Bjarmi - 01.03.1922, Blaðsíða 13

fi J A R M t
•15
Hvergi í lýðs njc láða kynning
landinn gleymir hver hann er,
segir skáldið.
Ættjarðarástin vermir ílest ljóðin,
en kaldranaleg heimsskoðun verður
ekki eins nöpur og ella mundi.
Mörg eru spakmælin, ekki síst í
»Einræður Starkaður«, t. d.:
»Sjálfdæmi á engin æfi nje tíð.
í eilífð sín leikslok á maður og siður.
. . Bölið sem aldrei fjekk upþreisn á jörð
varð auðlegð á vöxtum í guðanna ríki«,
()g vel kveður hann til móður sinnar:
»En hæri jeg heim mín brol og minn harm
þú brostir af djúpum sefa. —
Pú vógst upp björg á þinn veika arzn;
Þú vissir ei hyk nje efa.
í alheim jeg þekkti einn einasta barm,
sem alt kunni að fyrirgefa«.
Múhameds Aag, eftir Agnes Clausen,
úlg. Dansk Kirke-Mission í Arabien,
Det d. Missions selskab og Teltmis-
sionen 1921. ÖU þessi íjelög reka
kristniboð hjá Múhamedslrúarmönn-
um, og eru með þessari bók og Ko-
ranens Aag eftir sama höf., að sýna
livernig á því gelur staðið að sjö-
undi hver jarðarbúi skuli ákalla Mú-
hamed, og hversvegna lærisveinar
Krists verði að bjóða þeim hjálp
sína. — Eru bækurnar mjög fróðleg-
ar og aðalefni þeirra væri flestum
lesendum vorum nýr fróðleikur.
Ársrit hins ísl. Fræðafjelags, (i. ár,
1921. Kostar á íslandi lil 1. nóv. þ.
á. 4 kr. en annars 6 kr. — Eins og
að undantörnu flytur það margbreytt-
an fróðleik: Kaflar úr Fornsögu Ausl-
urlanda (með 9 myndum), eflir Þorv.
Thoroddsen, halda áfram. Valdimar
Erlendsson, læknir í Friðrikshöfn,
skrifar um Vendilsýslu, langa grein
með 28 myndum, er þar greinilega
sagt frá mörgu, en vel hefði hann
mátt vera fjölorðari um trúmálin, því
þau grípa mjög inn í hagi Vendiibúa,
Ritstjórinn, Bogi Th’. Melsted, magist-
er, skrifar um Verðlaunasjóð vinnuhjúa
og fjölda smágreina (með myndum),
einkum um ýmsa merka menn, og
þýðir 2 langar greinar, aðra eftir dr.
H. Lundborg um Verksmiðjuiðnað
og þjóðarheilsu, og hina eftir dr. Us-
sing bankasljóra, um Mannfjelags-
fræði. Það er óhælt að mæla með
Ársriti Fræðafjelagsins.
*4
Svafa litla.
(IVlinningarorð.)
---—%—
»Ofl deyr í haga rauðust rós«.
Mjer flugu þessi orð í liug þegar
jeg stóð hjá liinsla beði Svöfu litlu,
og virli fyrir mjer fölnuðu rósina,
sem lá þar. Rósina fögru, sem svo
margar vonir voru tengdar við, —
ljúfa barnið fagra, sem átti svo blíða
lund og bjarlan svip. Hún var korn-
ung, að eins 11 vetra, og frek tvö
seinustu árin átti hún í höggi við
harðá sjúkdómsraun. .leg sá hana í
fyrsta skifti í sjúkrahúsi. Mjer varð
starsýnt á barnið. Augunum hennar
djúpu og dökku gleymi jeg aldrei.
Jeg heimsólli liana siðar, þegar kom-
ið var að kveldi þessa lífs, augun
hennar ljómuðu ávalt af gleðirini og
friðnum, sem trúnaðartrausl barnsins
á Guði gefur. Mörgum verður hún
minnisstæð, litla stúlkan, sem bar
þungan þraulakross án möglunar.
með sannri lietjulund, litla stúlkan,
sem varðveilti til hinslu stundar hýra
svipinn sinn. Kraftur Guðs birtist í
veikleik hennar. Hversu þjáð sem
hún virtist, sagði hún þó jafnan að
sjer liði vel. »Guð er hjá mjer og
Jesús Kristur, og þá liður mjer vel«,
sagði hún. Og ávalt álti hún blilt og