Bjarmi - 01.03.1922, Blaðsíða 5
B JARMI
37
ur um, að það er máltur guðs, sem
hér er með í verki.
Þegar Hickson fyrir mánuði siðan,
fór á gufuskipi frá Hankow til Chang-
slia í Hunan, þá byrjaði skipstjórinn
enski að masa við hann undir kveld-
verði. Hann sagði: »Eg hefi heyrt
um athafnir yðar, en þér skuluð eigi
ímynda yður, að eg hafi nokkra trú
á þeim. Það er náttúrlega helber hé-
gómi altsaman«. Nú. Hickson sagði
litið við þessu, en þá er skipstjóri
síðar um kveldið sagði honum, að
axlarliðurinn á sér væri stirður og
þetta hefði þjáð sig í mörg ár og ylli
þvi að hann hefði eigi full not þess
handleggsins, þá spurði Hickson hann
hvort honum væri á móti skapi að
hann bæði fyrir honum. Já, víst
mætti hann það, ef hann héldi að
það yrði til gagns. Nú lagði Hickson
hendur á sjúka staðinn og bað fyrir
skipstjóranum. Og mikil og fagnað-
arfull var gleði og undrun skipstjóra
þegar hann fann hvernig öxlin varð
alt í einu heil, svo að hann gat rétt
handlegginn alveg upp. Fögnuður
hans var svo mikill að hann fór á
allar samkomur Hicksons í Changsha
og fékk mikinn hluta af útlenda
kaupsýslufólkinu þar lil að koma
með sér.
Þarna í Changsha var meðal sjúkl-
inganna, er leituðu sér heilsubótar,
einn holdsveiklingur, er í mörg ár
hafði kristinn verið og tilheyrir söín-
uði norska trúboðsins. Hann var mjög
veikur, allur með sárum og átti erfitl
með að ganga. Hann var borinn á
fyrsta fundinn og aftur heim á trú-
boðsstöðina. Daginn eftir fanst hon-
um sér hafa batnað svo, að hann
gæti ekið á fundinn. En þegar hann
kom út af fundinum var hann svo
hraustur, að hann tók sig til að
ganga til baka sem er hálfrar stund-
ar leið. Fegar hann kom heim hitti
liann einn af kvenlrúboðum vorum
og sagði við hana: »Viltu sjá mátt
guðs?« Svo sveiflar hann til hand-
leggjunum og stökk út yfir völlinn.
»Og nú get eg sungið«, sagði hann,
»eg sem í mörg ár hefi eigi getað
sungið«. Og all kveldið gekk hann
hugglaður fram og aftur í götuka-
pellu vorri og söng sálma. Síðar fór
hann burl til heimkynna sinna og
var þar skoðaður af lækni, sem lýsti
því yfir, að honum væri að fullu
batnað.
Það mætti telja upp íleiri dæmi,
en eg er hræddur um að þetta sé
orðið of langt mál. Að vissu leyti er
það heldur eigi þessi árangur sem
mest hefir hrifið oss. Það er mest
hreif oss, var Hickson sjálfur. Hann
er svo algerlega náttúrlegur og heil-
brigður kristindómur hans. Maðurinn
er laus við alla tilgerðartilfundninga-
semi og leiðslufulla áhrifaviöleitni. Þá
eru ræður hans merkilegar. Þær sýna,
að hann er fullur af heilögum anda
guðs. Lika má nefna óbeit hans á
sértrúarflokkum og ina föstu kröíu
hans um að þessu starfi sé haldið
innan almennu kirkjunnar. »Einung-
is með því að endurvekja ina and-
legu lækningagáfu mun kirkjan geta
að fullu leyst það verkefni af hendi,
sem drottinn hennar hefir fengið
henni«, segir hann.
Kuling Kiangsi, China, 21. júli 1921.
Birger Sinding.
Jóhannes L. L. Jóliannesson
þýddi.
* *
Höf. þessarar greinar er oss ókunnur,
en timarilið »For Kirke og Kultur«, sem
greinina flutti liðið haust, er mjög var-
kárt gagnvart 'öllum kraftaverkasögum,
hefir aldrei fyr, svo vjer munum, minst
á slíkt, enda þótt lækningar með fyrir-
hænum sjeu ekki mjög fátíðar i Norvegi
sem víðar á Norðurlöndum. Að norski
kristniboðinn sendir greinina til þessa