að þær
voru að leita að Jesú, hinum krossfesta. —
»Óttist ekki, því eg veit, að þér leitið að
Jesú, hinum krossfesta. Hann er ekki hér,
því að hann er upprisinn«. — Hann er
upprisinn! — Jesús er upprisinn! Dýrð-
legri boðsskapur hefir aldrei heyrst á þess-
ari jörðu. —
En þó að engillinn vissi, sem vitundar-
vottur, að hann fór hér með sannindi, og
að vitnisburður hans var órækur og full-
gildur sem fullnaðarsönnun upprisuatburð-
arins, þá nefnir hann þó hér jalnframt aðra
sönnun, sem hann veit, að hefir meira sönn-
unargildi en alt annað getur halt. Hann
skýrskotar til vitnisburðar Jesú sjálfs um
þetta. »Hann er upprisinn, eins og
hann sagði«. — Já, eins og hann sagði •,
hann sem korn í heiminn til að vitna um
sannleikann, hafði sjálfur sagt fyrir upp-
risu sína, og það við fleiri en eitt tæki-
færi.
I raun og veru er engin sterkari sönnun
til fyrir upprisukraftaverkinu, en vitnisburð-
ur sjálfs Jesú. Þetta, að hann hafði sjálf-
ur sagt það. — Þótt engir englar hefðu
opinberast við upprisu Krists og ekkert
vottast, þótt Jesús hefði engum opinberast
eftir upprisu slna, þá hefðum vér samt