Bjarmi - 01.03.1922, Blaðsíða 11

BJARMI
43
í friði lál mig hverfa heimi frá;
þitt hjálpræði min augu láttu sjá;
til eilífs dauða dæmdur þræll jeg var,
cn Droltinn Jesús mínar syndir har.
Að því búnu mælti hann veikum
rómi: »Sannlega hafa þessar einföldu
hendingar verið skilaboð guðlegs
friðar og huggunar til hjarta míns í
þessum veikindum mínum; huggar-
inn, Guðs góði heilagi andi, hefir
mint mig á þær cftir marga dimma
og þunga daga«. — — —
Meðan jeg var að segja þessa sögu
í Sl. Pálskirkju í Halifax, þá varð
mjcr lilið á herramann einn gamlan,
sem sat gegnt mjer í lokuðum slóli;
jeg sá að lionum brá við söguna;
jeg sá cigi belur en hann tilraði all-
ur og undarleguin ljóma brygði fyrir
í augum hans; en mest fjekk það á
hann, þegar jeg sagði frá unga her-
foringjanum.
Þegar búið var að syngja sálminn
eftir prjedikun, gekk jeg inn í skrúð-
húsið, en óðara en jeg var þangað
kominn var drepið á dyrnar; gamli
herramaðurinn var þá þar kominn,
bersýnilega titrandi af geðshræringu,
og mælli:
»Hvaðan er yður komin þessi
saga?« Jeg sagði honum, að jeg hefði
lesið hana i riti eftir einn af hinum
yngri rithöfundum vorum, og ril hans
væru einmitt svo víða lesin. Pá sagði
herrainaðurinn mjer eflirfarandi sögu
með lárstokknum augum:
»Pegar jeg var á yngra aldri, ljel
jeg mjer öll trúarbrögð í Ijettu rúmi
liggja. En einu sinni varð mjer geng-
ið inn í gamlan kirkjugarð á Nýja-
Skotlandi. Sá jeg þar gamlan, fallinn
legstein og velti honum við af for-
vitni; þá sje jeg að á steininn voru
liöggnar. fjórar hendingar. Pað var
vers, sem sýndi mjer svo greinilega,
sem auðið cr, veg sáhihjál[jarinnar.
Petta varð til þess, að jeg snerist lil
trúarinnar á Krist; síðan eru nú liðin
50 ár og á þeim árum hefi jeg fyrir
náð Guðs helgað Kristi líf mitt. En
versið var á þessa leið:
í friöi lát mig hverfa heimi frá;
pitt hjálpræöi mín augu láttu sjá;
til eilifs dauða dæmdur Jiræll jeg var,
en Drottinn Jesús mínar syndir bar«.
Og síðan sagði hann: »Þjer getið
nú gert yður í hugarlund, hversu
forviða jeg haíi orðið og glaður um
leið, er jeg heyrði yður segja söguna
af þessu versi, því að þá rifjuðuð
þjer fyrir mjer um leið hið undur-
samlega ráð, sem Drotni þóknaðist
að nota lil að bjarga sálu minni«.
Eigi löngu síðar var sent lil mín,
og var jeg þá beðinn að vitja gamla
herramannsins, því að nú væri hann
sjúkur og altaf drægi af honum meira
og meira. Jeg gerði sem hann bað.
Rjett fyrir andlitið lók hann áslúð-
lcga í höndina á mjer og bað mig
að gera dálítið fyrir sig, þar sem jeg
væri presturinn lians; en það var
bón hans, að jeg segði söguna af
versinu yfir kislunni hans við jarðar-
förina; kvaðst hann biðja þess í
þeirri von, að bæn deyjandi manns
kynni að verða heyrð, og að versið
mætti verða mörgum, mörgum öðr-
um til eilífrar blessunar.
Skömmu síðar dó hann. Mikið
fjölmenni fylgdi honum til grafar og
þar á meðal margt af mikilsháltar
fólki. Jeg sagði söguna yfir kistunni,
eins og jeg liafði lieilið. Allir hlýddu
á söguna af versinu í djúpri þögn
og athygli, versinu, sem vakið hafði
fjóra menn til nýs lífs með Kristi i
Guði. Jeg lauk sögu minni með því
að lýsa því yfir, að það liefði verið
hinzta ósk og bæn þessa ástsæla
gamla manns, að minningarorðin,
sem mælt væru yfir kistunni hans,
að öllum viðslöddum áheyrandi,
mællu verða sálum þeirra til eilífrar