Bjarmi - 01.03.1919, Blaðsíða 4

36
B J A R M I
þrengingum. Jeg á brjef frá bróður
þessa manns er sýnir ljóslega hversu
innileg kristin trú fær borið til sigurs
í sjerhverri þraut. Brjefið er yíirlætis-
laust og blátt áfram, og hljóðar orð-
rjett á þessa leið:
»Guðs friður sje með yður! Hjart-
ans þökk fyrir brjefið, það var lengsta
brjefið sem jeg heíi fengið. Þjer haíið
orðið að bíða lengi eftir svarinu, en
kringumstæður mínar liafa ekki leyft
mjer brjefaskriftir fyrri en nú, er jeg
gríp meðdegislivíldarstund, sem jeg
ætti eiginlega að nota til svefns, því
jeg vakti í alla nótt.
í gær fjekk jeg brjef frá elsku
mömmu minni, hún segir mjer að
þjer og aðrir góðir vinir liafi skrifað
henni og auðsýnt lienni samúð og
kærleika á þessum erfiðu sorgartím-
um. Já, sorgin hefir enn á ný heim-
sókt fjölskyldu mína, þegar M. okkar
varð að láta líf sitt á blóðugum víg-
vellinum.
Þjer hljótið að skilja það manna
best hvílíkar tilfinningar slik harma-
fregn vekur í hugskotinu, að frjetla
lát ástríks bróður, sem látinn er i
fjarlægu sjúkrahúsi langt frá öllum
sinum, þar sem engin viðkvæm móð-
urhönd fjekk að lilynna að honum.
Jeg er að vísu talsvert liarðgerður að
eðlisfari, en jeg grjet eins og barn
þegar jeg las brjefið hennar mömmu
og simskeytið: »Dáinn eftir upp-
skurð!« Það var eins og Guð vildi
leyfa mér að gráta sorg mína i næði,
jeg las brjefið um nótlina kl. 1—3,
jeg var á verði í stað fjelaga míns,
sem af einhverjum ástæðum gat það
ekki, og jeg var einn með Guði mín-
um og einn með sára sorg mína.
Sál min engdist sundur og saman
af óumræðilegum harmi þessa kyrru
septembernótt, og mörg spurning
vaknaði í huga mínum: »Hvers vegna
lætur Guð alla þessa sorg dynja yfir
elsku mömmu mína? Hvers vegna
þarf öll fjölskylda mín að þola
þennan harm?« Og mjer lá við að
mögla gegn Guði.
Er það synd að spyrja? Nei, en
það er synd að mögla gegn lifandi
Guði. Þú mannsins barn, sem ert
duft og aska, dirfist þú að krefja
Guð reikningsskapar?
Sorgin má ekki verða að beiskju
eða fánýtu hugarmögli, og Guð gaf
mjer einnig frið og ró og þrótt til
þess að bera liið mótdræga, sem
Guð lætur oss, eflaust í föðurlegum
tilgangi, að höndum bera.
Litla bókin mín: »Líttu á Jesúm,
hvíslar að mjer orðum Jeremíasar
spámanns: »Svo segir Drottinn, jeg
liefi heyrt bæn þína og sjeð tár þín.
(Jer. 31, 3.). Og mamma mín skrifaði
svo örugg og ókvíðin: Látum hvorki
sorg nje kvíða yfirbuga oss.
Já, það er dýrðlegt að elsku bróð-
ir minn fjekk að finna frelsara sinn
úti á vígvöllunum, eða rjettara sagt
Jesús fann hann, nú er hann frjáls
og frelsaður um eilífð. Sálin hans
hefir sviíið í sælu og dýrð burt frá
sárum og örkumluðum sótlheitum
líkama heim lil föðurhúsanna, þar
sem sorgin þekkist ekki. Vertu sæll,
við sjáumst aflur, elsku bróðir, þjer
er vel borgið.
Mjer hefir vegnað vel til þessa,
Guði sje lof; «við eigum erfiða daga
og sjáum mikla eymd, en eigi að
síður verðum við að þreyja og þola.
Guð heldur sinni máttugu vermdar-
hendi yfir ástkæra föðurlandinu okkar.
Með ástar kveðju og Guði falinn.
Yðar einlægur N. N.
Er þetta ekki hróp úr djúpinu?
— En það er einnig áframhald í
trú og trausti á Krisl við Guðs föð-
ur hægri hönd. G. L. þýddi.