Bjarmi - 01.11.1923, Page 3

É J ARMI
191
Og á hverju kvöldi sofnaði jeg hjá
mömmu, í faðmi hennar.
En svo hætti mamma að bera mig
á bakinu. Hún lá bara aðgerðarlaus.
— Jeg segi það eins og það kom
mjer þá fyrir sjónir, þótt jeg viti
betur nú. Jeg grjet mikið um það
leyti. Held næstum að jeg hafi altaf
verið grátandi. Jeg skreið upp í rúmið
til mömmu og grjet, þangað til jeg
sofnaði.
Svo eitt kvöldið fjekk jeg ekki að
fara upp í rúmið til mömmu. Jeg
varð bálvond og öskraði af öllum
mætti, en samt var mjer bannað að
koma til mömmu.
Það kvöld komu svo margir ó-
kunnugir. Og allir settust niður og
fóru að gráta og veina. Jeg hætti
sjálf að gráta, svo hissa varð jeg.
Svo tóku þeir mömmu og vöfðu
um hana voðum, alveg upp yfir höf-
uð, og lögðu hana á mottu á gólf-
inu. Par lá hún og hreyfði sig ekki.
En allir grjetu kringum hana —
grjetu alla nóttina. Þeir elduðu sjer
mat og átu, og svo tóku þeir til að
gráta aftur. En nú grjet jeg ekki
framar, því jeg var svo yfirkomin af
hræðslu.
Tveir langir dagar liðu. Altaf lá
mamma hreyfingarlaus á gólfinu. Og
ekki fjekk hún mat heldur. Allir aðrir
átu, en hún fjekk ekki neitt.
Jeg var víst ekki meira en 3 eða
4 ára þá. Samt man jeg þetta alt
svo vel.
Svo komu enn fleiri menn, og þeir
tóku mömmu og bundu hana á langa
fjöl. Þá orgaði jeg hástöfum og ætl-
aði að reyna að bjarga henni. En
þeir hjeldu mjer fastri.
Svo tóku einir tveir undir hvorn
enda á fjölinni og báru mömmu út
úr húsinu. Við heimamenn fórum á
eftir, og nú var haldið upp langa og
bratta brekku.
Þegar upp kom á brekkuna, var
mamma lögð niður á jörðina og
fóru sumir að elda mat, en aðrir
tóku til að grafa niður í jörðina.
Það var löng röð af matarpottum út
um alla brekkuna. Og svo fóru allir
að jeta. Nema jeg — jeg hafði enga
matarlyst. Jeg var svo hrædd.
Og þó varð jeg enn óttaslegnari
þegar þeir tóku mömmu aftur og
báru hana niður í langa og djúpa
gryfju og hurfu með hana inn i
koldimma holu niðri í jörðinni. Eftir
stundarkorn komu þeir aftur og
veltu stórum steini fyrir holuna. En
mamma kom ekki. Og gryfjan var
fylt með mold.
Svo tók einhver kona mig á bak
sjer og bar mig heim. En nú var
ekki lengur neitt heimili, því að
mamma var farin. Og jeg vissi ekki
hvað jeg átti af mjer að gera.
Jeg fór út. Og þegar enginn sá til,
fór jeg upp á brekkuna aftur, þang-
að sem þeir höfðu borið mömmu.
Hljóp eins og jeg gat, ýmist hrasaði
eða hljóp aftur. Og þegar jeg kom
upp á brekkuna, kallaði jeg á mömmu
svo hátt sem gat:
»Mamma, mamma, heyrirðu ekki
til mínl«
En jeg fjekk ekkert svar. Þeir
höfðu látið svo mikla mold í hol-
una. Jeg tók til að grafa ofan í
moldina, — gróf þangað til blæddi
úr fingrunum. En moldin var svo
mikil, að það var vonlaust verk,
Loks lagði jeg mig niður í mold-
ina og fór að gráta, — grjet og kall-
aði á mömmu. En hún gat ekki
heyrt til mín.
Það var komið kvöld. Jeg hefi
víst sofnað þarna á moldarbingnum.
Jeg man bara að pabbi kom og tók
mig og bar mig heim. Hann bar mig
svo varlega og hjelt mjer svo fast.
Jeg held það hafi verið fyrsta skifti