Bjarmi - 01.11.1921, Blaðsíða 4

188
BJARMI
og járnbrautarþjónarnir voru í verstu
fatagörmum. Nú voru Vagnklefarnir
hreinir og járnbrautarþjónarnir vel-
klæddir eins og fyrir stríðið. Fyrstu
nóttina, sem jeg var í Berlín, gisti jeg
í hóteli K. F. U, M. (Hospiz Michael)
í Wilhelmsstrasse 24. í mars 1920,
þegar jeg kom þar síðast, var þar
mjög óhreint eins og alstaðar ann-
arsstaðar, því vesalings fólkið hafði
enga sápu.
Nú var alt prýðilega hreint, jeg
hafði fyrirlaks herbergi, það kostaði
40 mrk. (þ. e. 2 danskar krónur).
Jeg get mælt það besta með þeim
gistingarstað. Fyr var neyðin dæma-
laus. Nú get jeg ekki sjeð vöntun á
neinu nema sykri og smjöri.
Þjóðverjar eru iðjusamir og dug-
legir og þótt ok það, sem hvítir á
herðum þeirra, sje þungl, munu þeir
þó hrisla það af sjer fyr en nokkurn
Vai'ir. [Framh.].
Heimilið.
Deild þessaannast Guðrún Lárusdóttlr.
V- .............—4
Hvar er bróðir þinn?
Saga eftir Guðrúnu Lárusdótlur.
Jeg hlýddi þegjandi á orð konunn-
ar; þótt jeg skildi ekki alt sem hún
sagði, skildi jeg samt nóg til þess að
vita að hjer var um glæp að ræða;
og þeirri hugsun laust sem leiptri í
mínum, að jeg væri sjálfur valdur að
glæpnum.
Hvort konan hefir sjeð að mjer
brá, veit jeg ekki, en jeg man að
hún horfði hvasst til mín sem allra
snöggvast, svo hjelt hún áfram að
hagræða unga barninu, sem hún
velti alla vega í kjöltu sipni.
Hún ljet dæluna ganga; »þjer
hefðuð átt að sjá hann þegar hann
kom í mínar hendur. Sá var nú ó-
burðugur, skinhoraður — hálfdauður.
Og svo heldur hreppsnefndin hjerna
að jeg geti fitað hann fyrir skitnar
20 krónur um mánuðinn!«
»Hvernig atvikaðisl þetta með
barnið? »spurði jeg hikandi«.
wÞað fanst úti á víðavangi krakka
greyið. Smalinn á (Irund var að hóa
saman kindum, og rakst á þetta
undir steini.
»Hefirmálið ekki verið rannsakað?«
spurði jeg.
»Jú, jú, svo álti það að heita: En
það hafðist lítið upp úr því. Hjer
kemst aldrei neitt upp af því, sem
þörf er á. Enginn veit neitt og svo
fellur málið niður, þegar menn eru
hættir að tala um það. Vitanlega er
margt og mikið skrafað«.
»Og grunur lagðist á einhvern
sjerstaklega?« spurði jeg.
»Já og nei, eftir því hvernig á er
litið«, svaraði konan. »Hjer úði og
grúði af síldarveiðarfólki úr öllum
áttmn, og jeg held flest af því hafi
fengið svipað orð, þótt sumar stúlk-
urnar sköruðu fram úr hvað fram-
ferði snertir. En svo hvarf það alt
silt í hvora átlina, enginn vissi hvert.
Barnunginn sá arna ber þess ljósastan
voltinn hvernig hegðunin þess var«.
Hún stóð upp og lagði barnið í
rúmið.
Jeg var sem þrumulostinn. Þegar
konan var farin burt úr herberginu,
gekk jeg að rúminu og fór að virða
barnið betur fyrir mjer. Andlitið var
fölt og vesaldarlegt og barnsaugun
lilu við mjer angistarfull og syrgj-
andi: — Eru allir menn vondir — á
enginn þeirra kærleiksneisla til handa
örsmáu barnshjarta? Jeg vissi varla
livað jeg hugsaði þessi augnablik
hjá litla barninu eða hvort jeg hugs-