Bjarmi - 01.11.1923, Page 7

B J A R M I
195
Allir þorpsbúar voru kallaðir sam-
an og spurðir, hvort þar væru nokkrir
aðkomandi? Jú, hingað væru nýlega
komnir ókunnugir menn. Hvort þeir
hefðu haft kýr meðferðis? Já, sex
kýr. Hver komumanna ætti kýrnar?
Þeir nafngreindu pabba, Rabóba og
Ilaveló. Hvort þessir þrír menn væru
þarna staddir? Nei, þeir væru þar
ekki. Og enginn vissi hvað af þeim
var oiðið.
t*á rumdi 2—3 sinnum í ljens-
manninum og hermennirnir þutu af
stað, til að leita að pabba og hin-
um tveimur.
Að stundarkorni liðnu komu þeir
með Ilaveló, og litlu seinna með
Rabóba. En það leið á löngu áður
en þeir fundu pabba. Og þegar þeir
komn, sá jeg að þeir fóru illa með
hann.
»Nú drepa þeir hann víst«, hugs-
aði jeg og ætlaði að hlaupa út og
hjálpa honum. En jeg þorði það
ekki fyrir ljensmanninum. Og þarna
lá jeg grátandi og starði á pabba.
Málæðið og ólætin fóru vaxandi.
Allir töluðu i einu, svo að jeg heyrði
ekki hvað sagt var. Jeg sá að pabbi
tók til máls, en jeg heyrði það ekki.
Svo voru kýrnar sóttar — allar sex,
þær sem við höfðum fengið á leiðinni.
Pabbi og Ilaveló og Rabóba voru
bundnir og hermennirnir hjeldu af
stað með þá. Og kýrnar fóru þeir
með lika — og kúna mína, sem
pabbi gaf mjer og Kata átti að hálfu.
Jeg lá kyr í hænsnahúsinu þang-
að til alt var orðið -hljótt. Var svo
hrygg og örvílnuð, að jeg gat ekki
einu sinni grátið lengur. Jeg fór að
hugsa um mömmu, sem var borin
ofan i jarðholuna. Og um gæsina,
sem lá hjá mjer og jeg klappaði ú
nóttunni. Nú var líka búið að taka
pabba frá mjer. —--------
En svo skreiddist jeg út úr hænsna-
húsinu og lagði af stað. Jeg ætlaði
að fylgja pabba, hvað sem í skærist.
Peim var velkomið að drepa mig
líka. Jeg vildi bara vera hjá pabba,
Og jeg hljóp og hljóp af öllum mætti.
til að ná honum. Ó, hvað jeg hljóp,
lengi-lengi!
Um miðdegisbil var jeg orðin upp-
gefin. Örmagnaöist og hneig niður
við ofurlítinn læk. Með fullu ráði og
rænu var jeg þó, og jeg ,vissi að jeg
var orðin vilt. Pað var ómögulegt,
að jeg næði pabba — jeg fengi víst
aldrei framar að sjá hann.
Jeg lá þarna víð lækinn, drakk
vatn og sofnaði. Um kvöldið ráfaði
jeg aftur af stað út i bláinn. Mjer
kom ekki til hugar að snúa heim
aftur. Enda átti jeg nú ekkert heim-
ili, — ekki nokkurstaðar athvarf.
Meðan jeg var í hænsnahúsinu heyrði
jeg illa talað bæði um pabba og mig,
Jafnvel »frænka« kallaði mig »þjófa-
hvo!p«. En engu hafði jeg stolið, —
aldrei siðan jeg tók saltið og datt í
vatnstunnuna. Að minsta kosti hafði
jeg engu stolið frá henni. — Nei, jeg
hafði að engu að hverfa heima. Og
Katal hún sagði, meira að segja, að
ekki væri pabbi hennar annar eins
ræningi og pabbi minn. Hugsið ykk-
ur, að Kata kallaði pabba ræningja!
Nei, aldrei framar skyldi jeg vera í
kunningskap við hana — og ekki
við neinn í víðri veröld.
Jeg tíndi mjer ofurlítið af berjum,
og lá undir stóru trje um nóttina.
Daginn eftir ráfaði jeg enn áfram
og kom að húsi einu. Þar sat gömul
kona. Hún ávarpaði mig vingjarn-
lega og spurði, hvar jeg ætti heima?
Hvergi, svaraði jeg. Hvert jeg ætlaði?
Pað vissi jeg ekki. Svo bað jeg hana
um mat, og hún gaf mjer ofurlítinn
bita, Síðan lagði jeg aftur af stað. —
»Guð veri með þjer, barnið mitt«,
sagði hún, þegar jeg fór.