Bjarmi - 01.12.1920, Blaðsíða 14

190
BJARMI
Lambeth-fundurinn
oe
spíritisminn.
Á næstliðnu sumri, dagana frá 5.
júlí til 7. ágúst var haldinn biskupa-
fundur í stórum stíl í Lambeth-höll-
inni í Lundúnum, þar sem Kantara-
borgar-erkibiskup hefir venjulega að-
setur sitt. Hafa þessir Lambeth-fundir
verið haldnir við og við síðan 1867,
er fyrsti fundurinn var haldinn að
viðstöddum 70 biskupum ensku kirkj-
unnar. Síðan hafa þeir orðið æ fjöl-
sóttari, þó enginn líkt því sem fund-
urinn í sumar — hinn sjötti í röð-
inni þessara Lambeth-funda. Þar
voru samankomnir alls 252 biskupar
hinnar anglikönsku kirkju: frá Eng-
landi og Wales 80, frá Skotlandi 7,
frá írlandi 10, frá Bandaríkjunum í
Vesturheimi 52, frá Indlandi 10, frá
Suður-Afríku 13, frá Kanada 19, frá
Vesturheimseyjum 6, frá Ástralíu 20,
frá Nýja-Sjálandi 3 og annarsstaðar
að 32.
Hafa fundarhöld þessi ávalt þótt
tíðindum sæta, þó ef til vill aldrei
neitt líkt því sem í sumar. Úrskurðir
þessara Lambeth-funda hafa að vísu
ekkert lagagildi fyrir ensku kirkjuna,
en engu að síður hefir ávalt þótt
mikið til þeirra koma, enda var
þeirra í sumar beðið með sjerstakri
óþreyju vegna þeirra stórmála, sem
að þessu sinni voru á dagskrá.
Málunum, sem ræða skyldi á fund-
inum, var skift í 8 flokka og eitt
nefndarálit samið fyrir hvern flokk
mála. í sjöunda flokknum var með-
al annara mála: »Afstaða kristnu
trúarinnar til spíritismans«. »Christ-
ian science«-stefnunnar og »guðspek-
innar«, og mun mönnuin ekki sízt
hafa leikið forvitni á að heyra álit
ensku biskupanna á þessum efnum.
Að þessu sinni skal hjer aðeins skýrt
frá niðurstöðu fundarins um spíri-
tismann, og það þess heldur, sem
einatt er gefið í skyn hjer á meðal
vor, að hann eigi hinni mestu sigur-
sæld að fagna einmitt innan ensku
kirkjunnar.
í upphafi nefndarálitsins er svo að
orði komist um þessi þrjú fyrirbrigði
að þau sjeu »nýtísku villukenningar«
(modern heresies). Lætur það mann
þegar í stað renna grun í hvert
stefni í nefndarálitinu. Álit biskup-
anna er þá líka í fæstum orðum
þetta:
Enginn þessara lærdóma á rót
sína að rekja til meginmáls hinnar
kristilegu opinberunar, enda fjarlægja
þeir fávísa menn og grunnfærna
trúnni. Svo sem trúarleg stefna eða
guðsdýrkunar stefna stendur spíritism-
inn ekki í neinu sambandi við opin-
berunina. Eftir kenningu spiritismans
er lífið hinu meginn beint framhald
lífsins eins og vjer þekkjum það
hjerna meginn, og annað ekki. Þetta
er alveg gagnstætt skoðun kristin-
dómsins, sem með áherslu heldur
því fram, að lífið eftir dauðann sje
fyrir trúaða menn fullkoinið samfje-
lag við Guð. Þegar spíritistar kenna,
að sambandið við dána menn, eins
og þeir iðka það, geri heim andanna
enn virkilegri, þá er því að svara
til þess, að það getur einnig orðið
til þess að hefta þróun trúarinnar er
það leiðir til þess að hið sanna sam-
fjelag við kærleika Guðs í Kristi
Jesú glatast. Spíritisminn gerir aðra
hlið tilveru vorrar að því meginat-
riði, sem alt veltur á og stofnar
henni jafnframt í þá tvísýnu, að
verða einber glapsýn (illusion). Þar
sem svo hjer við bætist, að menn —
eftir kenningu spírilista — eiga ekki
síður á hættu að komast í samband
við vonda anda en góða, liggur í