Bjarmi - 20.12.1918, Blaðsíða 4

180
BJARMI
að yíirvega orð sin nokkru nánar, og
komst þá að þeirri niðurstöðu að
sumt liefði betur verið ósagt, og óef-
að ógætilega talað af prestskonu.
IJví var löngum spáð fyrir lienni
að hún yrði prestskona, en hún hafði
altaf þvertekið fyrir það, þangað til
daginn, sem þau settu upp hringana.
»Nú færðu ekki að dansa oftar«,
hvíslaði kunningjaslúlka þá að henni.
»Og nú verðuðu að sitja eins og
brúða í kirkju á hverjum sunnudegi«.
Hún tók ekki mjög nærri sjer að
snúa baki við glingri og skemtunum •
úr þvi Einar áleit rjett að sneiða hjá
því, þá var sjálfsagt að gjöra það,
og lmn gat ósköp vel gjört það hon-
um lil þægðar, að sitja í kirkjunni,
þangað til úti var.
Hún sinli því engu þó stöllur henn-
ar hentu gaman að »siðavendni« lians
og »sjergæðingshættk(, enda þótt
lienni þætti stundum sjálfri nóg um.
Og nú voru þau orðin hjón, þau
höfðu gift sig um liaustið. Henni
hafði liðið hverjum deginum hetur,
síðan hún kom að Grund. Maðurinn
hennar bar hana á höndum sjer.
Húsfreyjan sá þeim fyrir fæði og
þjónustu, svo ekki átti hún annríkt
að jafnaði. Besla herbergið fengu þau
lil íbúðar.
En henni leiddist livað maðurinn
hennar var oft að heiman. Pegar
hún kvartaði um það við hann, sagði
hann oftast: »Komdu með mjer.
Hjálpaðu mjer lil að húsvitja. Komdu
til sjúklinganna og þeirra sem bágt
eiga, — hjálpaðu mjer lil að vera
góður preslur!«
IJegar hann sagði þetla, fann hún
jafnan til þess að hún hafði færst of
mikið i fang, þegar hún varð prests-
kona. Henni varð litið í spegil, sem
lijekk fyrir ofan legubekkinn. Var
hún annars orðin nokkuð prestkonu
leg? Spegillinn sýndi henni góðlátlegl,
kringlótt andlit, með djúpa brosholu
í annari kinninni. Dökk, fjörleg augu
sögðu hlæjandi: sjerðu okkur ekki,
hlæjum við ekki enn þá? og dökk-
jörpu hárlokkarnir vöfðu liöfuð henn-
ar mjúkir og gljáandi.
Nei, hún var ekki orðin vitund
prestskonuleg enn þá. Þær voru þó
búnar að spá því, slöllurnar heima,
að hún yrði ekki Iengi að fá á sig
»maddömu« svipinn.
Hún hafði ætlað sjer að búast sínu
besta skarti í kvöld, ætlaði að bjóða
öllu lieimilisfólkinu til kaffldrykkju;
og hún ætlaði að vera kátínan sjálf,
öldungis eins og hún væri aftur orð-
in ung heimasæta, en þetla hlaut all
að farast fyrir vegna þessarar barns-
skírnar. Og fyrir bragðið álti hún
engin jól.
Það settu að henni þunglyndisleg-
ar hugsanir og heimþrá, heima var
glatl á hjalla að venju, en hún var
einslæðingur, sem var orðin viðskila
við gleðina.
Hún setlist hjá glugganum og liorfði
út. Veðrið var yndislega fagurl og nú
var tunglið að gægjasl upp fyrir fjall-
ið gegnt bænum; bráðum glóði alt í
fögru tunglskini, sem minti hana á
ýinislegl bæði nýlt og gamalt.
»Komdu úl!« hvíslaði tunglskinið.
»teigaðu táhreinl loíiið. Hristu af
þjer mókið og leiðindin. Fáðu þjer
jólabirtu hjá okkur!« Og hún fann
að hún varð að lilýða.
»Hvað ætli Einar segi, þegar hann
mætir rnjer á förnum vegi?« hugsaði
hún með sjer, þegar hún var að
fara í yfirhöfnina sína.
Hún rataði auðvitað ekkert, en í
svona björlu veðri var ómögulegl að
villast, og alt var betra en að sitja
einsömul heima, og hún fór að hugsa
um hve tómlegt og gleðisnautt lííið
yrði, ef hann kæmi ekki heim aftur.
Og liún sem hafði kvatt hann svo