Bjarmi - 01.11.1921, Blaðsíða 3

BJARMI
187
uppreisn, orsökin var að kægrimenn
höfðu brotist til valda.
Eitt kvöld skutu uppreisnarmenn-
irnir 12 yfirforingja skamt frá okkur.
Það kvöld mun mjer jafnan minnis-
stætt verða. Það var niðamyrkur úti
og sallarigning, það var líka myrkur
inni, við köfðum ekkert ljós, — nema
þegar brá fyrir glampa af skotunum.
Nóttina áður en jeg íór aflur til
baka til Danmerkur gisti jeg i stúdenta-
beimili nál. Stettiner-járnbrautarslöð.
Framkv.stj. K, F. U. K. Norðurlanda-
búa í Berlín var með mjer. Við böíð-
um liafl margt fyrir stafni og vorum
bæði þreyttar og svangar þegar við
komum til næturslaðar okkar. Við
bpðum um mat, en okkur var svarað,
að það liefði ekki neitt afgangs, ekki
einu sinni þurt brauð. Svo liug-
kvæmdist okkur að biðja um heilt
vatn. Það var ágætt ráð, okkur lil)rn-
aði svo vel á því. .leg bafði dálítið
vasaljós bjá mjer, en þegar jeg bafði
lýst inn í skápana og undir rúmin í
kerberginu olckar dó ljósið. Við bátl-
uðum f kolamyrkri. — Jeg flulli
böfðalagið inilt til þess að vera í
minni hættu, ef skotið yrði inn um
gluggann. Það er eiginlega undarlegt,
bvað maður verður rólegur, þegar
veruleg bætla er á ferðuni.
Þegar við vorum komnar í rúmin
og höfðum skrafað saman dálitla
stund, var barið að dyrum bjá okkur.
Okkur hægðist mikið þegar við heyrð-
um, að það væri stofustúlkan. Slall-
systir mín opnaði hurðina og stúlkan
kom inn með dálítið kerli í annari
hendi og disk með nokkrum sneið-
um af þurru brauði í hinni. Hún sagði
að þetta væri skamlurinn sinn þann
dag, og að bún vildi biðja okkur að
gera svo vel og borða hann. Hún
hafði geymt þessar brauðsneiðar af
því að liún hafði fengið dálitið meira
af öðrum] mat en hún var vön.l Nú
hafði henni runnið svo mjög til rifja,
að við urðum að fara svangar í rúm-
ið, að hún gat ekki háttað, fyr en
hún hafði laumast til okkar með
þetta.
Kærleiksgjöf þessarar óþektu þýsku
vinnukonu gleymi jeg aldrei. Jeg
minnist þess, að þegar þessi atburður
barst einu sinni í tal á milli okkar
Alfred Povlsens, skólastjóra í Ryslinge,
sagði bann: »Já, svona eru nú mann-
eskjurnar«. Við notum annars þá
setningu oftast þegar við erum að
barma okkur yfir hvað heimurinn
sje vondur, og okkur gleymist þá oft
í þessum svartsýnisköstum — að
svona góðar geta manneskjurnar líka
verið.
Næsla dag fjekk jeg með herkjum
farseðil til Danmerkur. Á járnbraut-
arstöðinni sögðu yfirmennirnir við
inig, að vel gæti átt sjer stað að
skolið yrði á lestina, jeg svaraði þeim
að maður gæti alveg eins átt á bættu
að verða skolinn á götunum i Berlín
og kváðu þeir það satt vera. Jeg
komsl heilu og böldnu til Danmerk-
ur. —
Kvöldið, sem jeg kom aftur til
Hafnar, (21. mars) bafði Ólafía Jó-
bannsdóllir talað í staðinn fyrir mig
á fundi aðaldeildar K. F. U. K. Stúlk-
urnar í skrifstofu K. F. U. K. sögðu
mjer, að hún hefði verið dauðbrædd
um, að jeg myndi verða rnyrt i Ber-
lín, og liún bafði gert þær svo skelk-
aðar — því þær kjeldu víst að hún
vissi meira en alment geristl — svo
þær þóltust mig úr kelju heimt liafa.
Petla var dálílið af endurminningum
mínum úr þeirri ferð.
Mikið befir alt breysl lil batnaðar
í Þýskalandi á þessum 18 mánuðum,
sem eru liðnir síðan. Jeg sá breyt-
inguna strax, þegar jeg kom til
Warnemúnde. .Fyr voru járnbrautar-
klefarnir svo óbreinir að þeir gljáðu