Bjarmi - 01.01.1924, Blaðsíða 14

lö
B JA H M í
Minningar frá Genf.
Eftir Olafin Jóhannsdóllur.
Árið 1903 hjelt »Hvíta bandið«
alþjóða þing sitt í Genf. í Sviss. —
Það var i þriðja og hinsta sinn sem
jeg fjekk tækifæri til að sitja á al-
þjóðaþingi.
Ferðalagið frá Englandi og þangað
var fyrirtak, — sjóferðin yfir Ermar-
sund var ágæt.
Vjer urðum samferða mörg hundr-
uð systur og fórum með sjerstakri
hraðlest.
Þetta var á miðju sumri, og þótt
næturnar þar syðra sjeu ekki jafn-
bjartar norrænum nóttum, sátum
vjer mikinn hluta nætur við vagn-
gluggana til að sjá hjeruðin. í hirt-
ingu brá Paris fyrir auga sem snöggv-
ast. Á norðurleið dvaldi jeg þar 3
daga. í æsku hafði hugur minn reik-
að þar víða við lestur »Parísarleynd-
ardóma«, sögur Rocambole og um
Katrínu frá Medici. — Nú var jeg
þar í raun og veru; þrjá sárheita
sumardaga, fór jeg um borgina, sá
víðfræg söfn og merka staði, og
smávöxnu en velvöxnu Parísarstúlk-
urnar með einkennilegu augun. Ynd-
isþokki þeirra og velvild varð mjer
þó lítil gleði, andlitsfarðinn og óeðli
þeirra átti sök á þvi. Það var líkast
því sem jeg gæti ekki komið auga á
manneskjuna í öllum þeim umbúð-
um; en líklega hefði það samt tekist
við lengri dvöl.
Borgin var mjer líkust stærðar
listasafni — eða hrikavöxnum mynda-
sýningarskóla, þar sem erfitt væri að
greina í sundur dault og lifandi,
hugvitsgripi fólksins frá undrasmíði
náttúrunnar,
Pegar jeg fór úr borginni var það
ekki annað en gröf Napóleons og
standmyndin fagra af stúlkunni frá
Orleans, sem jeg mundi verulega vel
eftir. Það var ekki mynd af París
heldur af hollvætti Frakklands sem
með mjer fór.
Ferðin um Suður-Frakkland og
milli grárra Júrafjalla var dásamlega
fögur.
Loks komum við til Genf. Hefði
jeg þá verið vel kunnug sögu þeirrar
borgar, mundi mjer hafa fundist enn
meira til um að sjá hana. Á svölum
gistihússins »Metropolitan«, gátum
við horft á kvöldin yfir kristalblátl
Genfervatnið. Umhverfis það mátti
líta »súlnagöng« af tómum raf-
magnsljósum, og.bak við voru him-
inháir Alpahnjúkar. Pað var ekki
hægðarleikur að loka augum fyrir
annari eins útsýn og ganga til hvíldar.
En nú ætla jeg að segja frá því
sem síst gleymist af minnÍDgum mín-
um frá Genf.
Pað var yndisfagran sunnudags-
morgun: Jeg gekk niður að Rhone
og nam staðar á fljótsbakkanum al-
veg forviða, jeg einblíndi á fljótið,
nokkur hluti þess var hreint sem
lær berglind og blátt sem skýlaus
himinn, en hinn hlutinn var mógrár
eins og jökulfljót á íslandi.
Pað voru eins og tvær gagnólíkar
kvíslar i sama árfarvegi og ósýnilegur
veggur á milli.
Meðan jeg var að horfa á þetta,
sem mjer þótti hreint og beint furðu-
verk náttúrunnar, þá kom Charles
Fermaud til mín, — við þektumst
frá íslandi. — Jeg sagði honum frá
hvað mjer þætti þetta einkennilegt
og sagði mjer virtist það minna á
börn Guðs og heimsins öll í einu fljóti
að eilífðarhafi, en samt tvenns konar
fólk.
»Já«. sagði hann, »en jeg get sagt
yður dálítið sem gjörir þessa mynd
enn gleggri. Tæra vatnið er Rhone;
hún kemur úr Alpafjöllum kolmórauð