Bjarmi - 01.03.1919, Blaðsíða 3

BJAR MI
35
til að frelsa þig úr fjötrum Salans,
með þvi að gefa sinn syndlausa lik-
ama i dauðann, svo að þín synduga
sál skyldi lifa. Ó hleyptu honum inn
tafarlaust, nú á þessari stundu, taktu
við hjálpræðinu dýrðlega sem hann
býður þjer, og lilðu glaður í trúnni
á son Guðs. Ef þú gjörir það ekki
nii, getur skeð að það verði síðasta
köllunin sem kemur til þín, — sið-
asta skifti sem hann knýr á dyr
hjarta þins, — síðasta skifti sem hann
býður þjer fyrirgefning og frelsi frá
skelting eilífa dauðans, — síðasta
skifti sem hann býður þjer gleðina
óumræðilegu — dýrð eilífa lífsins.
»Og eins og Móse hóf upp högg-
onninn á eyðimörkinni, þannig á
manns sonurinn að verða upphafinn
til þess að hver sein trúir á hann
glatist ekki, heldur hafi eilíft líf. Því
að eklti sendi Guð son sinn í heim-
inn til þess að liann skyldi dæma
heiminn, heldur til þess að heimur-
inn skyldi frelsast fyrir hann. — Sá
sem trúir á hann dœmist eklci — Sá
sein ekki trúir er þegar dæmdur. því
að hann hefir ekki trúað á nafn Guðs
sonarins eingetna«. Joh 3, 14—18.
»Þó að syndir yðar sjeu sem skar-
lat, skulu þær verða hvítar sem mjöll.
Þó að þær sjeu rauðar sem purpuri,
skulu þær verða sem ull«. Jes. 1, 18.
»En ef vjer játutn syndir vorar,
þá er hann trúr og rjettlátur svo að
hann fyrirgefur oss syndirnar og
hreinsar oss af öllu ranglæti«. I.
Jóh. 1, 9.
» — blóð Jesú sonar lians hreins-
oss af allri synd«. I. Jóh. 1, 7.
Otafur Ólafsson,
trúboðsnemi, pyddi.
*
Ur djúpinu.
Eftir síra Hornbeck í Fredericiu.
Árum saman hafði hann dvalið á
bak við gaddavírsgirðingarnar, en
var nú loksins kominn til Dan-
merkur.
Það var sár hrygðarsvipur á unga
andlitinu hans þegar hann fór að
segja mjer frá æfi sinni og því er
hann þurfti að þola og reyna í ó-
friðnum, — það var saga um þrá og
þjáningar, um heimþrá og söknuð,
um sorgir og sár. Öll árin, sem hann
dvaldi þar, hafði hann ekki fengið
sendingar að heiman nema tvisvar
sinnum. En aumast af öllu var iðju-
leysið; ungir menn heilbrigðir og
hiaustir höfðu ekki nokkurn skapað-
an hlut að gjöra, — það var verra
en allt annað! Hann hafði þó fengist
eitthvað við að slátra hestum uppá
síðkastið, og hann brosli við þegar
hann mintist á ungan Suðurjóta,
læknanema, sem var að rylja upp
fyrir sjer líkskurðarfræði á hest-
skrokkunum.
En svo kom heimferðin, það var
frjálst að fara yfir landamærin, og
þá fjekk hann að sjá ástvini sína
aftur.
Fáum xlögum siðar kom annar
Suðurjóti heim til mín. Heimilið
hans var brennimerkt striðinu. Biæð-
ur hans þrir, hrauslir æskumenn,
voru á meðal þeirra 6000 Suðurjóta,
sem' höfðu fórnað hjartablóði sínu og
æskuþreki fyrir Þjóðverja. Isú hvíldu
þeir allir í fjailægum, gleymdum,
gröfum I
Það, sem hafði stutt og styrkt báða
þessa ungu menn, var lifandi kristin-
dómur — barnsleg trú þeirra. Þeir
voru upp aldir á dýrðlegum kristn-
um heimilum, og það varð hjálpin
þeirra i þrautum og margskonar