Bjarmi - 01.11.1921, Blaðsíða 5

B JARMI
189
aði yfirhöfuð nokkuð, en mjer fanst
og hefir oft fundist, að jeg standa
þar augliti lil auglilis við alskygnan
dóinarann, hinn eina, sem sjer rjett
og metur öll manna verk bæði góð
og ill. Og þá fann jeg einnig betur
en fyr að líf mitt var spilt og saurgað
synd. — —
Síðnn hefi jeg fiækst land úr landi,
og sjeð margt og heyrt, en ekki hefir
mjer tekist að gleyma barnsaugunum,
er mændu ótlaslegin á mig, eða að
útrýma lil fulls hugsunum þeim, er
þau vöklu með mjer«.
Hjer þagnaði gamli maðurinn. Frá-
saga hans hafði snortið mig mjög.
Var jeg búinn að íinna föður minn?
Var það mögulegl? Jeg þóttist þess
fullviss að ungbarnið, sem liann
hafði verið að segja mjer frá, var jeg
sjálfur. Átli jeg að segja honum frá
því? Mundi það gleðja hann eða
hryggja? Eða mundi það valda hon-
um of mikillar geðshræringar? Jeg
var að velta þessu fyrir mjer, þegar
hann leil á mig döprum, tárvotum
augum. »En ef það hefði verið barnið
mitt?« mælti hann í veikum róm,
»og jeg hefi ekkert skeytt um það —
ekkert hjálpað því«.---------Þá laut
jeg ofan að honum, tók um báðar
hendur hans og sagði svo rólega sem
mjer var unt: — Barnið, sem þú
varst að tala um áðan — er — er
jeg sjálfur«.
Það var eins og hann ætti örðugt
með að átta sig á þessu. Hann horfði
á mig þegjandi stundarkorn, augu
hans hvíldu á mjer með ósegjanlegri
óttablandinni hrjTgð, en svo fóru tár-
in að renna ofan kinnar hans og
hann þrýsti mjer að brjósti sínu. —
Getur það skeð — er það mögulegt
— ert þú — drengurinn minn? í*að
hlýtur svo að vera. Svipurinn þinn
— svipurinn hennar — ó, hvað þú
ert líkur henni. — Þetta hlaut svo
að vera. Æ, en hvar er hún sjálf?
Lifði hún enga gleðistund — átti
hún ekkert annað en smán og harm?
»Berum ekki áhyggjur út af því«,
sagði jeg. Hinn sami Guð, sem leitt
hefir vegi okkar sainan, sjer og henni
farborða — alt er á valdi hans«.
»Satt — það er satt, drengurinn
minn«, sagði hann. »Vegir hans eru
vísdómur og gæska«.
Hann lifði rúman mánuð eftir þetla.
Mjer verður sá tími ógleymanlegur og
dapurt virtist mjer lííið daginD, sem
hann var borinn til grafar.
Að öllu þessu liðnu tinst mjer það
vera fagur draumur, að jeg hefi not-
ið ástriki föður mins, jeg hlýt víst
bráðlega að vakna munaðarlaus að
venju. En jeg finn að endurminning-
in um hann horfinn veitir hlýinda-
straumum að hjarta minu, og hlúir
þar að vorblóuiunum, sem þjer gróð-
ursetluð þar fyrstur manna.
Þegar jeg lít til liðins tíma, fyllist
jeg undrun og aðdáun yfir handleiðslu
Guðs á högum minum; framtíðina
fel jeg honum, sem ávalt hefir hjálp-
að mjer og stutt.
Eitt er það þó, sem veldur mjer
hrygðar, og i sambandi við það spyr
jeg sjálfan mig oft: Hvar er hún
móðir mín? En þeirri spurningu fæ
jeg vist aldrei svarað. Veslings ógæfu-
sama móðir mín! ó, að hún vissi
um náð Guðs og hjálp! Jeg vildi
hún vissi hvað Guð hefir hjálpað
drengnum hennar! En mjer þýðir
ekki að brjóta heilann um þetta efni.
Guð veri henni líknsamur, þess bið
jeg oft.
Áður en langt um líður bregð jeg
mjer til Islands. Berið systur yðar
kveðju frá mjer, ef hún man eftir
mjer. Hvað mjer sárnaði, þegar hún
trúði henni Jónu!