Bjarmi - 01.11.1921, Blaðsíða 7

BJÁRMI
191
Varfærni er mjög nauðsynleg við tii-
raunir spiritista. Menn eiga að fara til
þeirra með helgum tilfinningum eins og
til kirkju. Djöfulæði er sannreynd. Sálar-
rannsóknir sanna par skoðun Krists.
Nýguðfræðin grefur á hinn bóginn grund-
völlinn undan trúnni á [Krist. Pví ætti
kristin kirkja að vera þakklát spiritis-
manum.
Spiritisminn hefir eytt trúnni á eilífa
glötun og óverulega grafartilveru til efsta
dags, kirkjan ælti að vera pakklát fyrir
það eins og fleira frá spiritismanum.
Viðburðirnir á ummyndunar fjallinu var
andabirting eins og hjá spiritistum (spir-
tistisk Seance).
Ræðumaöur bjóst við andatrúar end-
urbót eða siðabót innan kirkjunnar.
Dómpvófastur Martensen — Larsen (frá
Hróarskeidu) tók pá til máls og þótti
nýjatestamentisskýring prófessorsins at-
liugaverð, í N.t. er ekki verið að lala um
sálir framliðinna (i slíku sauibandi). And-
arnir, sem um er talað, eru ekki sálir
framliðinna. Hefði Pált verið spíritisti,
liefði liann ekki skrifað eins og hann
gjörði til safnaðarins í Korintu í upp-
risukapítulanum (I. Ivor. 15.). Par er ekki
vikið að sálum framliðinna. Jesús leiðbeinir
aldrei til samlals við sálir framliðinna.
Mjer værí ómögulegt að fara pann veg,
sem spíritisminn bendir á. Og mjer er
óskiljanlegt, að preslur skuli kœra sig um
slikt1). Spíritisminn prjedikar ekki aftur-
hvarf og trú. Meðalgöngumenn opinber-
unarinnar i N.testam. voru heilagir menn,
en pað eru miðlar nútimans ekki. Bókin
Raymond eftir Oliver Lodge er lirœðileg
(skrækkelig). Vjer erum fúsir til að læra
al' sálarrannsóknum, en vjer kærum oss
ekki um samband við tramliðna vini eftir
peirra aðferðum. Pegar á alt er litið,
mun spíritisminn naumast verða til hjálp-
ar heldur til sundurdreifingar. Aðalkjarni
N.testam. er Kristur og Guð í honum.
Vjer vitum ckkerl annað oss til sálulijálp-
ar en Jesúm Krist og hann krossfestan.
Prófessor Har. Nielsson taldi petta alt
trúarkreddukerfi og lcannaðist ekki við
að hafa sagt að andarnir í N.testam. væru
sálir framliðinna. En komi það í ljós að
þeir andar, sem vjer komumst i samband
við, sjeu sálir framliðinna vina vorra,
livað þá?
t) LeturbreyUugar hjer.
Sira Einar Olsen, frá Nasaretkirkjunni,
sagði að prófessor H. N. hefði verið að
reyna að koma spíritisma inn i N.testam.
og skýrt pað algerlega ótilhlýðilega.
Kristur er ljós heimsins og annað purf-
um vjer ekki.
Pegar hjer var komið, tóku áheyrendur
að tala fram í, hlæja og ókyrrast rnjög,
svo auðsætt var að árangurslaust var að
haida umræðunum áfrarn.
Prófessor H. N. sagði við umræðurnar
að honum bæri ekki að finna að við
presta annarar pjóðar. Vjer vitum ekki
hvort þetta átti að vera tilraun til að
draga úr aðfinningum við hann sjálfan.
En urn pað leyfum vjer oss að segja, að
sú regla kann að eiga við, ef prestar
annarar pjóðar gæta heimahaganna einna,
og ráðast ekki á oss í ræðu eða riti, en
komi þeir liingað, verða þeir að sætta
sig við »kritik«, og gagnvart prófessor
H. N., sem er bæði guðfræðingur og
prestakennari, verður hún hvergi mjúk-
hent nema meðal spíritista«.
í sama tölublaði er ritstjórnargrein, er
heitir: sKirkjan, vísindin og spíritisminn«.
Par er talsvert vikið að fyrirlestrum H.
N. i Danmörku um andatrúarfyrirbrigð-
in á íslandi. Hefir Haraldur gert mikið
úr að »biskup íslands« (Hallgr. Sveins-
son) ánetjaðist í það mál í veikindum
sínum, og það hefir Kristilegt dagblað,
eins og mörg önnur dönsk blöð, skilið
svo sem núverandi biskup ísiands liefði
andatrúarfundi heima lijá sjer — og er
alveg ráðalaust yfir peim ósköpum. Tveir
góðkunnir Reykvíkingar sneru sjer sam-
dægurs til ritstjórans og sögðu lionum
hið sanna i þessum efnum, og leiðrjetti
hann svo í næsta blaði, biður afsökunar
á að hafa borið biskupi Jóni Helgasyni
slíkt á brýn og segir liver biskupinn liaii
verið, sem II. N. sje að tala um. — Um
H. N. sjálfan segir liann meðal annars:
»Menn geta ekki annað en orðið forviða
á þessum guðfræðing, bæði sem vísinda-
manni og prestakennara.' Andatrúarfram-
koma lians er ekki í góðu samræmi við
pau hlutverk. Jafnvel blaðið »Pólitiken«
sjer pað og skrifar:
»Pað er að eins dálitið erfitt að skilja
hvernig hann getur verið bæði háttsettur
meðlimur þjóðkirkju og særingamaður
(Aandemaner)«.
»Kristilegt Dagblað segir siðar i sömu
grein: