Bjarmi - 01.11.1923, Blaðsíða 10

198
BJARMI
gefningar og grátbændi hann um að
reka mig ekki burtu frá sjer. Jeg
skyldi aldrei, aldrei framar skrökval
»Ónei, barnið mitt, við rekum þig
ekki burtu; okkur þykir öllum vænt
um þig. En einmitt þess vegna verð
jeg að láta þig vita, að það er stór
synd að skrökva, svo að þú forðist
það og þurfir ekki aftur að verða
ógæfusöm og án Guðs í heiminum«.
Nú mun ykkur skiljast það, hvers
vegna mjer fanst hann vera besti
maður í heimi.
Annar atburður varð, sem jeg verð
að segja ykkur frá. Það kom einu
sinni til okkar maður, ríðandi á
ljómandi fallegri skepnu, sem þeir
kölluðu hest. Maðurinn var útlendur
og mjög líkur ljensmanninum, svo að
jeg varð hrædd við hann. Bæði hör-
undsliturinn og augun og hárið var
voða-ljótt. En hann rumdi ekki. Tal-
aði næstum eins og maður, svo að
jeg skildi alt, sem hann sagði. Hann
var mjög viðmótsþýður og vingjarn-
legur, og öll börnin fíyktust að hon-
um og hjöluðu við hann. Þau sögð-
ust þekkja hann, það væri kristni-
boðinn, »faðir okkar«, sögðu þau.
Hann kom heim til prestsins og
heilsaði öllum með handabandi. Hann
tók líka í hendina á mjer og spurði
hvort jeg hjeti Ravóla. Hugsa sjer, að
hann skyldi vita um mig! Jeg þorði
varla að lita á hann, en var þó
hreykinn af að hann skyldi taka í
höndina á mjer og þekkja mig.
Hann var hjá okkur marga daga
og prjedikaði fyrir okkur, sýndi okk-
ur stórar myndir og yfirheyrði okk-
ur öll. Þau börnin, sem kunnu að
lesa, fengu barnablað, og þau sem
best voru að sjer, fengu myndabók.
Hugsið ykkur, jeg var ein þeirra, sem
fjekk myndabók, — jeg og Estera.
Seinna kom hann oft. Og stund-
um kom annar trúboði, engu fall-
egri. en eigi að síður góður, eins
og hinn.
En nú verð jeg að hlaupa yfir
margt, til að koma þó því að, sem
alls ekki má sleppa.
Það var eitt kvöld, er jeg fór út
með vatnskrukkuna á höfðinu, til að
sækja vatn, að úti við lindina sat
maður, hokinn og þreytulegur. Og
jeg sá, að hann var gráhærður. Þegar
jeg kom, leit hann upp. Ó, hvað hann
horfði innilega á mig! Jeg hjelt hann
ætlaði hreint og beint að hertaka
mig með augunum og varð svo
hverft við.
»Ravóla!«. sagði hann, fór að gráta
og breiddi faðminn á móti mjer.
Jeg þekti málróminn — já, hvort
jeg kannaðist við hann! Pað var
pabbi! Og jeg fleygði mjer í faðm
hans.
Langa stund gátum við ekkert sagt.
Jeg varð fyrri til:
»Ertu nú kominn aftur pabbi?«
sagði jeg.
»Já, jeg er kominn«, svaraði hann,
og stór tár runnu niður hrukkóttu
kinnarnar.
»Og svo verðurðu hjerna hjá okk-
ur? Vissirðu að jeg var hjer?«
»Já, það er langt siðan jeg frjetti
að þú værir bjer og að þjer liði vel.
Og það var mjer, vesalingnum, svo
mikill raunaljettir að vita það. Og
jafnskjótt og jeg losnaði, fór jeg hing-
að. Jeg þráði að fá að sjá þig, barn-
ið mitt. Þú ert einasta eignin mín
hjer í heimi. En þegar jeg kom hjer
í námunda, lá við að jeg sneri aftur.
Jeg var svo hræddur um að þú
muudir blygðast þín mín vegna og
hafa ilt af komu minni«.
»Nei pabbi, jeg skammast mín alls
ekki þín vegna. Þú vissir ekki hve
saknæmt það var, sem þú gerðir.
Nú skulum við vera saman. Svo