Bjarmi - 01.03.1921, Side 4

52
BJARMI
inn hafði vikið góðu að honum. Eigi
að siður lagði hann nú leið sína
heim til síra Gunnars.
Hann barði að dyrum, en enginn
kom til dyra. Loks heyrði hann fóta-
tak og fjekk bjartslátt. Ætli það sje
hann sjálfur. Hurðin var opnuð og
ókunnug stúlka kastaði kveðju á
hann ofboð kuldalega.
>)Er — er síra — presturinn
heima?« spurði hann hikandi.
»Já, hann er heima, en hann er
ekki til viðtals«, svaraði slúlkan stult
i spuna.
»Ekki það«, sagði hann ráðaleys-
islega.
»Nei, alls ekki, hann er dauðveik-
ur maðurinn, og það kemur enginn
inn til hans, nema læknirinn og hún
systir hans«.
Honum brá mjög við, og ællaði
að segja eitthvað, en hann kom engu
orði upp.
Stúlkan virti hann vandlega fyrir
sjer. Hann fann, að augnaráð hennar
iskalt og tortryggnislegt hvíldi á hon-
um.
»IJetta voru bágu frjeltirnar«, taul-
aði hann í hálfum hljóðum. »Verið
þjer sælar«. »A-d-í-ö!« sagði stúlkan
og skelti hurðinni hranalega.
»Vinirnir« hans voru ekki fleiri.
Það stóð alveg á sama hvert hann
fór þess vegna. Og svo rölti liann
enn á slað, hægt og þunglamalega,
aleinn út í myrkrið.
Næst kom honum til hugar að
hafa uppi á Páli, gömlum lagsbróður
sínum. Páll var kunnugur í borginni
og gat að líkindum leiðbelnt honum
eillhvað. Vonin glæddist og fótalak
hans Ijettist. Eftir talsverða fyrirhöfn
tókst lionum að finna húsið, sem
Páll átti heima í. Móðir hans kom
til dyranna, þegar Brandur barði á
eldhúsdyrnar. Hún hjelt á Ijósi í
hendinni og bar það upp að andlit-
inu á honum, þegar hann spurði
eftir Páli,
»Nei, Páll er ekki heima? svaraði
hún afundin.
»Ælli hann verði heima seinna í
kvöld?« spurði hann vandræðalegur.
»Nei«, svaraði hún jafn úriil sem
fyr. »Hvað viltu honum eiginlega?«
Hún hvesti augun á Brand, sem
ósjálfrátt hörfaði undan augnaráðinu.
»Eg þurfti að tala við hann um
— um dálílið«, svaraði hann.
»Finna hann, — tala við hann.
Jú, jú, einmilt það!« svaraði konan
og hló kuldahlátur. »Þú hefir víst
ekki verið búinn að tala nóg við
hann, greyið mitt! Eða heldurðu að
jeg þekki þig ekki? ó, jú, maður
kannast við þig! En það skaltu vita,
að þú talar hvorki við Pál minn nú
eða endranær, og jeg held þú sjert
skárst kominn þar sem þú hefir dvalið
nú upp á siðkastið. Snautaðu þangað
ræfillinn!« Og hún skelti hurðinni svo
hart á hæla Brandi, sem smeykur
hörfaði út, að undir tók í húsinu.
Og nú var ekki um annað að gjöra
en þramma þreyltum fótum fram og
aftur um borgarstrætin.
Hann keypti sjer brauðbita í brauð-
sölubúð, og stakk því í vasa sinn og
hjelt svo leiðar sinnar upp i holtið,
þar sem vjer hittum hann fyrir
stundarkorni.
Pað leið óðum að nóttu. Átti hann
að láta fyrir berast í hollinu um nótl-
ina, eða átti hann ekki lieldur að
þiggja boð fangavarðarins, sem sagði
við hann að skilnaði, að ef hann
yrði í vandræðum með gislistað um
nótlina, mælti hann koma til sín
aflur og hýrast í klefanum um nótt-
ina. Hann hafði þá verið öruggur og
hugsað, að þess mundi hann ekki
þurfa, en nú sá hann engin önnuFúr-
ræði. Hann borðaði brauðbilann sinn
og lagði svo á stað til fangahússins.