Bjarmi - 01.10.1925, Síða 5

B JARMI
189
Þetta ætti æfinlega að vera próf-
steinninn, sem við notuðum, hvort
heldur er að ræða um nýtt eða gam-
alt kenningar-ljós. Pví Jesús Kristur
á að vera okkur eini leiðtoginn.
Jeg var að minnast á það, hve
örugg og ókvíðin það gerði okkur,
ef við hefðum leiðtoga, sem algerlega
mætti treysta. Slíkur leiðtogi er vitan-
lega Drottinn Jesús Kristur. Og sje
hann okkar leiðtogi í anda og sann-
leika, þá erum við örugg, sterk og
ókvíðin.
Hvernig stendur nú á n.eð okkur
í þessum efnum? Erum við örugg,
ókvíðin og sterk? Ávinningur væri
það — já, stórkostlegur ávinningur,
ef við værum það. Við værum betri
menn fyrir það, glaðari og máttar-
meiri, ekki að eins máttarmeiri kirkju-
lega, heldur líka máttarmeiri borgara-
lega og mannfjelagslega.
Nú vill Drottinn einmitt að við
sjeum örugg, ókvíðin og sterk. Og
hann vill gera okkur æ betur að
slikum manneskjum. Hefir boðist til
þess og býðst. Hvernig þá? Ef það
ekki nauðsynlegt fyrir okkur að gera
okkur sem best grein fyrir því?
Jú, vissulega.
Hann vill nú ná þessu takmarki
með því, að koma okkur til þess að
gera okkur sem best grein fyrir því,
hvað við eigum í honum, eða hvaö
óendanlega mikið við eigum, þegar
við eigum hann.
Það hafa menn verið til, sem bágt
hafa átt og liðið hefir illa, af þvi
þeir vissu ekki hvað þeir áttu, eða
gerðu sjer svo illa grein fyrir þvf,
hver eiginlega kjör þeirra voru. Þau
voru miklu betri en þeir gerðu sjer
grein fyrir. Töldu ástæður sfnar miklu
verri en þær voru í raun og veru.
Og þess vegna leið þeim ver en þeim
hefði átt að líða.
Ef við gerum okkur fyllilega grein
fyrir því, hvað mikið við eigum,
þegar við eigum hann, þá gerir það
okkur örugg, ókvíðin, sterk og glöð.
Guðspjalls-kaflinn upplesni sýnir
okkur þetta. Við sjáum þar greini-
lega, að Jesús vill að við sjeum ör-
ugg og ókvíðin, og að hann lítur svo
á, að við ölf getum verið það, —
eigum hægt með að vera það, vegna
lians og fyrir hann.
Lærisveinar hans voru kvíðandi.
Og það var margt, sem stuðlaði að
þvl. Hann var búinn að segja þeim,
að einn þeirra myndi svíkja hann.
Hann var búinn að segja þeim að
Pjetur, fremstur i lærisveina-hópnum,
myndi afneita honum. Og hann var
búinn að segja þeim, að hann færi
burtu frá þeim. Var nokkur furða
þó þeir yrðu fullir af ótta og kvíða?
En samt segir hann við þá, að þeir
skuli ekkert óttast. Og það eru ekki
tóm orð — tóm hughreystingar-orð.
Orð hans voru aldrei tóm orð. Hann
ábyrgðist ávalt sannleika og áreiðan-
leika þeirra sjálfur. — Hann vissi að
þeir þurftu ekki að óttast neitt, ef
þeir að eins gerðu sjer grein fyrir,
hver hann væri og hvað þeir hefðu
og ættu, ef þeir ættu hann, og ef þeir
gætu skilið, hvers vegna hann nú færi
frá þeim.
Hvað var það þá, sem taka átti
burtu frá þeim allan kvfða og ótta?
Trúin á Guð og trúin á hann. Þetta
segir hann þeim. Og trúin á það, að
nóg sje húsrými bjá föðuruum. Og
trúin á það, að þar eigi þeir stað;
þvi hann fari einmilt burtu frá þeim
til þess að tilreiða þeim stað. Og
þegar hann sje búinn að því, þá
komi hann aftur til þeirra og taki
þá á sínum tíma lil sín, til þess að
þeir sjeu hjá honum.
Var ástæða til þess að hryggjast
og skelfast af þessu, að hann fór
burt frá þeim, til þess að búa þeim