Bjarmi - 01.12.1920, Blaðsíða 4

SjÁftMi
e6
Í80
tilfinning. Harka og grimd voru aðal-
einkenni lundar minnar. Mjer var
svölun í, ef jeg fjekk tækifæri til þess
að hefnast á sjálfri mjer eða öðrum.
Það var sem alt ilt hefði safnast að
sál minni og hrakið brott alla hlýju,
alt ljós. En samviskan er lífseig. Þó
hún kunni að liggja í dái um lengri
eða skemri tíma, kemur þar þó um
síðir að hún gjörir vart við sig. Það
getur oft verið ofur smávægilegt sem
vekur hana á endanum. Barnsgrátur
vakti samvisku mína. Jeg hafði svo
sem oft heyrt börn gráta og hlakkað
yfir því með sjálfri mjer, einkum ef
þau grjetu fyrir handvömm eða hirðu-
leysi móður sinnar; aftur á hinn
bóginn gat mjer verið hálfgjörð raun
í að sjá velhirt börn, sem nutu
ástríki og umönnunar móður sinnar.
Ef til vill hefir þetta verið fyrsta
merkið um svefnrof samvisku minn-
ar. Og loksins var það ungbarns
grátur sem vakli hana. Er það minn-
isstæð stund.
Mjer varð reikað fram hjá húskofa
einum í útjaðri stórbæjar erlendis.
Jeg hefi gleymt að geta þess að mjer
tókst að laumast burt frá ættjörð
minni án þess á bæri. Jeg gekk leið-
ar minnar hugsunar og stefnulaust
eins og vant var. Öðruhvoru stund-
aði jeg vinnu í verksmiðju einni ásamt
mörgu fólki öðru af ýmsu tagi. Synd
væri að segja að mjer gæfust þar
mörg tækifæri til alvarlegra hugsana
um ástand mitt, eigi að síður lá
óvenjulega illa á mjer þetta kveld,
jeg var að koma frá vinnunni og
var að velta því fyrir mjer í hvaða
knæpu jeg ætti nú helst að fara til
þess að drekkja þessum óboðnu og
óvelkomnu hugsunum. í sömu svif-
um barst hljóð að eyrum mínum.
Ungbarns grátur. Jeg nam skyndilega
staðar. Betta kom mjer algjörlega á
óvart og truflaði hugsanir mínar á
sjerstaklega óþægilegan hátt. Hljóðið
kom frá hússkriflinu rjett hjá götunni
þar sem jeg stóð, Ekki veit jeg hvers-
vegna jeg fór inn í húsið, en inn fór
jeg, og inni bar þá sjón fyrir augu
min, sem mjer gleymist seint. í stofu-
horninu, ef stofu skyldi kalla, var
eitt rúmfleti, í því lá kona, skinhor-
uð og föl, vafin Ijelegustu tötrum,
og fyrir ofan hana lá lítið barn því
nær allsbert og síhljóðandi, en kon-
an hreyfði hvorki legg nje lið. Við
nánari aðgæslu sá jeg að konan var
dáin. Þá greip mig hrollur og skelf-
ing, sem engin orð fá lýst. Mjer kom
fyrst til hugar að flýja, hlaupa sem
fætur toguðu burt úr þessum dauð-
ans híbýlum, en barnshljóðin ljetu
æ hærra í eyrum mínum. Jeg komst
að raun um að enginn maður var í
kofanum og þegar jeg leilaði til ná-
grannanna, sem bjuggu í svipuðum
híbýlum, var mjer ekki sint, en göm-
ul kona skaut því að mjer að hent-
ugast mundi vera að bera króann til
fálækrastjórans, ef jeg vildi vera að
skifta mjer af þessu. Að líkindum
mundi maðurinn hennar koma heim
einhverntíma bráðum, þó það væri
reyndar vani hans að vera dögum
saman á »túr«, án þess að koma
heim. En mjer fanst jeg hvorki mega
nje geta yfirgefið veslings barnungann,
sem lá þarna við hlið andaðrar móð-
ur sinnar, án þess að auðsýna barn-
inu einhverja hjálp. Jeg fór því aftur
inn í kofann. Jeg tók barnið í fang
mjer og reyndi að vefja görmum þess
betur að horuðum líkamanum. Barn-
ið hætti að gráta og horfði á mig
stórum, skærum barns-augum. Því
augnaráði gleymi jeg aldrei. Jeg las
ásökun og dóm úr augnaráði sak-
leysingjans. Mjer fannst jeg heyra
hrópað: Hvar er barnið þitt?^ Og í
fyrsta skifti í fjölda mörg ár fann jeg
að jeg átti hjarta 1 brjósti, Jeg fór